Αυγερινό φεγγάρι

Στο πέτο μ’ ένα αγκάθινο στεφάνι

κρατάς το γέλιο μου στυφό

κι η αγκαλιά μου αυγερινό φεγγάρι

μέσα στη νύχτα στέκεται χλωμό

ο ύπνος μια νύχτα θα με πάρει

στου ουρανού τα σύννεφα θ’ ανεβώ

μαζί σαν φίλοι θα σμίξουμε και πάλι

θεέ μου πόσο σ ‘ αγαπώ

στο πέτο μ΄ ένα αγκάθινο στεφάνι

πετάς το γέλιο μου μέσα στο βυθό

και ‘γω που κλαίω σαν το γεράνι

που το κόψανε χλωρό-

θε μου πόσο σ’ αγαπώ.

Το ξόρκι των ευγενικών φίλων

Όλοι οι ευγενικοί μου φίλοι
με θυμούνται τα μεσάνυκτα
και σαν λυσσασμένοι σκύλοι
μ’ απαγγέλλουν ακατάληπτα

~

Κι όταν τους προφέρω ξόρκια
με κάτι λέξεις απ’ ανάθεμα
ζωντανεύουνε ξανά σαν θρύλοι
όλοι οι ευγενικοί μου φίλοι

~

Σαν τον ήλιο με κοιτάνε
μου ξεσκίζουν τη ψυχή
είναι οι ευγενικοί μου φίλοι
της ζωής μου η ανατολή.

Τίποτα να πω

Δεν έχω τίποτα να πω
για εκείνες τις σκιές
που με οδηγούν τα βράδια
μοιάζουν με αιώνιες φυλακές
που δραπετεύω τα σκοτάδια

δεν έχω τίποτα να πω
για εκείνες τις στιγμές
που με ακολουθούν σαν χνάρια
μοιάζουν με πληγωμένες προσευχές
στου θεού τα ζάρια .

Τα μάτια σου

Δύο φορές πρωταθλητής
και δύο φορές χαμένος !

μέσα στα μάτια σου να ζώ
και ας είμαι πεθαμένος !

Το άδειο αστέρι

Για ποιον να μιλήσω
και ποιον να σταθώ
αγάπη δεν βρίσκω
στον κόσμο αυτόν

Μια νύχτα θα φύγω
με άδειο μυαλό !
σαν πλοίο θ’ αφήσω
το λιμάνι αυτό

Παντού θα ρωτήσω
ώς που να βρώ τον θε-ό
και σαν άδειο αστέρι
θα σβήσω το φως.