Γαρυφαλιά Φωκά, Ποιήματα

Γελαστό κι ανήμερο σταχυό
ξωθιά με το γαλάζιο πέπλο γεμάτο
μπουμπούκια θαλάσσιας ευδαιμονίας
στα ερειπωμένα κάστρα των ατλάντων
έλιαζε τα περίσσια της θήλαστρα
στο καυτό αλάτι δυο
και μια η ερημιά φυκιών τις οάσεις
που χορεύουν γυμνές στου βυθού τα πλατώματα

κόκκινες χαρές τρικυμίζοντας, συγχρόνως
ρουμάνια τα κύματα χαδιών οι παπαρούνες
ξεπλένουν τη γαλάζια της γάζα δέρμα
σαν αίμα που αστράφτει
σαν μέταλλο φορές κι άλλοτε σαν μπριλάντι
δεξιώματος στο κατάστρωμα της γης
σαν άλλος ήλιος που πηγάζει από μέσα
σαν ατμός που ξεφυσά να βγει

μαζί με τα φορτωμένα σπόρια
απ’ το κεφάλι του σταχυού που όσο βαραίνουν
σπέρνουν τον ουρανό κίτρινες φλόγες αθέριστες
κάτω από τα ζωηρά μουστάκια τ’ αγορίστικα
φιλιών γεμάτα σπέρμα
στον άνεμο που εξαγνίζει το πυρ από το στόμα
αυτή έγερνε ανάρια απαλή
φορώντας δροσερά φιλιά σφρίγη πελάγους
που στροβιλίζεται σαν δαίμονας στη λάβρα

`

*

Γαλήνεψαν τα μάτια του
ώρα πολλή που βόλεψε
το όμορφο κεφάλι του
στην αμμουδιά των μηρών μου
όπως χαρτογραφώ την πλάτη του με χάδι
άγριο ωκεανό, νησιωτικές συστάδες
πόλους και τροπικούς μετρώ
με το ζαχαρωτό διαβήτη των δαχτύλων μου
περιύφερη αγάπη
βυθισμένες ήπειροι αναδύονται απ’ εντός του
υπέροχοι πολιτισμοί
αψεγάδιαστοι κήποι
κόσμος ειρήνης
αρώματα πνέουν από το στόμα του
γλιστρούν στον ομφαλό μου
λυχνάρια είμαστε γεμάτα βαλσαμόλαδο
γλυκύτερο τοπίο δεν θα ψάξω
και στο μυαλό μου δεν θα βρω