Γεώργιος Αλεξανδρής, Τρία ποιήματα

ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΚΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ

Όταν στους δρόμους συναλλάσονται ο συμβιβασμός και η σιωπή,

δρόμοι στενάχωροι, που αδειάζουν σε μια αβασάνιστη επιστροφή,

πίσω απ΄τις πόρτες ζυγιάζονται ο εφησυχασμός και η μικροθυμία,

πόρτες ερμητικά κλειστές, στην εύτακτη και παιδευμένη αυτοφοβία.

`

Όταν αδιάτακτοι ειδήμονες εκποιούν γενιές και ιστορία,

ειδήμονες, επίσκοποι των καιρών και μπροστάρηδες με προσωπεία,

δικάζονται οι αιρέσεις του στοχασμού και της προφητείας,

αιρέσεις, ως σύμβολο αναχρονισμού και αρνήσεις ευνομίας.

`

Όταν συντεταγμένα πλήθη σε συνθήματα εκποιούν τη μοναξιά τους,

πλήθη ετερόκλητης σύστασης και ευκαιριακής ομογνωμίας,

μεθοδεύονται υπαρξιακές αλλοτριώσεις και εύβουλες ψευδαισθήσεις,

αλλοτριώσεις, ως χρίσμα καταξίωσης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

`

Όταν στερεύει η ζωή από όνειρα, πεποιθήσεις και ουτοπίες,

ζωή που χαλκεύεται στο δείλιασμα την απόγνωση και τις παραιτήσεις,

πώς να θεριέψει η μνήμη ένοχη οργή και παρηγορήτρα,

μνήμη αυριανή, χωρίς εμμονές, ευαισθησίες και αποζητήσεις.

`

*

ΥΠΟΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ  ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Στα κλειστά ιερατεία,αυτόκλητοι,
αλαζονικά και με υπεροψία,
γόνοι κληρονομικών  μεγαλείων
και αναγκαστικών εφήμερων αποδοχών,
αναγόρευσαν ως βήμα αναγωγής το παρελθόν,
τη συνέχεια ως δικαίωμα και παράσταση,
για να  ’ναι  και η γενιά τους μνήμη και διαδοχή.

Στους ανάστροφους δρόμους,
ετερόκλιτοι, φανατικά και με υστερίες,
σπορά συνδρόμων, άναρχων δοξασιών
και ανερμάτιστων παιδευτικών συμπεριφορών,
στιγμάτιζαν  προσχήματα κι επικλήσεις,
ρηχές αντιδράσεις κι απρόσωπες κριτικές,
για να  ’ναι και οι ομάδες τους ανάκριση και δίκη.

Στις περίβλεπτες εξέδρες,
δογματιστές, υστερόβουλα και με εμμονές,
επίγονοι ιδεοληπτικών μυθοπλασιών
κι απόκρυφων ιστορικών λαθροχειριών,
πομπεύουν κοινές ευθύνες και πάγιες αντιλήψεις,
αλλοτριωμένες συνειδήσεις και πρακτικές,
για να  ’ναι και η εξουσία τους συνεδρία και ανατροπή.

Στον απόηχο των υποτροπών,
ομόλογοι πολίτες, ρεαλιστικά και με αψιθυμία,
κοινωνοί συλλογικών αναγκών ελευθερίας
και ανοιχτών λειτουργιών δικαιοπροστασίας,
ιεραρχούν συνευθύνες και επισφαλή κεκτημένα,
θεσμικές αποκλίσεις και υπαρξιακές προκλήσεις,
για να  ’ναι και η εποχή τους δανεική και  επαναστατημένη.

`

*

Λιμπίστηκα μια λεμονιά,
με άσπρα λουλούδια νυφικό
και δίφορα λεμόνια.
Της έπιασα και τίναξα
τη λυγερή της μέση,
την αψηλή κορφάδα.
Γέμισαν άνθια οι αυλές,
με φύλλα τα μπαλκόνια
και τα σοκάκια τα στενά
με νιους ξεπεταρούδια.
Πήραν το χρώμα οι γειτονιές
και τα παιδιά το μόσχο
κι εγώ την ομορφάδα της,
και τη γλυκιά της χάρη.
Την είδα νύφη ,μάγισσα,
στο φέγγισμα τ’ Αποσπερίτη,
νεράιδα στο σεληνόφωτο
και ξωτικό της νύχτας.
Την πρόσμενα κόρη της αυγής
στο λάμπρισμα τ’ Αυγερινού,
λιογέννητη μικρή θεά
στης κόκκινης ανατολής το θάμα.
Ήλιος καλός ταξιδευτής,
ζηλωτής της γης και οδοιπόρος,
του ουρανού αρμενιστής
και στ’ απέραντο το γαλανό βαρκάρης,
στα κλώνια της τα λιανόβεργα
κρέμασε το φως του ξόμπλι ,
στον ίσκιο της ,περπατησιά
λίκνισε το αρμένισμά του
και μένα μου  ’γνεψε με αντηλιά
να τεντωθώ να φτάσω,
ψηλά τους αθώρητους ανθούς,
τα ώριμα, τα δίφορα λεμόνια.