Από το ποιητικό «Νοσοκομείο εκστρατείας» που έγραφε ο Ασλάνογλου μέχρι το δημοσιογραφικό «Ξενοδοχείο καραντίνας», από το «Άρρωστο ρόδο» του Blake έως το «Υποκείμενο νόσημα» της ημερήσιας έκθεσης επιτήρησης του COVID-19, από το ομηρικό «βοῶν ἀγέλην» ως την επιστημονική «ανοσία της αγέλης» και από το θρησκευτικό «αγγελόκρουσμα» μέχρι το γήινο «κρούσμα», η γλώσσα συνεχίζει να ακολουθεί τη δική της πορεία στον χάρτη της ζωής ανανεώνοντας τα κύτταρά της μονάχη, όπως το δέρμα.
Κι «όταν όλα περάσουν» οφείλουμε να πάρουμε αυτές τις κουρασμένες – από τον καθημερινό τους αγώνα για νοηματοδότηση- λέξεις, αυτά τα σύγχρονα σημαινόμενα και να τα αναπαύσουμε μέσα στη μεγάλη φιλοσοφία της γλώσσας.
Όχι σαν ταριχευμένα λήμματα, αλλά ως γενναίοι μάρτυρες μιας εποχής.
Οι γαλοτσες
-Από υποδήματα πώς τα πάτε ,κυρία μου; Με Ρώτησε αξαφνα ένας άγνωστος.
-Γαλοτσες θέλω για το χωράφι ,πως να τα πάω με τα υποδήματα;
-Πως τις προτιμάτε τις γαλοτσες σας ;
-Τις θέλω πλαστικές,γυαλιστερες και χαρούμενες , κατά προτίμηση με ηλιοτρόπια ζωγράφιστα . Μαρεσουν πολύ τα ηλιοτρόπια.
– Έχω κάτι ότι πρέπει για σας !
– Στα αλήθεια με πρέπουν .
– Ορίστε ,οι γαλοτσες σας .
– Ευχαριστώ,πολυ .
Κική Ματερη