Στις σελίδες ποιημάτων με τίτλο «Παραμάνες αιχμές διαμαντιού» η Τζέμμα Φόρτι, με ολοκληρωτικά θετική ενέργεια, τοποθετείται στο χώρο του Χρονικού, μικρού ή μεγάλου, όπου και οι έσχατοι και οι ανώνυμοι έχουν τον ρόλο τους. Και κατεβαίνει στον αγώνα αρνούμενη οποιαδήποτε ουράνια πατρίδα, ενώ στέκεται στο ίδιο επίπεδο του συλλογικού βιωμένου στο οποίο και παίρνει μέρος, άμεσα εμπλέκεται.
Τελείως αναλογικά με την θεματολογία, επιλέγει η γλώσσα της να είναι γυμνή και τραχιά, πέτρινη, πύρινη, μια πέτρα αιχμηρή που γδέρνει το γυαλί, τρίζει και κόβει καλύτερα και από ένας νυστέρι.
Επιστρέφουν οι μεσαίωνες, παρακινούμενοι από φονταμενταλισμούς όλων των ειδών: είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες ενός Ισλαμισμού που παρεκτρέπεται και καθοδηγείται, ικανό μόνο να σκέφτεται το αίμα και να το χύνει αφειδώς κτυπώντας στα τυφλά.
Είναι ένας κόσμος πλέον παγκοσμιοποιημένος όπου αυξάνουν όχι τόσο οι ευκαιρίες, όσο οι ανισορροπίες και οι αδικίες για να επωφεληθούν και να χορτάσουν τα οικονομικά καρτέλ δίχως κάποια ορθή πολιτική.
Είναι και ο χυδαίος; ψευδο-πολιτισμός του φαίνεσθαι, με ρυθμιστή τη Περιουσία, μέσα σε ένα αποτύπωμα άρνησης της κουλτούρας, σημαδεμένος απʼ τη παραίτηση των αξιών της συμμετοχής.
Και μια τυποποίηση χωρίς εμπόδια και στάσεις. Τέλος μια μαζοποίηση που ισούται με το άθροισμα των ανυπέρβλητων μοναξιών, μαζί με την μετα-δημοκρατία την επικείμενη μεταξύ ρατσισμών που υψώνονται και πολιτικών δικαιωμάτων που εξαφανίζονται.
Το Χρονικό της Τζέμμα Φόρτι ρίχνει φλας σε κάθε μια από τις συνιστώσες του και στα θύματα που το γεμίζουν. Συνάμα η γραφή της, με πλήρη συνέπεια, αποφεύγει επιμελώς κάθε εξωραϊσμό.
Γίνεται «ποίημα-χρονικό» με το οποίο η ποιήτρια εκφράζει με σίγουρο προσδιορισμό και γενναία επιμονή τη δική της θέση-κόντρα, τη δική της λογοτεχνική ιδεολογία που δαπανάται για μια πεπεισμένη πολιτισμική εναλλαγή .
Μαρτσέλλο Καρλίνο
Από «Παραμάνες αιχμές διαμαντιού»
GREAT WALL
Πιο ψηλός είναι ο τοίχος
πιο εύθραυστη η βάση
Ι
Down down
κάτω κάτω
Great wall
κάτω κάτω
1989
9 του Νοέμβρη
στο Βερολίνο
μια μικρή σχισμή ανοίγει τη διάβαση
στο πλήθος
στο γκρίζο περίβλημα του μέγα
Wall
κάτω κάτω
Έξω οι αντιθέσεις
ιδεολογικές διανοητικές
δομικές
δημαγωγικές
κάτω κάτω
Κατεδαφίστε τα τείχη
ανοίξτε τις καρδιές
στην ελπίδα
φωνάζει ο νεαρός ο μαύρος
αγκαλιά με τον λιγνό λευκό
με δύναμη
στο ρυθμό του rap
Εδώ το χέρι αδερφέ
δεμένοι σε κρίκους
με ένα φιλί
να σφραγίσουμε τη συμφωνία
splash splash
Crash crash
Σα βούτυρο λιωμένο
που τσιτσιρίζει στο τηγάνι
great wal
Χαρά νʼ αγκαλιαστούμε
τραγούδια χορός
Φίλε φίλη
αδερφή
αδερφέ
Friend friend
Νίκη νίκη
NIKe
II
Κατεδάφισε το τείχος με το νου
όχι με το κασμά
ούτε με τη βαριοπούλα
Άνοιξε τη πρώτη τρύπα
σχίσε το πέπλο
της μοναδικής σκέψης
οριζόντιας
με τη γραφίδα
με τη φωνή
όχι με τη μαγκούρα
ΙΙΙ
Πίσω πίσω
κανείς δε παρατηρεί κανείς δε βλέπει
σιγά σιγά
βραδέως
από μόνη της υφαίνεται
η πρώτη πέτρα
μια δεύτερη μια τρίτη
και άλλες
Πάνω πάνω
ένα άλλο τοίχος
απέραντο ξεπροβάλλει
πιο ψηλό
πιο μεγάλο
απʼ εκείνο που μόλις
κατεδαφίστηκε
ΓΝΩΡΙΖΩ
Εγώ γνώριζα.
Εγώ γνώριζα τα ονόματα των υπευθύνων
για εκείνο που ονομάζεται golpe(που
είναι στη πραγματικότητα μια σειρά από
golpe που συνιστούν σύστημα προστα-
σίας της εξουσίας)…
Γνωρίζω τα ονόματα των υπευθύνων…
Γνωρίζω όλα αυτά τα ονόματα και όλες
τις πράξεις (επιθέσεις στους θεσμούς
και σφαγές) για τις οποίες είναι ένοχοι.
Γνωρίζω. Αλλά δεν έχω αποδείξεις. Δεν
έχω ούτε ενδείξεις.
Pier Paolo Pasolini, Τί είναι αυτό το golpe.
Γνωρίζω, “Corriere della Sera” 14 Νοεμ-
βρίου 1974.
Ι
Στο έδαφος
Στη λασπούρα του Idroscalo1
πατημένος σα σκουλήκι ρυπαρό
παραμορφωμένος
χτυπημένος
δαρμένος
κατά/σ/φαγμένος
πατημένος ξανα/πατημένος απʼ τις ρόδες
κατα/κόκκινος απʼ το αίμα
το δικό σου
το κλεμμένο αυτοκίνητο
με θηριωδία
μίσος περιφρόνηση μνησικακία φθόνος
όχι μόνο για το διαφορετικό
αλλά για τη φωνή
που καταγγέλλει κατηγορεί απειλεί
φωνάζει αποκαλύπτει φανερώνει
για να ράψει το στόμα
παντοτινά
να αποβάλλει το λογισμό
το εμείς
την ιδέα
περισσότερο την εξουσία φοβίζουν
από βόμβες
μυδράλια
καλάσνικοφ
ΙΙ
Είναι τώρα σαράντα χρόνια
το τέλος σου
ακόμα μυστήριο
μέσα στη θαλασσινή ομίχλη
πυκνή
εκείνης της ηλίθιας νύχτας
σκοτεινής
μαύρης
δολοφονικής
1) Μεγάλη τεχνιτή λίμνη έξω από το Μιλάνο.
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ίσα
Οι υποχρεώσεις είναι εκείνο που
περιμένουμε απ΄ τους άλλους.
Οscar Wilde, Μια γυναίκα άνευ σημασίας
Ίσα τα δικά μας δικαιώματα
στραβές οι υποχρεώσεις
καλώς τα υπάρχοντα
κακώς τα κλαπέντα
σαν χαλασμένο δόντι
που πονάει σπρώχνει τσιμπάει
μολύνει με πύον
δηλητήριο τοξίνη
τον ουρανίσκο
Βράχος βαρύς
τα δικαιώματα των άλλων
α/σύμφορα
αν/υπόφορα
ά/δικα
καταπιεστικά
να καταπολεμηθούν
να κατατροπωθούν
να εκμηδενιστούν
να αφανιστούν
στις παλαίστρες στις πλατείες
στα κλειστά δικαστήρια
στις κλίκες στις εκκλησίες
για εκλογικούς λόγους μοχθηρούς
όπως
η υλική ευζωία
η πνευματική ανωτερότητα
ηθική
εμπαιγμός
περίγελως για τους περισσότερους
φθονερούς
φυσικά
α/φύσικα
ιδιοσυγκρασιακά
αμοραλιστικά
ανήθικα
Σε μερικούς τίποτα δε φαίνεται
πιο ανυπόφορο απʼ την επιτυχία
ή τη χαρά των άλλων
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Η τρέλα γεννά τους πολέμους
Ο πόλεμος
πατέρας όλων των τρελών.
Η λεπτή κοπελίτσα
χαριτωμένη
ορθάνοιχτα τα καθαρά μάτια
το παχουλό χέρι με το φαγωμένο φιόγκο
από σάλιο λερωμένο
το λευκό κολάρο καρφιτσωμένο με τη παραμάνα
στη γαλάζια ποδιά
της πρώτης δημοτικού
καθρεφτίζεται αντι/κατοπτρίζεται στη φωτογραφία
λίγο κιτρινισμένη
δεν μπορεί να ειδωθεί
αντανάκλαση στα τζάμια
θαμπωμένα
απʼ τις φοβίες του πατέρα
ισόβιος απόμαχος
φθαρμένος απʼ το πόλεμο
α/τέλειωτη ήττα
που νιώθει ακόμα μετά από χρόνια
βαριά να πιέζει τις πλάτες του τις στενές
καχεκτικές
μόνιμοι στʼ αυτιά οι πυροβολισμοί
ριπές μυδραλιοβόλων
ο συριγμός των βομβών
η βοή των καταδιωκτικών
στις κόρες των ματιών σωροί πτώματα
στριμωγμένα στην άγρια μέγγενη
του μίσους
Χάος σύγχυση μέσα στο κεφάλι
πια δεν αναγνωρίζει τον εχθρό
μια η γυναίκα του
μια η μάνα του
μια οι φίλοι του
εναλλάξ
φωνάζει βρίζει μνησίκακος
εκείνον τον απόντα θεό
σιωπηρό
Λιποθυμά ανάσκελα στο χώμα
μόνο το κοριτσάκι
η κόρη
που είχε αφήσει νεογέννητη
δεν τον τρομάζει
με τα μάτια της δαφνούλα στο κόσμο
ορθάνοιχτα
τεντώνει τα χέρια
αυτή τραβιέται φοβισμένη
φοβάται την υπερβολική αγάπη
εκείνου του πατέρα του σκοτεινιασμένου
γεμάτη
τρέλα περιληπτική
αποκλειστική
ΑΡΚΑΔΙΑ
Κανένας πόνος δεν αντέχει
στο πάτημα ενός κλικ
Σε καιρούς πάταγου
περιβαλλοντολογικών συμφορών α/τέλειωτου πολέμου
φρίκης
καταστροφών μαζικών αποκεφαλισμών
μεταναστεύσεων από πείνα
εποχικών φυγών
τρομοκρατίας
από αντίθεση & αντίθεση
ανθίζουν σε λεπτά στιχάκια
πράσινα λιβαδάκια
της Αρκαδίας
ρόδινα τσοπανάκια αποβλακωμένα
νεαρούλες με γιρλάντες
τρυφερά βελάσματα από προβατίνες που μασουλάν φύλλα
ευτυχισμένες που χόρτασαν τη τροφαντή κοιλιά τους
με εξομολογήσεις αναστατωμένες εμπλεκόμενες
αραιωμένης ευαισθησίας
πονετικές για το ναρκισσιστικό εγώ τους
αναστατωμένο γιατί η γατούλα
η καημένη
σήμερα το πρωί ήπιε λίγο γάλα
το φτιασίδωμα διαλύθηκε με το σμογκ
οι μελιτζάνες με τυρί δεν πέτυχαν
η καρμπονάρα κάηκε
πάχαινα τριακόσια γραμμάρια
αδυνάτησα διακόσια γραμμάρια
μάλωσα με τον Τζούλιο
άφησα τη Λουΐζα
έκαψα ένα δάχτυλο
έσκασε η λάμπα
αδιαφορώ
και δε πάω να κάνω ένα selfie
να το εξαπολύσω με ένα clik
στη μαύρη τρύπα του web
για τη χαρά του κύκλου
περιορισμένου/διευρυμένου χιλιάδων φίλων
που θα μου ανυψώσουν το ηθικό
με ένα LIKE ΣΧΟΛΙΑΣΕ ΣΥΜΜΕΡΊΣΟΥ
