Στις Στάχτες του Neal

Ευπαθή μάτια που ανοιγοκλείνουν στα γαλάζια Rockies όλο στάχτη
θηλές, πλευρά που άγγιξα με τον αντίχειρα είναι στάχτη
γκριμάτσα με την γλώσσα μου άγγιξα μια φορά ή δύο όλο στάχτη
οστεώδη μάγουλα μαλακά πάνω στην κοιλιά μου μισοαναμμένα, στάχτη
λοβοί αυτιών και βλέφαρα, νεανικό πούτσο-σκάμπυλο, σγουρή ήβη
ζεστασιά στήθους, αντρική παλάμη, μηρός του γυμνασίου,
μπέιζμπολ δικέφαλοι στο μπράτσο, κωλοτρυπίδα πυρακτωμένη σε μεταξένιο δέρμα
όλα στάχτες, όλα στάχτες και πάλι.

Ο Θλιμμένος μου Εαυτός

Μερικές φορές όταν τα μάτια μου είναι κόκκινα
ανεβαίνω στην κορυφή του κτιρίου RCA
και ατενίζω τον κόσμο μου, το Μανχάταν –
τα οικοδομήματά μου, δρόμους που μεγαλούργησα,
σοφίτες, κρεβάτια, διαμερίσματα με παγωμένα νερά
– στη Πέμπτη Λεωφ. από κάτω που επίσης κρατώ στη μνήμη,
τα μυρμηγκο-αυτοκίνητά της, μικρά κίτρινα ταξί, άντρες
περπατούν στο μέγεθος κουκίδας μαλλιού –
Φαντασμαγορία απʼ τις γέφυρες, ηλιοβασίλεμα πάνω από τη μηχανή του Μπρούκλιν,
ο ήλιος βυθίζεται πάνω από το Νιου Τζέρσυ όπου γεννήθηκα
& το Paterson που έπαιζα με τα μυρμήγκια –
οι μετέπειτα αγάπες στην 15η Οδό,
οι μεγαλύτεροι έρωτες του Lower East Side,
οι άλλοτε μυθικές μου ερωτοδουλειές στο Μπρονξ
πέρα μακριά –
μονοπάτια διασταυρώνονται μʼ αυτούς τους κρυμμένους δρόμους,
το ιστορικό μου αθροίζει, τις ελλείψεις μου
και τις εκστάσεις μου στο Χάρλεμ –
– ο ήλιος λάμπει πάνω σε ό,τι μου ανήκει
σε ένα βλεφαρισμό στον ορίζοντα
στην έσχατη αιωνιότητά μου –
ό,τι έχει σημασία είναι νερό.

Θλιμμένος,
Παίρνω το ασανσέρ και πηγαίνω
κάτω, συλλογισμένος,
και περπατώ στα πεζοδρόμια κοιτώντας μέσα σε όλων των ανθρώπων
τα θωρακισμένα πρόσωπα,
ρωτώντας τους μετά ποιος αγαπάει,
και σταματώ βυθισμένος σε σκέψεις
μπροστά από μια αυτόματη βιτρίνα μαγαζιού
στεκούμενος απορροφημένος σε νηφάλια σκέψη,
κυκλοφοριακή συμφόρηση πάνω & κάτω από τα κτίρια της 5ης Λεωφόρου ξωπίσω μου
περιμένοντας για μια στιγμή τότε…

Είναι η ώρα να επιστρέψω στο σπίτι & να μαγειρέψω το βραδινό & νʼ ακούσω
τις ρομαντικές πολεμικές ειδήσεις στο ραδιόφωνο
…όλες οι στιγμές διακόπτονται
& περπατώ στο αιώνιο ζόφος της ύπαρξης,
με λεπτότητα κυλάω ανάμεσα απʼ τα κτίρια,
τα ακροδάχτυλά μου αγγίζουν το πρόσωπο της πραγματικότητας,
το πρόσωπό μου στραπατσαρισμένο με δάκρυα στο κάτοπτρο
κάποιου παραθύρου – το σούρουπο –
εκεί όπου δεν έχω καμιά διάθεση –
για δεσμεύσεις – ή το να κατέχω τα ενδύματα ή Γιαπωνέζικα
αμπαζούρ διανόησης –

Μπερδεμένος από το θέαμα γύρω μου,
Ο άνθρωπος αγωνίζεται στον δρόμο
με μπόγους, εφημερίδες,
γραβάτες, όμορφα κοστούμια
έναντι των επιθυμιών του
Άντρας, γυναίκα, σαν χείμαρρος στα πεζοδρόμια

κόκκινα φώτα καταμετρώντας βιαστικά ρολόγια &
μετακινήσεις στην αγορά –

Και όλοι αυτοί οι δρόμοι οδηγώντας
εγκάρσια, λευκούς ανθρώπους, εκτενώς,
από λεωφόρους
με μίσχους από ψηλά οικοδομήματα ή από φτωχομαχαλάδες
μέσα από μια τέτοια αβέβαιη κίνηση
με αυτοκίνητα και μηχανές να ουρλιάζουν

τόσο οδυνηρό σʼ αυτή
την ύπαιθρο, αυτό το νεκροταφείο
αυτή η ακινησία
σε κρεβάτι του θανάτου ή σε βουνό
κάποτε αναζήτησα
ποτέ δεν το αναζήτησα ούτε το επιθύμησα
στη μνήμη να επιστρέψει
εκεί που ολόκληρο το Μανχάταν που γνώρισα πρέπει να εξαφανιστεί.

Νέα Υόρκη, Οκτώβριος 1958

Εκείνοι οι Δυο

Το δέντρο είπε:
Δεν μʼ αρέσει αυτό το λευκό αυτοκίνητο από κάτω,
μυρίζει βενζίνη
Το άλλο δέντρο από δίπλα είπε:
Ω, συνεχώς παραπονιέσαι-
είσαι νευρωτικό
μπορείς να το δεις από τον τρόπο που είσαι λυγισμένο.

6 Ιουλίου, 1981, 8μμ

Διακήρυξη

Είμαι ο Βασιλιάς του Σύμπαντος
Είμαι ο Μεσσίας σε νέα διανομή
Συγχωρήστε με πάτησα ένα καρφί.
Ένα λάθος
Ενδεχομένως να μην Είμαι ο Καπιταλιστής του Παραδείσου.
Ενδεχομένως Είμαι ο φύλακας της πύλης που ροχαλίζει
πλάι στους Αστραφτερούς Κίονες-
Όχι αυτό δεν είναι αλήθεια, πραγματικά Είμαι ο Θεός προσωποποιημένος.
Καθόλου ανθρώπινος. Μη με θεωρείτε κατώτερο
χωρίς το Πλήθος μου.
Σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να πιστέψετε κάθε λέξη
που λέω.

31 Οκτωβρίου, 1987
Gas Station, N.Y.

Πρώτο Πάρτυ στου Ken Keseyʼs με τους Hellʼs Angels

Δροσερή μαύρη νύχτα μες στα ερυθρόξυλα
αμάξια παρκαρισμένα κάτω απʼ το υπόστεγο
πίσω απʼ την πόρτα, αστέρια θολά πάνω απʼ τη ρεματιά,
μια φωτιά αναμμένη στην πλαϊνή βεράντα
και μερικές κουρασμένες ψυχές κυρτωμένες
μέσα στα μαύρα τους δερμάτινα μπουφάν. Μες στο τεράστιο
ξύλινο σπίτι, ένα κιτρινωπό φως πολυελαίου
στις 3 μμ. Η εκτόνωση των ηχείων του στερεοφωνικού με
Rolling Stones Ray Charles Beatles Jumping Joe Jackson
και είκοσι νεαρούς να χορεύουν στον παλμό τους στο έδαφος,
λίγο χόρτο στην τουαλέτα, κορίτσια με κατακόκκινα ρούχα,
ένας μυώδης ευγενικός άντρας γυμνός και ιδρωμένος
χορεύει για ώρες, κουτάκια μπύρας
τσαλακωμένα πεταμένα διάσπαρτα στην αυλή, ένας απαγχονισμένος
σαν γλυπτό να αιωρείται απʼ ένα ψηλό κλαδί,
παιδιά κοιμούνται απαλά στων δωματίων τους τις κουκέτες.
Και 4 αστυνομικά παρκαρισμένα έξω απʼ τη ζωγραφισμένη εξώπορτα,
κόκκινα φώτα περιστρέφονται μες στις φυλλωσιές.

December 1965

Κάτω από τον κόσμο υπάρχουν πολλοί κώλοι, πολλά μουνιά

πολλά στόματα και πούτσοι,
κάτω από τον κόσμο υπάρχει πολύ τελείωμα, και πολύ σάλιο στάζει
σαν ρυάκι,
Υπάρχουν πολλά Σκατά κάτω από τον κόσμο, που κυλάνε κάτω από πόλεις μες στα ποτάμια, πολύ κατρουλιό πλημμυρίζει κάτω από τον κόσμο,
Πολύ μύξα στου κόσμου τα βιομηχανικά ρουθούνια, βρισιές κάτω απʼ του κόσμου
το σιδερένιο μπράτσο, αίμα
διαχέεται έξω απʼ του κόσμου τα στήθη,
ατέλειωτες λίμνες δακρύων, θάλασσες από αηδιαστικά ξερατά ορμούν μεταξύ των ημισφαιρίων πλημμυρίζουν προς το Sargasso, παλιά λαδωμένα κουρέλια και υγρά φρένων, ανθρώπινη βενζίνη-
Κάτω από τον κόσμο υπάρχει πόνος, σπασμένοι μηροί, βόμβες νάπαλμ φλέγονται
σε μαύρα μαλλιά, φώσφορος τρώει αγκώνες μέχρι κόκαλο
εντομοκτόνα μολύνουν τις παλίρροιες των ωκεανών, πλαστικές κούκλες ξεβρασμένες στον Ατλαντικό, παιχνίδια στρατιωτάκια συνωστισμένα στον Ειρηνικό, Β-52 βομβαρδιστικά πνίγουν τον αέρα ζούγκλα με αναθυμιάσεις και θαυμάσιες λάμψεις
Ρομπότ με βόμβο γέρνουν πάνω σε ορυζώνες πετώντας σωρούς χειροβομβίδων,
πλαστικές σφαίρες ψεκάζονται στη σάρκα, ορυχεία με δόντια δράκων &
ζελένιες φωτιές πάνω σε αχυρένιες σκεπές και σε νεροβούβαλους,
διάτρητες χωριάτικες καλύβες από αιχμηρές βλήματα, χαρακώματα γεμάτα με αέρια-
δηλητηριώδης εκρηκτικές σκόνες-
Κάτω από τον κόσμο υπάρχουν σπασμένα κρανία, συνθλιμένα πόδια, βγαλμένοι βολβοί, άκαμπτα δάχτυλα, ανοιγμένα σαγόνια,
Δυσεντερία• εκατομμύρια άστεγοι, βασανισμένες καρδιές, άδειες ψυχές.

Απρίλιος 1973

από Σωτήρης Παστάκας
19 Σχόλια