Τα πρότυπα
…Ποτέ να μην ξεχάσουμε – είπε – τα καλά διδάγματα εκείνα
της τέχνης των Ελλήνων. Πάντοτε το ουράνιο δίπλα-δίπλα
με το καθημερνό. Δίπλα στον άνθρωπο το ζώο και το πράγμα:
ένα βραχιόλι στο βραχίονα της γυμνής θεάς, ένα άνθος
πεσμένο στο δάπεδο… Θυμηθήτε τις ωραίες παραστάσεις
στα πήλινά μας αγγεία: οι θεοί με τα πουλιά και με τα ζώα –
μαζί κ’ η λύρα, ένα σφυρί, ένα μήλο, το κιβώτιο, η τανάλια !
Ά, και το ποίημα εκείνο που ο θεός όταν τελειώνη τη δουλειά του
βγάζει τα φυσερά του απ΄τη φωτιά, μαζεύει ένα-ένα τα εργαλεία
μες στ’ αργυρό σεντούκι του, μετά μ’ ένα σφουγγάρι σκουπίζει
το πρόσωπο, τα χέρια, το νευρώδη του λαιμό, το δασύ στήθος`
έτσι καθάριος, ταχτικός, βγαίνει το βράδι στηριγμένος
στους ώμους των ολόχρυσων εφήβων – έργα των χεριών του
πούχουν και δύναμη και σκέψη και φωνή – βγαίνει στο δρόμο
πιο μεγαλόπρεπος απ’ όλους ο χωλός θεός, ο θεός εργάτης!
***
όλη η ποιητική εδώ, όλα όσα δεν μπορούν να αρθρώσουν οι ποιητές για την τέχνη τους:
“…Ποτέ να μην ξεχάσουμε – είπε – τα καλά διδάγματα εκείνα
της τέχνης των Ελλήνων. Πάντοτε το ουράνιο δίπλα-δίπλα
με το καθημερνό. Δίπλα στον άνθρωπο το ζώο και το πράγμα:
ένα βραχιόλι στο βραχίονα της γυμνής θεάς, ένα άνθος
πεσμένο στο δάπεδο…”