Το τραίνο θα ’φτανε σε μία ώρα∙
Λοιπόν, καινούργιες σκέψεις αποκαλύπτονταν
Σαν έρημες χιονισμένες πλατείες
Ή κρυφές ντουλάπες που κατά τύχη
Τις έβλεπε το φως.
Σκέψεις για φανταχτερούς ανθρώπους με
πανωφόρια
Που χάνονταν σ’ αριστοκρατικά εστιατόρια
Και πολυτελείς κατοικίες. Κι όμως
Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στη δικτυωτή
σιωπή της μνήμης,
Στον αδιέξοδο λαβύρινθο του θανάτου,
Σαν μαγνητισμένοι έξω από τη ζωή
Σε τόπους ανώνυμους και συννεφιασμένους.
Λοιπόν, οι άνθρωποι∙ δεν ξέρει κανείς τι να
κάνει μαζί τους
Παρά να προτάσσει το μέτωπο σε αόριστες
καινούργιες σκέψεις
Που δεν μπορεί, κάποτε θα ’ρχονταν,
Όπως τα νέα αποκτήματα σε μια επαρχιακή
πινακοθήκη
Ή σαν το τραίνο που θα έφτανε –εκτός
απροόπτου– σε μία ώρα.
