Ποιήματα από το βιβλίο ΕΔΩ:
Χαραμάδες ελπίδας και αισιοδοξίας
(Μια αναγνωστική προσέγγιση)
Βαθειά ερωτικός εμφανίζεται, σε ένα πρώτο επίπεδο, ο νέος ποιητής Δημήτριος Γ. Καφετζής (Δ.Γ.Κ., Νέα Ιωνία Αττικής, 1990) με τη δεύτερη αυτή ποιητική συλλογή του (Έχει προηγηθεί η έκδοση της συλλογής «Ροές», εκδ. Ιωλκός, 2015, σελ. 60). «Κλείδωσε την αγκαλιά σου / Άσε με να εθιστώ / Να είσαι ανάγκη … Έλα να κάνουμε τους θεούς να κοκκινίσουν από ντροπή / που μας άφησαν να γίνουμε ένα μέχρι θανάτου» (σ. 12). Ο ερωτισμός διατρέχει τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής, ακόμη κι όταν ο λόγος του γίνεται μεταφορικός ή αλληγορικός: «Ένας ασθενικός κι αβέβαιος ανήφορος ο λαιμός της, / δρόμος ολισθηρός / που πάνω του έχασε τον έλεγχο των ανθρώπων ο Θεός» (πορτρέτο, σ. 23)
Ωστόσο, ο Δ.Γ.Κ., κάθε άλλο παρά μονοδιάστατος είναι στη θεματογραφία του. Και τούτο διότι η ποίησή του, με ενσωματωμένα τα στοιχεία λυρισμού που της αναλογούν, κινείται παράλληλα σε πολλά άλλα επίπεδα: Με μιαν ατόφια ποιητική έκφραση, περιστρέφεται σε μείζονα θέματα που αφορούν τόσο το πολιτιστικό τοπίο όσο και την σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα γενικότερα, θέματα δηλαδή που χαρακτηρίζουν την εποχή μας και τον τόπο μας, καταδυναστεύοντας την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτή η πολυσχιδής χρήση του λόγου του, που ασφαλώς απογειώνει ολόκληρη τη συλλογή, εμπλουτισμένη με τα διάχυτα βιωματικά στοιχεία που αντιπροσωπεύουν τη γενιά του 2000, δεν είναι παρά η προσπάθεια έκφρασης της σύγχρονης, ανθρώπινης μοναξιάς σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, γεμάτο με εικόνες που πληγώνουν. Εξ ου και η εναγώνια αναζήτηση της συντροφικότητας.
Ωστόσο, μέσα σε αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό ενός παράλογου κόσμου, όπως τον βλέπει ο ποιητής, κάποιες χαραμάδες εμφανίζονται στο σημερινό ιστορικό γίγνεσθαι, που αφήνουν να προβάλουν αχτίδες φωτός, προκειμένου να χαραχτούν νέοι δρόμοι ελπίδας και αισιοδοξίας: «Μέσα απ’ τις χαραμάδες / σε πόρτες κλειστές / και σε παράθυρα σφαλιστά / γεννιέται το φως, / να θυμάσαι» (χαραμάδες, σ. 25)
Χωρίς στρυφνότητες, βαρύγδουπες εκφράσεις και θεωρητικές κατασκευές, ο Δ.Γ.Κ., με λιτό εκφραστικό λόγο και εύληπτα νοήματα, επιλέγει, κατά κανόνα, τη σύνθεση ολιγόστιχων ποιημάτων, τα οποία επικοινωνούν άμεσα με τον αναγνώστη. Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι μάλλον άσχετο το γεγονός ότι σχεδόν τα μισά ποιήματα της συλλογής εμφανίζονται άτιτλα. «Μαζεύω πεταμένες λέξεις απ’ το δρόμο, / κάποια μέρα με αυτές θα φτιάξω τα φτερά μου.» (σ. 18)
Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα ολιγόστιχα, μαζί με τα άτιτλα, ποιήματα δίνουν και το στίγμα της συλλογής όπου ο διάχυτος ερωτισμός θριαμβεύει. «Δρόμος αβέβαιος, / του αγνώστου ρέκτης / ο δρόμος των ματιών σου. / Στις κόγχες σου φωλιάζουν / τα δυο μικρά πουλιά σου. …» (κόγχες, σ. 19)
Σημειώνονται ακόμη κάποιες υπερρεαλιστικές νότες, «Εμπειρίκειας» μάλλον επιρροής, που ασφαλώς διανθίζουν και κοσμούν τη συλλογή, όπως: «Χρόνιου άλγους φέρων ιστός / των παθών του ελκυστής κι αιθεροβάμων / ονείρων υμένες τρύπησε / να χυθεί το μέλλον του με μιας» (έκτακτη είδηση, σ. 29)
Ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό στοιχείο του Δ.Γ.Κ., που θα μπορούσε κανείς να το θεωρήσει και ως στοιχείο «μεταμοντερνισμού», αποτελούν και οι έμμετρες απόπειρες που σημειώνονται σε ορισμένους στίχους, χρησιμοποιώντας είτε την ισοσυλλαβία, είτε τον ομοιοτέλευτο ανισοσύλλαβο στίχο. «Κάνε χώρο ν’ αφεθώ, να φύγω μακριά, / δώσε τόπο σ’ αναπνοές τελευταίες. / Κάνε χώρο, στην ανάγκη μπροστά / ετοιμάσου γι’ αμαρτίες γενναίες. / Στον παράδεισο δεν θα βρεις γιατρειά, / ούτε στην κόλαση ευκολία καμία, / είναι για κείνους που αρκούνται στα μισά / και ζουν μια ζωή στη νοθεία.» (κάνε χώρο, σ. 37).
Σε κάθε περίπτωση, σχεδόν όλα τα ποιήματα τα χαρακτηρίζει ένας εσωτερικός ρυθμός, πράγμα που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί πρόσθετο στοιχείο ποιητικότητας.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια προσεγμένη ποιητική κατάθεση, όπως προσεγμένη είναι και η καλαίσθητη έκδοση του «Ηριδανού». Το μαύρο εξώφυλλο του βιβλίου με τα κόκκινα αιμάτινα γράμματα του ονόματος του ποιητή και του τίτλου της συλλογής, εκτός από την λιτότητα που υπηρετεί, δεν είναι άσχετο και με το πνεύμα της συλλογής.
Έχει ειπωθεί ότι η γενιά του 2000 και δώθε χαράζει έναν δικό της συγγραφικό δρόμο στο χώρο της ποίησης. Ο Δημήτρης Γ. Καφετζής, με την ποιητική του σκευή, δικαιώνει αυτή τη διαπίστωση.
