Η ομορφιά είναι μία πέτρα σκαλισμένη από τα χέρια των ηττημένων.

Κάποτε υπήρξε η πρωτόγονη κοινωνία με τα δουλεμένα αισθήματα της αυτοσυντήρησης να στέλνει τα πρώτα μηνύματα στο κόσμο της άγριας ομορφιάς. Ασυνείδητα πλέον ο προηγμένος πολιτισμός αποκαθηλώνει την ιδέα του ωραίου από το στύλος της φύσης του. Με μια πρώτη ματιά μένει άναυδος ο ρομαντικός παρατηρητής που πλάθει αινίγματα στης φαντασίας του το δικαστήριο. Ο χρόνος ξεχύνει πλείστες δυνατότητες για να σιωπήσει το παράδοξο φαινόμενο της λήθης. Στο παράμερο τώρα εκκλησίασμα του κόσμου λειτουργεί μια δόξα καθαρή από τα κατηγορητήρια των νικητών της , και αμείβει αντάξια του εαυτού της τον κοπιαστικό αγώνα εκείνων που επιμένουν να χτίζουν οίκους ευστοχίας. Σκουριασμένα δάχτυλα που μόνο επίδειξη δύναμης είναι ικανός να δηλώνει ο χρόνος πάνω στη μετωπιαία κίνησή τους με την σιωπή εκείνων που γνωρίζουν την ήττα από πρώτο χέρι. Ακολούθως η σιωπή φτιαγμένη από κρύσταλλο στεριώνει στα αξιωμένα σημεία του σώματός των. Εννοείται των νοητικά σε αφύπνιση κούρων που μόλις πήραν εξιτήριο από τα μουσεία της ευγηρίας. Και εν τέλει καλογέρεψε ο πόνος για το υγιές πάθος της γνώσης , λες κι οι δήθεν δυνατοί να μην έχουν επίγνωση της πτώση τους στο βάθρο της μαθητείας για την πρόταση νέων στόχων στην πολιτεία που παρακμάζει κάτω από τα κακόγουστα ενδύματά της. Λοιπόν ξέρετε κάτι, η ιδέα περί ομορφιάς είναι η φυσιολογική προοπτική που γνωρίζει τον τρόπο να φτιάχνει αριστοτεχνικά το δύσβατο μονοπάτι για τον μανιακό ακροατή της ατελεύτητης ροής των ερωτικών λέξεων. Ο έρωτας είναι ανεξερεύνητο ρήμα πέραν λεξικού που υπερβαίνει τα όρια της πρότασης και τελικά κυριεύει το λόγο των ανθρώπων για μιας στιγμής φαινόμενο. Η ουσία του υπάρχει στην αναστροφή που του παραδίνεσαι. Αν βέβαια είσαι θέσει ικανός να τον χαλιναγωγήσεις ως κύριος των δυνάμεών σου.

 

 

 

Δεν εννοώ τους καθρέφτες
Το ραγισμένο υλικό τους
Χτίζει αποστάσεις μεταξύ μας.
Σημασία υπάρχει στη ρίζα των εκφάνσεων.
Φανερώνουν το ερωτικό θέλημα να μην υπάρξει
Η συνάντηση με την ανθρώπινη φύση
Μας προκαλεί δέος η απρόσμενη επαφή
Στο βάθος των συναισθημάτων.
Τα νοσταλγικά εκείνα βλέμματα
Διψούν για κατηγορία.
Είναι επειδή πορεύονται στην ερημιά
Με πίστη στα υγρά ερωτηματικά
Θυσιάζουν την
εγκόσμια ανταπόκριση
καταπίνοντας μονομιάς ραγισμένους καθρέφτες.
Αντίπερα στην όχθη των πλείστων
Η εμπειρία με τη θηλυκή πραγματικότητα
Γίνεται το θέαμά τους.
Πεισματικά εκλέγονται αντιμέτωποι
Της αφανέρωτης πολιτείας.
Η οποία επιμένει να αδικεί τους ηττημένους.

 

Χειροκροτούν τη δράση των στιγμιαίων πτώσεων

Πρωταθλητής της ήττας δηλώνει. Από τη στιγμή που γνώρισε τον εαυτό του, συνεχώς επιδίδεται σε αόρατο αγώνισμα. Φαινομενική η αντίληψη της νίκης. Κατά βάθος έχει την επίγνωση του χώρου του. Είναι από κείνους που αδιαφορούν για την κανονικότητα των κινήσεων. Τόσο άτακτα προσέχει την πορεία των πτώσεων. Αδιάλειπτες οι πτώσεις του. Τον ενδιαφέρει το ακανόνιστο της ακινησίας του. Δεν είναι η νοσηρή ατομικότητα των καιρών. Σφάλλει εκεί που δεν υπάρχει δρόμος για τους λάτρεις της εικόνας. Μισεί την εικόνα της εποχής. Οραματίζεται κάτι πέραν του ό,τι έχει ειπωθεί μέχρι στιγμής. Αναζητά την δυναμική της εξόρυξης.
Ανέκαθεν χαιρότανε με την υποκρισία του πλήθους. Τότε που ο πατέρας του τον υπέβαλε στη δοκιμασία της σιωπής μυήθηκε στο κόσμο της λες και η άτακτη αθωότητα τού ετοίμαζε τον ερευνητικό φακό. Πέρασαν ήλιοι από τα μάτια του μέχρι να συλλάβει το νόημα της δοκιμής του. Ζωηρός στο πνεύμα πλέον θύμωνε με καθετί που αντιτασσόταν στη πυγμή του εαυτού. Γυμνός στη φωτεινότητα των περαστικών βλεμμάτων τώρα στα σπουδάσματα του νου , ενδιαφέρεται μετά μανίας για των ανθρώπων τα παθήματα. Δύσκολη η στύση του νου σε τέτοια βάθη. Βράδια ξένος σε πόλεις γυρεύει τη πηγή της νεότητας. Σε μέρη αποξενωμένα από την χάρη της εικόνας αναζητά κάτι που να τον εκπλήσσει. Μια κόρη ίσως υποψιάζεται να στρώνει το κρεβάτι του πρωί μετά από εποικοδομητικά μεθύσια του πνεύματος, εξαντλεί την πρόταση του σώματος. Ολοφάνερο είναι πια ότι επιθυμεί να κινείται ερωτικά μέσα τους.
Ο ορός της αγάπης θεραπεύει την αναισθησία των νικητών.

 

Ερασιτέχνης στο χωρόχρονο

Μια λέξη αντιστοιχεί στον πόνο
Ένας πόνος διχάζει το νόημα των λέξεων
Κάθε πράγμα ζητάει επίμονα την αντιμετώπιση
Ηρωικά ορθώνεται ο παρατηρητής στο πρόβλημα των καιρών του
Η εποχή αναζητά τον πόνο του ανθρώπου
Ποιος ανακάλυψε την ουσία του υπάρχειν ;
Υπάρχει ο πραγματικός πόνος
Εκείνος που αντιστοιχεί στη πραγματικότητα της φύσης
Κόσμος και φύση στη διάθεση μας
Ερωτική διάθεση για τη γνώση του κόσμου
Ο εραστής της γνώσης
Η γνώση του έρωτα
Το απαράμιλλο γεύμα των αισθήσεων
Αισθάνομαι την κορυφή της κοσμικής γνώσης
Ότι ο κόσμος αναμένει την ερωτική κίνηση του νοητικού όντος
Νηστικό όν ο σημερινός άνθρωπος από αλήθεια γνώσεως
Είναι ερωτική η αλήθεια
Ένας λόγος για να την αναζητήσεις
Με την δύναμη του ορθού λόγου
Ορθός λόγος είναι η σύναψη πραγματικών δεσμών ερωτικής φιλίας με το σύμπαν.
Το δεδομένο της ύπαρξης
Το νόημα της ερώτησης
Φιλοσοφώ σημαίνει ρωτώ να μάθω τον λόγο που υπάρχει η ερώτηση
Και σε δεύτερο επίπεδο ποια είναι η βαθύτερη αιτία της σκέψης.

 

 

Οι αμύητοι και η Μούσα.

Απολιθωμένα περιστέρια στην ακμή της νιότης
Μαραμένα τριαντάφυλλα στο απόγειο μιας παρακμής
Μια κόρη σκηνοθετεί την έκπτωτη δράση των γέλιων τους
Σε σενάριο από ματωμένες λέξεις
Που χαράζουν σήμα στα νοήματα.
Κορεσμένη η σκέψη των
Βλάπτει του ουρανού τις αισθήσεις
Εορταστική βροχή κόσμησε τον πόνο της ανδρείας
Πάνω στην αναζήτηση καταφύγιου.
Καρφωμένα τα θελήματα από υγρές φλόγες
Στον σταυρό της στιγμής
Και τώρα τα πρόσωπα αναδύονται σε σκηνή
Που αναγκαία αγνοούν.
Βάρος σημαίνει την αναγκαιότητα
Δίχως να φράζει το δάκρυ
Κι η αλήθεια λαμποκοπά άσπιλη με ανυπεράσπιστα φτερά.
Πρέπει και πάλι να σώσεις στιβαρό το βλέμμα.
Τοξίνες συνεχώς στολίζουν τις έναστρες βλέψεις
Κάποτε η συνείδηση κάρφωνε ιδέες σε πειράματα
Σήμερα αναμένει στην απόκοσμη γωνιά το νερό της όχθης
Που γνωρίζει τη τέχνη της πλύσης.
Το μυαλό τους ακόμη μαραζώνει από του καιρού την σύγχυση
Ο νους της αναζωπυρώνει την κίνηση του ακροβάτη.
Πού υπάρχει η πραγματικότητα ;
ρωτούν οι πάντες άφαντοι.

 

Η φυσιολογία της ποίησης

Ό,τι παραλείπει το μυαλό εκείνου, το διασώζει της ψυχής μου η ανάσα σε κάρβουνο. Αναλογιζόμενος το βάθος ετούτης της προοπτικής, να κινούμαι σε τροχιά μυστική, το κάνει σημαντικό βήμα η δυνατότητα της σιωπηλής δημιουργίας μες στου κόσμου την εκκωφαντική απερισκεψία. Στρογγυλώνοντας τη δίνη του αναπόφευκτου ρήγματος στα ανάμεσα τινάγματα της σκέψης, στο συλλογικό θάνατο του ατομικού, εκεί τρίβεται στης φωτιάς την ιδέα το πρόσωπο του ποιητή. Αυτή η πορεία προς το άγνωστο, κοιτάζοντας με λαχτάρα να πέσει στο φαράγγι του ποιήματος, δημιουργεί το άνοιγμα σε νέα τοπία γνώσης, πάντοτε γνώσης μιας καινής αγνωσίας του εαυτού. Ανορθώνει το παραμελημένο, από ευθυνοφοβία του κόσμου, με ρίγος δημιουργίας ,φτιάχνει οχυρά προστασίας στη θάλασσα της διανόησης από ενδεχόμενα γκρεμίσματα αδυναμίας μπροστά στο θάνατο.
Κατεβαίνει ρυθμικά το σκαλί που φτιάχτηκε για κείνο το σιωπηλό διαβάτη, στην άκρη της πίστης, ακουμπά στα ακρωτηριασμένα κάγκελα του αιθέρα, δίχως την αρωγή της βεβαιότητας που πλάθει ο άλλος στο γκρεμό του αγώνα για τη ζωή. Ζεί την πάλη του γνωρίζοντας της κατηφόρας τη ραγισμένη σιωπή, που σε κάθε άγγιγμα από ένα ετοιμοθάνατο βήμα της, ο αγώνας του να αναπνεύσει σε τόπο που δε χωρά αιθέρα, κι όμως ανέλπιστα διαπιστώνει το θαύμα της ζωής. Κρίνει τα ολισθήματα ετούτα σα δυνάμεις προκλητικά ανηφορικές, καθώς παράλληλα το φώς της εξόδου μιλά για ζωή πέραν των τειχών που πλάθει το ανολοκλήρωτο χέρι τους. Η χειροτεχνία των δυνατών θα δημιουργήσει το νέο άνθρωπο μέσα από τις στάχτες του. Και δειλά φερόμενος ο αρχαιολόγος της ανάμνησης μπρος στη πηγή της ερήμου, σημαίνει με σκέψη διαυγή το τέρμα της συνείδησης. Τώρα πια σε τούτο το ατελείωτο πηγάδι από γυμνά μηνύματα γνώσης, κάτι το σκληρά ρομαντικό κινεί τα νήματα της λογικής μας για επιστροφή στην αρχή της ζωής.
Το πρωτόγονο στοιχείο της ζωής λάμπει στη φωτεινότητά του ως άπειρη γνώση α-γνωσίας κι ο ειλικρινής δημιουργός μετουσιώνει την αγωνία της αρχής σε ρήμα. Ολόκληρη η ζωή του ποιητή είναι ο αγώνας για μία και μοναδική, τελική λέξη. Οριακά συνεχώς αγωνίζεται να μεταπλάσει το πόνο της προσωπικής ύπαρξης σε ένα ευτυχές γεγονός φυσιολογίας. Στους κόλπους της ανθρώπινης δράσης η αυθεντική ποίηση υπηρετεί το κατά φύση αναγκαίο.
Η φύση είναι η ζώσα πραγματικότητα. Το κύτταρο της γνώσης γονιμοποιεί η ποιητική λέξη.

 

 

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

 

Ονομάζομαι Αναστάσιος Παναγιωταρόπουλος. Γεννήθηκα Φθινόπωρο του ’91 στη
πρωτεύουσα της Αχαικής πολιτείας. Ολοκλήρωσα τις εγκύκλιες σπουδές μου στην
ιστορική κωμόπολη της Κάτω Αχαγιάς. Από τα εφηβικά μου χρόνια είχα επιδόσεις
στο διάβασμα. Οι ποιητικές μου δοκιμές εμπνέονται από τα βαθιά μελετήματα
των δοκιμιακών έργων των Ε.Π.Παπανούτσου και Άγγελου Τερζάκη. Η δύσκολη
μύηση στο κόσμο του φιλοσοφικού δοκιμίου στάθηκε η αφορμή για να μεταφράσω
το απρόσιτο των κλασικών δημιουργών σε γόνιμη σκέψη. Ένας χρόνος σπουδής στη Θεολογία Αθηνών ήτανε το εφαλτήριο για να την συναντήσω στην εκούσια
απόσταση.Την περίοδο αυτή φοιτώ στο δεύτερο έτος της Φιλολογίας των
Ιωαννίνων.