Ο τάφος
1.
Ήσυχα και σιγαλά,
διψώντας τα φιλιά μας,
από τ’ άγνωστο γλιστράς
μέσα στην αγκαλιά μας.
Ώς κ’ η βαρυχειμωνιά
μ’ αιφνήδια καλοσύνη
κ’ ήσυχη και σιγαλή
σε δέχτηκε κ’ εκείνη.
Ήσυχα και σιγαλά
σε χάιδευεν ο αέρας,
της νυχτός ηλιόφεγγο
κι ονείρεμα της μέρας.
Ήσυχα και σιγαλά
μας γέμιζες το σπίτι,
γλύκα του κεχριμπαριού
και χάρη του μαγνήτη.
Ήσυχα και σιγαλά
ζούσε από σε το σπίτι,
ομορφιά τ’ αυγερινού
και φως τού αποσπερίτη.
Ήσυχα και σιγαλά
φεγγάρια, ω στόμα, ω μάτι,
μιαν αυγούλα σβήσατε
στο φονικό κρεββάτι.
Ήσυχα και σιγαλά
και μ’ όλα τα φιλιά μας,
γύρισες προς τ’ άγνωστο
μέσ’ απ’ την αγκαλιά μας.
Ήσυχα και σιγαλά,
ω λόγε, ω στίχε, ω ρίμα,
σπείρετε τ’ αμάραντα
στ’ απίστευτο το μνήμα!
2.
Στο ταξίδι που σε πάει
ο μαύρος καβαλάρης,
κοίταξε απ’ το χέρι του
τίποτε να μη πάρεις.
Κι αν διψάσεις μη το πιεις
απο τον κάτω κόσμο
το νερό της αρνησιάς,
φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μη το πιεις κι ολότελα
κι αιώνια μας ξεχάσεις,
βάλε τα σημάδια σου
τον δρόμο να μη χάσεις
κι όπως είσ’ ανάλαφρο,
μικρό σα χελιδόνι
κι άρματα δε σου βροντάν
παληκαριού στη ζώνη,
κοίταξε και γέλασε
της νύχτας το Σουλτάνο,
γλίστρησε σιγά-κρυφά
και πέταξ’ εδώ πάνω
και στο σπίτι τ’ άραχνο,
γυρνώντας, ω ακριβέ μας,
γίν’ αεροφύσημα
και γλυκοφίλησε μας!
Ανατριχιαστική ηχογράφηση. Μυστηριακή αύρα. Ίσως αυτό θα ταίριαζε για δημοσίευση την 6η του Δεκέμβρη…
Προσωπικά θα ήθελα και άλλο Παλαμά, και άλλους «παλιούς» ποιητές, και άλλες τέτοιες ηχογραφήσεις… Καλή και σημαντική η προώθηση των νέων ποιητών, αλλά κάποιες αξίες, που αγγίζουν τη διαχρονικότητα του κλασικού, πρέπει να επισημαίνονται και να ακούγονται. Να μνημονεύονται και να ανασταίνονται…
Οι νεκροί είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς. Πάντα ίσχυε αυτό. Οι στίχοι του Παλαμά το υπενθυμίζουν. Η ζωή των νεκρών είναι μια λογοτεχνική εφεύρεση που καθιστά αναγκαία την ύπαρξη ενός κάποιου πνεύματος. Περίπτωση δηλαδή μιας εθελούσιας πλάνης όπου βασίζεται η όλη θεώρηση περί ιδέας, ιδανικών και άλλων ανατριχιαστικών αναφορών νεκρολατρείας. Ο σύγχρονος τοτεμισμός με άλλα λόγια, που δεν έχει ακόμη καταφέρει να υπερβεί ούτε τον ρομαντισμό του 19ου αιώνα, αλλά ούτε και τον λυρισμό του 7ου πχ αιώνα. Τι συμβαίνει; Φαίνεται πως οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο, ξέχασαν να ζουν, κι έτσι επιμένουν να ζουν αυτό που σκέφτηκαν, απερίγραπτα μόνοι, στίβοντας την φαντασία τους μέχρι αυτοαναίρεσης. Μέρες που έρχονται, κι άλλες που θα έρθουν…θα είναι απλές υπενθυμίσεις ενός εκούσιου αδιέξοδου.
http://www.inews.gr/128/sto-sfyri-to-spiti-tou-kosti-palama.htm