«Θε μου Θε μου Αλλάχ Αλλάχ»
έκλαιγε κάποιος μια βραδιά
ωσότου γλύκαναν τα χείλη του στην προσευχή.
«Καλά σε άκουσα να καλείς
μα πήρες ποτέ σου απάντηση;»
Δεν είχε τι να πει σ’ αυτό
Κι έπεσε να κοιμηθεί αναστατωμένος.
Στον ύπνο του ονειρεύτηκε τον Χιντρ τον ψυχοπομπό
σ’ ένα πυκνό πράσινο φύλλωμα.
-Γιατί σταμάτησες τις προσευχές;
-Γιατί δεν απαντήθηκα ποτέ.
-Αυτός ο πόθος στην καρδιά σου είναι η ίδια η απάντηση.
Ο πόνος σου που κλαις από τον χωρισμό σε φέρνει πίσω.
Η θλίψη σου η ανήμπορη
είναι το μυστικό ποτήρι.
Άκου το σκύλο που αλυχτά για το αφεντικό του.
Η σχέση τους είναι το ίδιο το αναφιλητό.
Υπάρχουνε πολλά σκυλιά αγαπημένα.
Ποιος ξέρει τ’ όνομά τους;
Δώσ’ τη ζωή σου να γίνεις ένα απ΄αυτά.
———-
Αδέλφια Μουσουμάνοι δεν ξέρω τι να κάνω.
Δεν ξέρω τι να πω.
Δεν είμαι Χριστιανός ούτε Εβραίος.
Δεν είμαι Μουσουλμάνος ούτε και Ινδουιστής.
Δεν είμαι Βουδιστής μήτε και Σούφι.
Δεν είμαι και διόλου Ζεν.
Δεν έχω μια θρησκεία ή παράδοση.
Δεν είμαι απ΄ την ανατολή μήτε τη δύση
Ούτε από τη θάλασσα ούτε κι απ΄ τα βουνά.
Δεν είμαι στοιχειωμένος ή αιθέριος
Αλλά δεν είμαι ούτε και φυσικός.
Δεν είμαι οντότητα και δεν υπάρχω
Ούτε σ’ αυτόν μηδέ στον κόσμο τον επόμενο.
Δεν έρχομαι από την Εύα τον Αδάμ
ή κάποιαν άλλη ιστορία.
Ο τόπος μου είναι άτοπος
χνάρι δεν έχει το χνάρι μου.
Ούτε σώμα ούτε ψυχή.
Ανήκω στον Αγαπημένο.
Είδα τους δυο κόσμους σ’ έναν και γνωρίζω
τον πρώτο και τον τελευταίο
που αναπνέει μ’ ανθρώπινη πνοή.
———-
Έλα με την ευωδιά σου μόνον.
Μην μπεις σ’ αυτόν τον ποταμό ντυμένος.
Οι δρόμοι σε πάνε απ΄εδώ ως εκεί.
Αλλ’ από πού ξεκινάνε;
Ώρα να ζήσουμε γυμνοί.
Ο δρόμος κάποτε τελειώνει
όχι όμως η αγάπη.
Η Αγάπη είναι ποτάμι.
Πιες πλύσου.
——
Τ’ αστέρια καίγονται καθαρά
ως την αυγή.
Κάνε το ίδιο και εσύ και μια πηγή νερό
θα ξεπηδήσει απ΄το σκοτάδι
αυτήν που περιμένει η πιο βαθιά σου δίψα.
——-
Μείνετε μαζί φίλοι.
Μη σκορπάτε και αποκοιμηθείτε.
Η φιλιά μας είναι φτιαγμένη
από αγρύπνια.
Ο νερόμυλος παίρνει νερό
γυρνά και το δίνει
κλαίγοντας.
Έτσι αυτό μένει στον κήπο
ενώ μια άλλη στρογγυλάδα κυλά
ψάχνοντας σε μια στεγνή κοίτη
κείνο που νοιώθει οτι ζητά.
Μείνετε εδώ τρέμοντας κάθε στιγμή
σα στάλα υδραργύρου.
(Από το βιβλίο “Από την ποίηση του Ρουμί”, εκδ. Ντέφι, 2002)
«Το φέγγος της τουλίπας και του ρόδου
σημαίνει ότι μια λάμπα έχουν εντός»…
Τέτοιο φέγγος και ο λόγος του Ρουμί.
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΣΑΜΣΟΥΝΤΙΝ
Εγώ ο Μεβλανά που τον Θεό αγάπησα
Εγώ ο Μεβλανά που τον Θεό αγάπησα
Εγώ ο Μεβλανά που τον Θεό αγάπησα
Εγώ ο Μεβλανά που τον Θεό αγάπησα
Εγώ ο Μεβλανά που τον Θεό αγάπησα
Εγώ ο Θεός που τον Μεβλανά αγάπησα
Εγώ ο Θεός που τον Μεβλανά αγάπησα
Εγώ ο Θεός που τον Μεβλανά αγάπησα
Εγώ ο Θεός που τον Μεβλανά αγάπησα
Εγώ ο Θεός που τον Μεβλανά αγάπησα
ΕΓΩ Ο ΡΩΜΙΟΣ ΘΕΟΣ
“Σήμερα είναι η περιστροφή
στροφή-στροφή!
Είναι το φως ακτίνας
ακτίνα-ακτίνα!
Είναι η αγάπη που υπακούμε
ακούμε-ακούμε!
Και γεια-χαρά στη λογική
αντίο-αντίο”
Αγαπημένος ο Μεβλανά.
Eυχαριστώ πολύ που τιμήσατε την μετάφραση μου. Μόλις μου το υπέδειξαν.Σας αντιστελνω μια ακέκδοτη μετάφραση του Μεβλανά με ευχές για το καινούριο χρόνο.
Πού ξανά θα βρεις τέτοιο παζάρι;
Όπου με το ένα ρόδο σου κήπους ροδώνες αγοράζεις;
όπου με ένα σπόρο σου παίρνεις την άγρια βλάστηση;
για μια ανάσα ασθενική τον θεϊκό τον άνεμο;
Φοβήθηκες μη σε τραβήξει η γη
μην σε απάγει ο αγέρας.
Τώρα γλιστρά η νεροσταλιά
ξανά στον ωκεανό απʼ όπου ξεκινάει.
Δεν έχει πια το σχήμα το παλιό
μα πάντα είναι νερό
ίδια ουσία.
Δεν μετανιώνεις αν αφεθείς.
Τιμάς τον εαυτό σου.
Αν σε ζητήσει ο Ωκεανός
παντρέψου τον μην το σκεφτείς
για τ’ όνομα του Θεού!
Μην τʼ αναβάλλεις
δεν έχει δώρο πιο όμορφο η ζωή.
Καμιά αναζήτηση δεν θα το βρει.
Χωρίς κανένα λόγο
ένα γεράκι υπέροχο
κατέβηκε στον ώμο σου
και έγινε δικό σου.
ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ,,,, ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ,,,,,,
Συγχαρητήρια ! Πήρα ένα ποίημα και το έβαλα στον τοίχο μου .Ευχαριστώ.
(Αναφέρθηκα στη μετάφρασή σας)
Έξοχη προσπάθεια, σας ευχαριστώ!