`

Ενσυναίσθηση παραλλήλων κατόπτρων

Το πρόσωπο της νεκρής μητέρας
Στον καθρέφτη,
Λείο και γαλήνιο,
Ξεχειλωμένο μουσικές
Από άλλες διαστάσεις
Ανέγνωρες, ανέγνοιες, ανεδαφικές,
Ακαταλόγιστες…
Εκεί που ξεχνάς τις εδώ μικροδιενέξεις,
Εκεί που λησμονείς τωρινές πίκρες
Και αλλοτινές,
Αποκτώντας έτσι
Την ενσυναίσθηση
Βεβιασμένων προσώπων
Βουλητικής αναθεωρήσεως
Αξιών,
Ισολογισμών πεπραγμένων,
Κατανοήσεως τών πάντων

Ως φυσικών κι αυτονόητων.

`

*

Επιμελημένο

Είμαι σαν την Ακρόπολη με ψιλόβροχο
Κι ο Νικόλαος με ερωτά:
«πού είναι ο βωμός της Νεμέσεως;».

«Ανάμεσα στις χορταριασμένες πέτρες»,
τού απαντώ
κι εκείνος το δέχεται με απόλυτη
φυσικότητα.

Τα αυτονόητα
μάς πληγώνουν
σε αυτή την ένδοξη χώρα
με τους χλωρούς εγκεφάλους.

`
*
Απόδραση από τον κόσμο των παραλλήλων κατόπτρων

Για την «Κραυγή» του Τεννεσσή Γουίλλιαμς

Σαν τα ανατολίτικα εκείνα κουρεία
Με τους διπλούς καθρέφτες
Για να βλέπεις και το πίσω μέρος
Της κεφαλής σου,
Ξεχαστήκαμε νʼ αποθαυμάζουμε
Τα πολλαπλά μας είδωλα,
Στην πομφόλυγα του Χρόνου
Να ιριδίζουν
Με την απατηλή διαχρονικότητά τους.
Μεθύσαμε με το κρασί της Λησμονιάς
Ενώ νομίζαμε ότι κερδίσαμε το χρυσό βραχιόλι
Της Αθανασίας,
Μέχρι που μας σκούντησε τον ώμο
Ο κουρέας
Κι ο Χάροντας αποτέλειωσε τη δουλειά του.
Φύγαμε, χωρίς να κρύψουμε κάποια ανακούφιση
Που κρυφογελούσε
Στην άκρη του ματιού μας
Διαμάντι…
Ίσως το μόνο πραγματικό μέσα σε όλα αυτά.
Μήτε το κούρεμα μήτε ο κουρέας.
`
*

Στο «Υπόγειο» με τον Ντοστογιέφσκι

Εκεί που οι μυρωδιές
Είναι στερεές,
Παγιωμένες,
Εκεί που το «μετά» γίνεται «τώρα»
Κι είναι το ίδιο με «πριν».
Πότε πριν; Γενικώς…
Αυτή η κυκλικότητα τών αναμνήσεων
Τρελαίνει ελέφαντα,
Ενώ τα ποντίκια διαθέτουν
Μνήμη βραχεία.
Γιʼ αυτό επιτίθενται στους ελέφαντες.
Γιʼ αυτό κι οι ελέφαντες
Φοβούνται τα ποντίκια.
`
*

`
*

Βιοτή

Πλούσια ελληνική γλώσσα:
Είναι άλλο ο «βίος» κι άλλο η «ζωή»,
Άλλο η «βιοτή» κι άλλο η «επιβίωση»,
Άλλο η «βιοπάλη» κι άλλο ο «βιοπορισμός»…
Και το «ζω» δεν είναι ταυτόσημο με το «επιβιώνω»
Και το «βίος και πολιτεία» δεν είναι το ίδιο
Με τη «βιογραφία»
Και το «βιός» δεν έχει πάντα σχέση με την «περιουσία»
Και το «ταλέντο» με το «τάλαντον»…
Μόνο το «βάσανο» ομοιοκαταληκτεί με το «υποφέρω».

`
*
Νεροτριβή

«Ας το πάρει το ποτάμι…»
Αρκετά μνησικακήσαμε
Και το παρελθόν δεν αλλάζει.
Δίπλα σʼ ένα τέτοιο ποτάμι
Κάποτε
Σε μισοσκότεινη πόλη
Με μάρτυρα ολόγιομο
Φεγγάρι
Διαδήλωσες τον πόθο
Που σου έτρωγε
Τις ρίζες των νεύρων.
Τίποτα δεν απομένει
Πια από τον έρωτά σου.
Μήτε το μίσος δεν έχει
Όνομα κι επίπεδο.
Όλα πέρασαν. Τα πήρε
Το ποτάμι.
Σα νερό χρόνια κύλησαν
Πέτρα πάνω στην πέτρα
Δεν έμεινε.
Μοίρα σου ο πλάτανος
Που βυθίζει τα πλευρά
Κάτω από τα σκουπίδια
Τών περιοίκων
Και τών περαστικών
Τʼ αποτσίγαρα.

από Σπύρος Αραβανής
2 Σχόλια