Ο βυθός, τι είναι ο βυθός;
στον βυθό,
χωρίς αναπνοή,
λίγο πριν αρχίσω να πνίγομαι,
νιώθω ότι όντως αναπνέω
χωρίς να με κουράζει ο ήχος
της αναπνοής μου.
στον βυθό αυτό,
ακουμπάμε, ή καλύτερα πετάμε
τους εαυτούς μας
σαν κλειδιά.
ο βυθός είναι ακατάστατος
ο βυθός είναι η κουζίνα ενός εργένη.
τα πιάτα είναι η εναρμονισμένη
μοναξιά.
καταπιάνομαι με μια στοίβα
από δαύτα
κι έχω χαθεί ολοκληρωτικά.
δεν είμαι πια εγώ,
αλλά η μοναξιά αυτού του σπιτιού
που βρίσκομαι•
αυτής της κουζίνας,
αυτού του βυθού,
αυτής της άηχης αναπνοής.
έρχεται η αγάπη
και φεύγει
κι εγώ που έχω διαβάσει τον Στήβενσον
ξέρω ότι πρέπει να την καλωσορίσω
και να την αποχαιρετήσω.
αυτό είναι το μόνο που σου ζητάει
η αγάπη.
τι μας τρόμαξε,
κι άραγε θα μπορέσουμε ποτέ να
ξανακούσουμε την ανάσα μας,
χωρίς να ακούμε μαζί και τη μοναξιά;
Μετά τον Παράδεισο
Not in ideas but in things.
Από και για τον Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς
Κοιτάζεις τους πρώτους στίχους του ποιήματος
που γράφεις, με την ίδια δυσκολία που κοιτάζεις
το πρώτο κοίταγμα στο κοίταγμά σου, των ματιών
που καληνυχτίζεις με το που γνωρίσεις.
Το μόνο που κρατάει τα μάτια ανοιχτά, η αφέλεια μιας
συνείδησης της πορείας όλων των πραγμάτων,
της ανάγκης για τον χώρο που δικαιούνται όλα τα
λάθη που απαρτίζουν την ιδέα που θα παραμερίσω.
Ακούω τους ήχους που βγάζει ο γάτος και φτιάχνω
ιστορίες. Μια αφέλεια και πάλι ίσως περιλαμβάνεται
στη διαδικασία, με έμαθε ωστόσο κι αντίστροφα να την
τοποθετώ• διαβάζω τις ιστορίες σου,
κι ακούω τους ήχους του
μυαλού σου.
Πέσε για ύπνο —αν και φυσικά δε θα με υπακούσεις—
που σε περιμένω σε ένα όνειρο (αν το διαλέξεις απόψε)
για να σε βάλω για ύπνο και να σε ονειρευτώ να ονειρεύεσαι
έναν παράδεισο.
Εκεί βρέχει ψάρια, εκεί μπορώ και τα τρώω•
είναι τα πιο νόστιμα από καταβολής κόσμου. Ο παράδεισος
αυτός είναι ο χαμένος παράδεισος κάποιου άλλου, που τυχαία
βρέθηκε εκεί και χαμένος δεν ξέρει πως είναι, γι’ αυτό και
παράδεισο δε γνώρισε.
Δεν τον καταχρώμαι, δεν τον προτιμώ άλλωστε, μόνο μερικές
σημειώσεις κρατώ να ομορφύνω κάποια γραπτά μου• είναι
αναγκαίες μερικές στροφές ή παραγράφοι που δεν είναι τόσο
σημαντικές (αλλά αναγκαίες τελικά), για να μας δώσoυν τον χρόνο
να δεχθούμε
αυτό που είναι δύσκολο, μα κι απλό.
Είμαστε εδώ μαζί, τώρα. Και όλη μας η ζωή είναι μαζί μας και
τη στέλνουμε ο ένας στον άλλον, σαν ένα γράμμα, όσο συνεχίζουμε
να μιλάμε, να μη μιλάμε, να κοιταζόμαστε ή όχι, να μας διακόπτει ο
σκύλος, να ακούμε τον σκύλο, να μας διακόπτει ο γάτος, να ακούμε
τον γάτο, να μας διακόπτουν τα πάντα, να διακόπτουμε τα πάντα,
τώρα, σε ένα τώρα που είναι για πάντα.
Ο αέρας άκουσε τους ψιθύρους σου.
Και στον παράδεισο που έχασα εγώ, σου απαντά:
“Τελευταίοι στίχοι δεν υπάρχουν…”
