Ανδαλουσιανό τούνελ

Είμαστε τα άλογα αλμπίνοι.
Δεχόμαστε
τα χλιαρά χάδια τού τουρίστα
φιλτράροντας
στην κάτασπρη κόρη των ματιών μας
την τοξικότητα τόσων αιώνων ιστορίας.
Όταν κοιμόμαστε
λησμονημένες αμαζόνες
τόξα από φουσκωμένες φλέβες
δόντια πυκνά και μαργαριταρένια.
Τα όνειρα
διακηρύξεις ανεξαρτησίας.
Απαλλασσόμαστε
σταδιακά
από επιβήτορες κάθε είδους.
Παλιότερα πέφταμε από γκρεμούς
με χλιμιντρίσματα-κραυγές
από τον κάτω κόσμο.
Στο μέλλον
-έρχεται καλπάζοντας-
καταβροχθίστε τους ξεναγούς
που σε σπαστά αγγλικά
μιλάνε
για αρχαίες εκστρατείες,
τον Ξενοφώντα,
τη δύναμη της ευγονικής,
την καθαρότητα των γονιδίων.
Τα κόκαλά τους
ξέξασπρα
πετάξτε στο ποτάμι.
Αν σήμερα
άλογα όντας
γινόμαστε μαύρα από άσπρα
θα έρθει η μέρα
άσπρο να γίνει το σκοτάδι.
Μέχρι τη θάλασσα
θα μας πάνε οι οπλές μας.
Παράδοξοι οδηγητές τυφλών
που ξεχωρίζουν
στο σκοτάδι.

Σαν τούνελ ανδαλουσιανό.

 

`

*

Εντεταλμένος ερευνητής

Εντεταλμένος ερευνητής
σε συλλογή στοιχείων
μελλοντικής αρχαιολογίας.
Κολιέ από τρούφες
φρέντο εσπρέσο
και βαρελίσια φέτα.
Πάντα κάτι μένει πίσω.
Ελιές θρούμπες
και τρίγωνα Θεσσαλονίκης.
Καφές τούρκικος
σε άσπρο φλιτζανάκι.
Σε απλό σημειωματάριο
καταγράφει κρυφά
μη ξεχαστούν:
τους ποιητές ως αίγαγρους
να διασχίζουν ωκεάνιες χαράδρες.
Ο Εμπειρίκος μαζί με τον Κρυστάλλη
με οπλές πύρινες
αφήνουν πίσω
την οχλοβοή της οικουμένης,
ενώ ο υποβολέας ερευνητής
επισημαίνει
ότι όλα θα γίνουν φανερά.
Μπορούμε όμως τώρα
να αποφύγουμε το ψύχος.

`

*

Περαματάρης

Εκείνη γύρευε κάποιον περαματάρη
με βάρκα ξύλινη
σε όχθη απέναντι να την περάσει.
Καλάμια και πράσινα νερά.
Ήταν γνωστό: η απειλή ήταν αλλού.
Τίποτα δεν καραδοκούσε στο σκοτάδι.
Χορτάριασε το μέσα της.
Γι’ αυτό κοιτούσε το υδάτινο τοπίο.
Ψωμί κάποιος είχε ρίξει στα ρηχά.
Ψάρι δεν είδε,
ούτε άλλωστε κάποιο στοιχειό.
Τίποτα δεν της φαινόταν πια μυστηριώδες.
Δίπλα από τη λίμνη
της σέρβιραν πέστροφα τηγανητή.
Ύστερα τριαντάφυλλο γλυκό.
Ψηλά ξεχείλιζε ο ουρανός σιρόπι.
Αυτή το κράτησε κρυφό πως κάποτε τη λέγαν Ευφροσύνη.

 

`

*

 

Ξιφίας

          Στον Γιάννη Δάλλα

 

Απαστράπτοντα κάτασπρα νερά

και στρόβιλοι που αφρίζουν

εικόνες φεύγουσες.

Τα ψάρια τραγουδούν ανθρώπων ιστορίες.

Στο πέρασμά του εξαίφνης

όλα τα σαρώνει ο ξιφίας.

Μνήμες κολυμβητών

παιχνίδια πλαστικά

διαβρωμένα απ’ την αλμύρα

ξύλα-σχεδίες

που δεν άγγιξε ποτέ κανείς πνιγμένος

γοργόνες που έχασαν τον δρόμο για το σπίτι

καθώς περίμεναν εκείνον που δεν ήρθε.

Ο ξιφίας είναι ψάρι θαυμαστό.

Φτιάχνει περάσματα για νέες ιστορίες

και  αντικείμενα που θ’ αφεθούν στο κύμα.

 

`

*

 

Μινώταυρος

Ο πιο φριχτός εφιάλτης

μονολογεί  ο Μινώταυρος

γεννιέται

όταν πρέπει να αφήσεις πια

της Αριάδνης

τον πυκνό τον μίτο.

Δεν ξετυλίγονται ποτέ οι ιστορίες

με τους δικούς σου όρους.

Με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες

είναι καλό να υποθέσεις

πως η μυθολογία

ήταν κι αυτή μια επινόηση της λύπης.

Οι λαβύρινθοι συχνά μαζεύουν

της ιστορίας τη σκουριά.

Τον ίσιο δρόμο πάντα να φοβάσαι.

Μα εγώ του είπα

πιστεύω ακράδαντα

στους εναγκαλισμούς

τυχαίων συναντήσεων

που θα ΄ρθουν από το μέλλον.

 

***************

Η Κωστούλα Μάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα. Είναι ψυχολόγος και εργάζεται στο Κέντρο Πρόληψης «Οδυσσέας» στο Αγρίνιο. Τελείωσε το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών της Πάτρας και σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό στην Κριτική Θεωρία στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στην Ανάλυση Λόγου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων με υποτροφία. Δούλεψε ως ψυχολόγος στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, στην PRAKSIS και στο Κέντρο «Ψυχολογία-Τέχνη» στη Θεσσαλονίκη. Το 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο της ποιητικό βιβλίο,  «Μερική ηλιοφάνεια» από τη Σειρά Ποιείν των εκδόσεων Μετρονόμος.