Οι δεινόσαυροι, εμείς
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμμόνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σʼαυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σʼ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδησμένοι από αυτό
βίαοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού
η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη
γεννημένοι σʼ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ
γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.
Ο ήχος των ανθρώπινων ζωών
παράξενη ζεστασιά, ζεστά και κρύα θηλυκά,
είμαι καλός στον έρωτα, όμως ο έρωτας δεν είναι μόνο
σεξ. οι περισσότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει
είναι φιλόδοξες, κι εμένα μου αρέσει να τεμπελιάζω σε
μεγάλα αναπαυτικά μαξιλάρια στις 3
το απόγευμα, μου αρέσει να χαζεύω τον ήλιο
ανάμεσα απʼ τα φύλλα κάποιου δένδρου
καθώς ο κόσμος εκεί έξω κρατιέται
μακριά μου, το ξέρω πολύ καλά, όλες αυτές οι
βρόμικες σελίδες, και μου αρέσει να τεμπελιάζω
με την κοιλιά μου προς το ταβάνι αφού κάνουμε έρωτα
όλα να ρέουν προς τα μέσα:
είναι τόσο εύκολο να είσαι χαλαρός – αρκεί να το αφήσεις να συμβεί,
μόνο αυτό χρειάζεται.
αλλά το θηλυκό είναι παράξενο, είναι πολύ
φιλόδοξο – να πάρει! δεν μπορώ να κοιμάμαι όλη τη μέρα!
το μόνο που κάνουμε είναι να τρώμε! να κάνουμε έρωτα! να κοιμόμαστε! να τρώμε! να κάνουμε έρωτα!
αγαπητή μου, λέω, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω αυτή τη στιγμή
που μαζεύουν τομάτες, μαρούλια, ακόμα και βαμβάκι,
υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν κάτω απʼ τον ήλιο,
υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν σε εργοστάσια
για το τίποτα, για πενταροδεκάρες
μπορώ να ακούσω τον ήχο των ανθρώπινων ζωών να θρυμματίζονται…
δεν ξέρεις πόσο τυχεροί
είμαστε…
όμως εσύ τα κατάφερες, μου λέει,
τα ποιήματά σου…
η αγάπη μου σηκώνεται από το κρεβάτι.
την ακούω στο διπλανό δωμάτιο.
η γραφομηχανή δουλεύει.
δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η προσπάθεια και η
ενέργεια
έχουν καμία σχέση
με τη δημιουργία.
υπόθέτω ότι σε θέματα όπως η πολιτική, η ιατρική,
η ιστορία και η θρησκεία
κάνουν επίσης
λάθος.
γυρίζω την κοιλιά μου από την άλλη μεριά και κοιμάμαι
με τον πισινό μου προς το ταβάνι έτσι για αλλαγή.
Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ
Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν νάʼρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα νάʼναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.
Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.
Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.
Νιώθω σαν ναʼχεις δίκιο, είπα.
Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.
Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.
Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.
Νιώθω σαν να μην μʼαγαπάς, είπε.
Νιώθω σαν να σʼαγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.
Νιώθω σαν να σʼαγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σʼαγαπώ εγώ πιο πολύ απʼό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.
ντουζ
Μας αρέσει να κάνουμε ντουζ στη συνέχεια
(θέλω το νερό πιο ζεστό από κείνη)
και το πρόσωπό της είναι πάντα απαλό και ήρεμο
και θα με σαπουνήσει πρώτη
θα απλώσει τον αφρό στʼ αρχίδια μου
θα τα σηκώσει
θα τα ζουλίξει
μετά θα σαπουνίσει τον πούτσο:
ʽΕ, αυτό εδώ είναι ακόμα σκληρόʼ
ύστερα θα πιάσει όλες τις τρίχες κάτω εκεί,
την κοιλιά, την πλάτη, το λαιμό, τα πόδια,
χαμογελώ με ευχαρίστηση
κι ύστερα τη σαπουνίζω εγώ…
πρώτα το μουνί
στέκομαι πίσω της, ο πούτσος μου στα μάγουλα του πισινού της
σαπουνίζω απαλά τις τρίχες του μουνιού,
την σαπουνίζω εκεί με απαλές κινήσεις,
παραμένω ίσως περισσότερο απʼ ό,τι χρειάζεται,
κι ύστερα ασχολούμαι με το πίσω των ποδιών, τον κώλο, την πλάτη,
το λαιμό, την γυρίζω απ΄την άλλη, τη φιλώ,
σαπουνίζω τα στήθη, την πιάνω εκεί και πιο κάτω στην κοιλιά,
το λαιμό, το μπροστινό των ποδιών,
τους αγκώνες, τις πατούσες,
κι ύστερα το μουνί, άλλη μια φορά, για γούρι.
ακόμα ένα φιλί και βγαίνει πρώτη,
σκουπίζεται, μερικές φορές τραγουδά καθώς εγώ παραμένω,
γυρίζω το νερό στο πιο ζεστό,
νιώθοντας τις καλές στιγμές του θαύματος της αγάπης
ύστερα βγαίνω
είναι συνήθως απόγευμα και ήσυχα,
και καθώς ντυνόμαστε συζητάμε τι άλλο
θα μπορούσαμε να κάνουμε,
αλλά το να είμαστε μαζί λύνει τα περισσότερα θέματα,
στην ουσία τα λύνει όλα
μια και όσο αυτά τα θέματα παραμένουν λυμένα
στην ιστορία της γυναίκας και του άνδρα,
είναι διαφορετικά για τον καθένα,
για άλλους χειρότερα, για άλλους καλύτερα,
για μένα, είναι αρκετά θαυμάσιο να θυμάμαι
τις παρελάσεις των στρατών
και τα άλογα να περπατούν στον δρόμο
τις αναμνήσεις του πόνου και της ήττας και της δυστυχίας:
Λίντα, εσύ μου το πρόσφερες,
όταν το πάρεις πίσω
κάντο αργά κι αβίαστα
κάντο σαν να πεθαίνω ενώ κοιμάμαι
παρά ενώ είμαι ξύπνιος
αμήν.
Γρήγορα κι αργά
σίγουρα, ο κλοιός
στενεύει
πετάω φωτοβολίδες
καμιά
ανταπόκριση.
δεν μου προξενεί
έκπληξη
μόνο το ότι
συνεχίζω
ειδικά
ενώ ξέρω
ότι το τέλος
είναι
εκεί
κι
εδώ
Και τώρα;
οι λέξεις έχουν ειπωθεί,
κάθομαι άρρωστος.
το τηλέφωνο χτυπά,οι γάτες κοιμούνται.
Η Λίζα καθαρίζει.
Περιμένω να ζήσω,
περιμένω να πεθάνω
Μακάρι να μπορούσα να φανώ λίγο γενναίος.
είναι μια άθλια υπόθεση
όμως το δένδρο εκεί έξω δεν το γνωρίζει:
το παρακολουθώ να λυγίζει με τον άνεμο
κάτω απ΄τον απογευματινό ήλιο.
δεν υπάρχει τίποτα να δηλώσουμε τώρα πια,
μόνο μια αναμονή.
ο καθένας την αντιμετωπίζει μόνος του
Ω, ήμουν κάποτε νέος,
Ω, ήμουν κάποτε απίστευτα
νέος!
εκπληκτικός μπουκόφσκι όπως πάντα -μια γερή γροθιά στην αμερική, στο κατεστημένο, στην ποίηση. αυτός ο άνθρωπος είχε τ’ αρχίδια, που λένε…
εξαιρετική επιλογή ποιημάτων -αυτό το τρίτο ποίημα με αφήνει σχεδόν άφωνο και γεμάτο μουσική. ένα μάντραμ, θαρρείς, αισθήσεων που μου αφαιρεί κάθε τι που δεν είναι αίσθηση, κάθε τι ξένο για το σώμα, πηγαίνοντάς με στο κέντρο μου, μισανοίγοντας το στόμα σε ένα μόλις προφερόμενο “νιώθω” που διαποτίζει το σώμα αυτό από την κορφή του κεφαλιού ως τα γεννητικά του όργανα
Το πρώτο ποίημα, ειδικά το πρώτο μισό, ταιριάζει γάντι στην «σύγχρονη» Ελλάδα!
Γεια σου Νικόλα! Δώστου να καταλάβει. (Το δεύτερο και το τρίτο ποίημα θέλουν ξανά κοίταγμα).
Σε ασπάζομαι.
γ.γεωργίου (αυτό το “γ” απειλείτε να μου το κλέψετε),
η γερή γροθιά, που λέτε, στην Αμερική, στο κατεστημένο κλπ. έχει πέσει προ πολλού. Και λοιπόν; Άλλαξε τίποτα;
Τι να πει κανείς για τον Μπουκόφσκι… τρεις είναι οι ακλόνητοι θρόνοι των αγαπημένων μου ποιητών από τότε που άρχισα να διαβάσω οτιδήποτε λογοτεχνικό, τον ένα εκ των οποίων κατέχει ο παρών. Μου αρέσει ο μισογυνισμός, η τραχύτητα, ο σαρκασμός κι ο αυτοσαρκασμός, η ωμότητα, η απλοϊκότητα του λόγου του, το στυλ «αφού έτσι είναι τι το ψάχνετε». Ίσως να αγαπώ περισσότερο τα πεζά παρά τα ποιήματά του. Αυτό γιατί ποτέ μα ποτέ, διαβάζοντας τις «γυναίκες» για παράδειγμα, δεν ένιωσα τη προσοχή μου να χάνεται, το νου μου να κουράζεται. Οι διηγήσεις του σε ρουφούν σαν περιδίνηση σε θάλασσα.. από μπύρα, κάτι το οποίο κάνει το πράγμα ακόμη πιο συναρπαστικό. 8 στους 10 σύγχρονους ποιητές μιαν υποκρισιούλα θα την έχουν. Ο Μπουκόφσκι δεν έχει. Έτσι νομίζω τουλάχιστον, λόγω του αυθορμητισμού και της αυθεντικότητάς του. Σήμερα αν ένας άνθρωπος έχει διαβάσει τα κέρ*τά του θα το βροντοφωνάξει μέχρι να το ακούσουν όλοι. Ο Μπουκόφσκι το έκανε και δεν τον πίστευε κανένας. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη να το παίξουν φωστήρες. Είναι απλά καλλιεργημένοι, χωρίς αυτό να τους εμποδίζει να τους μαθαίνουν στο αυτόφωρο με το μικρό τους, ή να δέχονται ευχετήριες κάρτες στην ονομαστική τους εορτή από ιερόδουλες. Δεν ξέρω αν με το έργο του έβαλε μυαλό στο κούφιο κεφάλι κανενός, πάντως δεν απορώ που ένα τάγμα γυναικών αδιαφόρησε για τα χρόνια και την ασχήμια του. Καμία δεν θα τον ήθελε αν ήταν ασήμαντος, και η σημαντικότητα εδώ έχει την ουσιώδη της έννοια κι όχι το περίβλημα του χρήματος και της φήμης. Είχαν δεν είχαν αντίκτυπο τα λόγια του στο κεφάλαιο, ο Μπουκόφσκι αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του αιώνα του.
“γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου…”. Πόσο άγρια ο λόγος του Μπουκόφσκι μας κλυδωνίζει σαν να επιβαίνουμε λες σε ανελκυστήρα που κόβεται…
σημ.: ….και το Bukowski προφέρεται Μπουκόβσκι / δεν υπάρχει “φ”.
Επανέρχομαι αγαπητέ Νίκο: τα λάθη των μεταφράσεων είναι πολλά – καθώς κοίταξα τα πρωτότυπα.
Μάλλον η ανάγκη να μεταφραστούν ξανά είαι επιτακτική. Πέρα από τα εκφραστικά, δες ας πούμε, για παράδειγμα, το “chalk faces” σαν “ασβεστωμένα πρόσωπα” ;; Chalk faces είναι τα “μαθητούδια”….
Υπάρχουν πάμπολλα παρόμοια προβλήματα.
Φιλικά.
Άσχετο με την ανάρτηση των ποιημάτων του Μπουκόβσκι / απαντώ σε γειτονικό σχόλιο:
Αν δεν έχεις διακρίνει τις απαντήσεις που ζητάς μέσα σε τόσα εποικοδομητικά σχόλια, σου χρειάζεται γιατρός και όχι απάντηση.
Αδυνατείς να θυσιάσεις το βόδι που θρέφεις και προφανώς είναι αδύνατο στα θρανία να επιστρέψεις.
Τώρα θα ακουστεί και το βιολί.
@4 μην ανησυχείτε γ, το δικό μου συνοδεύεται από φλυαρία, και συνεπώς γίνεται αδύναμο.
Πορευόμαστε μέσα στην αλλαγή, τα πάντα αλλάζουν, κι όχι πάντοτε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και τα συμφέροντά μας. Κι είναι δύσκολο να συλλάβουμε την κίνηση της αλλαγής, του γίγνεσθαι, όπως μας είναι αδύνατο να αισθανθούμε την ιλιγγιώδη κίνηση της γης γύρω από τον εαυτό της και τον ήλιο εκτός και αν γινόμασταν γη. Όταν πέφτει η γροθιά γεννάει διαφορετικά συναισθήματα, κλονίζει την τάξη πραγμάτων και ο καθένας βλέποντας/αισθάνοντας την γροθιά βλέπει/αισθάνεται διαφορετικά πράγματα. Άσε που κάποιοι την τρώνε στα μούτρα τους, και αν πουλούσαν και πνεύμα τώρα ποθούν εκδίκηση, οργίζονται, μισούν, το παίζουν αδιάφοροι.
Σκεφτόμαστε μέσω της γλώσσας, κάποιοι όμως σκέφτονται μέσω των σπλάχνων τους και δημιουργούν γλώσσα, την εντείνουν, την καταστρέφουν, την ανασυνθέτουν, ανασηματοδοτούν, αλλοιώνουν, ξεχειλώνουν, καθώς τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα όρια της γλώσσας σου είναι τα όρια του κόσμου σου, έλεγε ο Βιτγκενστάιν. Και μόνο η ποιητική πράξη ταράζει αυτά τα όρια. Κι αυτό είναι αρκετό.
@5 σας παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Συμφωνώ για άλλη μια φορά.
Κύριε Λειβαδά, ευχαριστώ για την υπόδειξη. Το έχω δει και με “φ” και και με “β” και μου έμεινε το πρώτο. Για παράδειγμα οι “ερωτικές ιστορίες καθημερινης τρέλας ” (Χ. Τσαλικίδου, Οδυσσέας, 1980) ή “στη λάμψη της αστραπής πίσω απ’ το βουνό” (Σ. Τριανταφύλλου, Ηλέκτρα, 2005), το όνομα γράφεται με “φ” ενώ για παράδειγμα στο “η αγάπη είναι ένας σκύλος από τη κόλαση” (Γ. Μπλάνας, Απόπειρα, του 1986 νομίζω), γράφεtαι με “β”.
Θα το έχω υπόψιν μου, να ‘στε καλά.
Αγγελική
ο Μπουκόβσκι είναι όλα αυτά που λες
αλλά καταντά κουραστικός κάποτε..
Πλησιάζοντας στο τέλος αυτής της μέρας θα ήθελα να παρατηρήσω πρώτον ότι χαίρομαι βαθύτατα που μοιράζομαι την αγάπη μου για την ποίηση του Charles Bukowski με όλους εσάς. Οι λόγοι που ασχολούμαι με την ποίηση του είναι καθαρά προσωπικοί και προέρχονται από μια ανάγκη που ξεπρόβαλε αυθόρμητα αλλά έντονα πριν από πολλά χρόνια. (Θα μπορούσα να το αναλύσω αλλά ας αφήσουμε την ψυχανάλυση για μια άλλη φορά).
Δεύτερον, θα ήθελα να πω ότι ο Bukowski στάθηκε η αφορμή να γνωριστώ με τον Γιάννη Λειβαδά και στη συνέχεια με τους συντελεστές αυτής της ιστοσελίδας. Δεν θα μπορούσα παρά να ευχαριστήσω όλους για τη βοήθεια και τα σχόλιά τους, που πάντα άλλωστε αποζητώ.
Τέλος, θα ήθελα να προτείνω οι σαφείς ατέλειες των μεταφράσεων ας μη μας εμποδίσουν να απολαύσουμε το βάθος των στοχασμών του Charles Bukowski. Ελπίζω τα ποιήματα αυτά να αποτελέσουν την αφορμή να αναζητήσουμε τα πρωτότυπα και να χαρούμε την αμεσότητα των λόγων του όπως μόνο εκείνος ήξερε να εκφέρει.
Αγαπητέ Γιάννη, σε χαιρετώ και σ’ευχαριστώ.
Σχετικά με την προφορά του Bukowski θα πρότεινα να ακούσουμε τον ίδιο να προφέρει το όνομά του στο:
http://www.youtube.com/watch?v=jrxgVuaAk8s
Αγαπητή Αγγελική, αλίμονό μου, δεν ήταν υπόδειξη, ήταν απλώς μια υπενθύμηση. :))
Πάντως “β” υπάρχει και στον τόμο ποιημάτων του Μπουκόβσκι από τις εκδόσεις Ηριδανός…. :))
Αν μου επιτρέπει να συμπληρώσω κάτι ο αγαπητός Θανάσης: πράγματι συμβαίνει αυτό που περιγράφετε και μάλιστα με μεγάλη ένταση. Η λύσσα των εκδοτών του Μπουκόβσκι οδήγησε σ’ αυτό το θλιβερό φαινόμενο, το οποίο απασχολούσε έντονα και τον ίδιο τον ποιητή τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής του… Κάπου παράγινε το όλο πράγμα. Το μεγαλείο του κορυφώθηκε στην πραγματικότητα σ’ ένα σύνολο 6 ποιητικών συλλογών. Οι υπόλοιπες σχεδόν εκατό εκδόσεις ποίησης που εκδόθηκαν στην πραγματικότητα ανα-σκαλίζουν το ίδιο πράγμα. Δεν χρειαζόταν να εκδοθούν, πράγματι.
Εξακολουθεί όμως και μία άλλη πιο επώδυνη “κούραση”: εκείνη των απανταχού μιμητών του που περισσότερο κουράζουν παρά προσφέρουν. Το φαινόμενο αυτό μάλιστα διέπει πολύ μεγάλο ποσοστό των “νέων ελληνών ποιητών”. (Τα παραδείγματα μόλις παραδίπλα μας….)
Καλό βράδυ σε όλους.
Εάν μιλάς αγγλικά ακούς Β και βεβαίως λόγω ορθογραφίας υπάρχει Β όχι Φ. Ορισμένοι συγχίζονται από την σύγκρουση του Κ με το Β. Αλλά πλατιάσαμε κι εμείς τώρα με το όνομα…. Ας τον ονομάσουμε Μπουκόρσκι.
:))
@Λειβαδας
Το πιο ενοχλητικο δε στη συγχρονη ποιητικη παραγωγη ειναι η ”ευκολια”
η ευκολια του μουνιου ειναι μια απ’ αυτες
οταν δεν μπορουμε να αποδωσουμε αυτο που θελουμε να πουμε
ή αυτο που δεν θελουμε
ή οταν δεν εχουμε τα μεσα να επαναστατησουμε
αλλα ψαχνουμε για τυχαιες επαναστασεις
μπορουμε να συντρεξουμε στο μπουκοφσκικο λεξικο.
Σιγουρα, ο ιδιος ,οπως και οι προηγουμενοι ή συγχρονοι (στη νεοτητα του κυριως) του ποιητες
απαλλαξαν την ποιηση απο τα καθεκαστα και απαλλαξαν επισης ορισμενες λεξεις απ’ τα ηθικα τους δεσμα και το λογο και την σκεψη γενικοτερα
αλλα τωρα πια που αυτες οι λεξεις δεν ”ενοχλουν” ,τουλαχιστον στη μεγαλυτερη μεριδα του κοσμου,
ή τελος παντων σ’αυτους που γνωριζω εγω ,γιατι πιστευω πως θα βρεθουν και αυτοι που θα φερουν αντιρρηση στο παραπανω ονειρευομενοι την κομη του ….Αλεξανδρου,
ειναι πολυ ευκολες προς χρηση.
ενα ποιημα οπως
το μουνι της ξαδερφης μου ειναι καυλα
σε φτανει αμεσως στην κορφη,αρκει να μας δινεται ως τετοιο .Γιατι ως τετοιο δηλωνεται οτι δεν μπορει να ειναι ”αλλο”.
εγω δεν τον βαριεμαι καθολου τον Μπουκοβσκι μιας και δεν σκιζω τα ιματια μου για να τον διαβασω, κατι που δεν το κανω για κανεναν,
αλλα βαριεμαι ολους αυτους που τον ακολουθησαν και αρα συμφωνω με τον λειβαδα στην παρουσα αναρτηση.
περαν αυτης ευκολιες του στυλ
ειμαι ορειβατης με ορυχαλκο και ωριμο ωαριο
ακολουθουν …
ειναι ολα αναμενομενα. λυπαμαι.
Θανάση νομίζω πως εδώ δεν θα συμφωνήσω (με υποκειμενικά κριτήρια πάντα). Αυτό γιατί μόνο τα δικά του έργα καταφέρνουν κάποιες φορές να με ξεκουράζουν πνευματικά. Εδώ που τα λέμε αν η λογοτεχνία δεν βοηθάει και λίγο το πνεύμα, δεν το ξαλαφρώνει, δεν το ξεκουράζει, δεν θα πρέπει να λέγεται πια λογοτεχνία αλλά λογοφόρτωμα. Αν και θεωρώ πως μπορεί στον αντίποδα να καταλήξει και κουραστική. Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο θεός, αν περνάς τη ζωή σου ανάμεσα σε βιβλία λογικό είναι κάποια στιγμή να νιώσεις την ανάγκη ενός διαλείμματος, να ηρεμήσει ο νους σου κι έπειτα να συνεχίσεις τις αναγνώσεις σου από εκεί που τις άφησες. Τώρα παίζει ρόλο και το πόσο σε αγγίζει κάθε τι που διαβάζεις. Φαντάσου να ‘σαι δεξιός του ’40 και να διαβάζεις Αναγνωστάκη. Που ο καλύτερος ποιητής να ‘ναι ο Αναγνωστάκης κι εσύ -Ο- καλλιεργημένος άνθρωπος, στη καλύτερη θα κουραστείς, στη χειρότερη θα οργιστείς. Μην ξεχνάμε έπειτα πως εδώ έχουμε την αναπαράσταση μιας α’ αμερικανικής καθημερινότητας. Άλλο USA άλλο Ψωροκώσταινα, και μάλιστα σε άλλες εποχές. Πώς να το κάνουμε, ακόμη κι ο αναγνώστης βάζει τη φαντασία του να δουλέψει και αλλάζει ρόλους, ώστε να ταυτίσει την ουσία ενός αναγνώσματος στα δικά του προσωπικά στάνταρς. Ειδάλλως θα ακούγαμε «Σοφοκλής» και στη καλύτερη -αλλά καλύτερη όμως- περίπτωση ο νους μας θα πήγαινε στον Καρύδη.
Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σε κουράζει αυτό ίσως είναι το ύφος του. Δεν είχε αποστηθίσει το σαβουάρ βιβρ ο άνθρωπος, μην τρελαινόμαστε. Μάλιστα είναι πολύ καλύτερα έτσι. Το να γράφεις αυτό που σε εκφράζει χωρίς ν’ ακολουθείς κανόνες και υποδείξεις «σωστής/αποδεκτής/αρεστής» γραφής, σε κάνει πάνω απ’ όλα ειλικρινή και αυθεντικό. Ακόμη και ο καλύτερος άνθρωπος κρύβει έναν μικρούλη μισαλλόδοξο μέσα του. Όταν κάποιος σου προσφέρει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, ψυχικά ολόγυμνο μπροστά στα μάτια όλων, σου προκαλεί ακριβώς ότι θα σου προκαλούσε αν σου προσέφερε έναν εαυτό σωματικά ολόγυμνο (ειδικά αν δεν μιλάμε για την Όλγα Φαρμάκη αλλά έναν εβδομηντάρη με κύρωση του ύπατος) : τον τρόμο.
Βέβαια για να είμαι και λίγο δίκαιη και για να μην παρασύρομαι από τον “έρωτά μου” γι’ αυτή την αποκρουστική γέρικη φατσούλα, αυτό που λέει ο Γιάννης Λειβαδάς ισχύει. Συνεπώς Θανάση με αντικειμενικά κριτήρια δεν θα πω ότι έχεις άδικο, σε καμιά περίπτωση. Απλώς εγώ δε στέκομαι σε ατυχή γεγονότα της σταδιοδρομίας του, αλλά στο γενικότερο έργο του, όπως το βλέπω εγώ, ενθυμούμενη τις μέρες που με συντρόφευσε με «καθαρά» ποιήματα, κι όχι με ένα μάτσο κακέκτυπων άλλων στίχων. Γιατί η άσκοπη μίμηση του ίδιου σου του εαυτού συγχωρείται. Η μίμηση των άλλων αν είναι στα πλαίσια της αντιγραφής κι όχι της επιρροής, ε, ναι, καταντά φορτική.
Καλό βράδυ κι απο μένα 🙂
Αγαπητή Λαμπρινή σταμάτα να νομίζεις πως όλα γυρνάνε γύρω σου. Το μουνί της ξαδέρφης σου και το δικό σου αν δεν είναι έμπνευση για τους άντρες είναι να ανησυχείς. Φυσιολογικά πράγματα. Εδώ και αιώνες οι άντρες έχασαν πρώτοι την ηδονή, πρώτα μέσω του Χριστιανισμού κι έπειτα μέσω της αστικής ηθικής. Έχασαν την απόλαυση και γι’ αυτό υπάρχει σήμερα η ιδεοληψία της απόλαυσης. Η αποκατάσταση της απόλαυσης δεν μπορεί να γίνει διαμέσου της θεωρητικής οδού αλλά διαμέσου της πραγματικής απελευθέρωσης των γυναικών. Όχι με την μίμηση που σας καταλήγει στο ίδιο πρόβλημα με μας τους άντρες. Τι να πω δεν υπάρχουν συνταγές και λύσεις. Καλό βράδυ.
Howard Sounes:
“When they arrived in Baltimore, Bukowski’s mother started calling herself Kate, so she sounded more American, and little Heinrich became little henr. They also changed the pronunciation of their surname to Buk-cow-ski, as opposed to the harder European pronunciation which is Buk-ov-ski.”
(pg 8 chapter 1)
Πηγή http://www.bukowski.net
Αν κάποιος έχει τη βιογραφία του Sounes, ας επιβεβαιώσει το παραπάνω.
Κυριε Παπαθανασιου δεν μπορω να καταλαβω τον τονο του σχολιου σας και δη τις αναφορες σας στα αιδοια και τις αιδιοφορες.
Το σχολιο μου ειχε σχεση με τους νεους ποιητες και τις ”ευκολιες” που αντλουν απο τις περασμενες φωνες ειτε προκειται για αυτη του Μπουκοφσκι ειτε προκειται για αυτη του Αραγκον και του Περε. Απαξ και εγραψαν το ΠΡΩΤΟ ποιημα περι μουνιου και σχετικων αυτοι ξανααυτοι ο Μπουκοφσκι ξαναοΜπουσκοφσκι και ξανα και ξανα το συγκεκριμενο θεμα εχει εξαντληθει. Ειναι πολυ ευκολο να λεμε ”οχι, εγω το λεω διαφορετικα η εγω το θετω διαφορετικα η εγω το -αντιγραφω- και εχω και προσωπικο στυλ”. Η ιδεοληψια του στυλ μας εχει καταστρεψει. Ολοι εχουμε διαφορετικο στυλ ,αυτο ειναι δεδομενο.Το ζητημα κατ’ εμε ειναι να ανανεωσεις τα εκφραστικα μεσα να ανακαλυψεις-παρατηρησεις πεδια της σκεψης,μιλωντας για ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΙΗΣΗ και οχι ”’υψηλη” ή ”αληθινη” και τις αλλες βλακειες που ακουστηκαν.
Αν παλι θελουμε απλα να εκφραστουμε μπορουμε να γραφουμε οτιδηποτε.Και φυσικα, αυτο ειναι πολυ καλο και θεμιτο.
Προσεξτε ομως αυτο,
Αν ερχοταν ενα παιδι 12 χρονων μ’ ενα αντιστοιχο ποιημα στο χερι θα το εξυμνουσα ή ενας αγραμματος ή μια κουλα.
Ερχονται ομως με αντιστοιχα ποιηματα στο χερι νεοι ή μεγαλυτεροι που διαβαζουν τους αραπανω επηρεαζονται απ’ τους παραπανω και τελικα δεν καταφερνουν παρα να τους αντιγραψουν και να φτιαξουν κι ενα βιογραφικο.
Παρατηρω και κανω λογο. Και παρατηρω ΑΥΤΟΥΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΘΕΝΤΑΙ και οχι καθε νεο ποιητη
Καλημερα σ’ολους,
Αγαπητή Λαμπρινή
Πράγματι τώρα που ξαναβλέπω το σχολιό μου το βρίσκω άστοχο και άχρηστο. Πολύ ωραία τα λες και συμφωνώ πολύ. Πρόσφατα παρακολούθησα ένα 12ωρο σεμινάριο του φίλου μου Θανάση Τριαρίδη για την πορνογραφία στη Δύση. Ανακάλυψα σπουδαία πράγματα. Με ενδιαφέρει πολύ η σεξουαλικότητα και κυρίως των γυναικών που παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστη απ’ τους ψυχαναλυτές σε αντίθεση με την αντρική (It’s a man’s world). Με εκνευρίζει και μένα η κοινοτοπία, η ιδεοληψία και η επιπολαιότητα των γραφόντων σ’ αυτά τα θέματα.
Κλείνω με ένα ποιήμα τουΜαλλαρμέ, ένα σκοποφιλικό ποιήμα, λεσβιακού σεξ (69) με μια πραγματικά ωραία περιγραφή του αιδοίου
Μια νέγρα μαγεμένη απ’ το δαίμονα
Πόθησε τους άγουρους καρπούς μιας μικρής, να τρυγήσει.
Κάτω απ΄το κουρελιασμένο φουστάνι
Η καταραμένη, θα δοκίμαζε τρελές ηδονές
Τινάζει δυο πέλματα πλατιά, ευτυχισμένη ψηλάθε
Εκεί που δε φτάνει ολοτέντωτο το χέρι,
Και τότε, μεμιας, πετάει πέρα τις μικρές μπότες,
Γλώσσες αδέξιες στα μυστικά της ηδονής.
Για να καλμάρει το φόβο της η γυμνή γαζέλα
Που τρέμει σαν φοβισμένος ελέφας,
Κυλιέται στα σεντόνια, προσμένοντας την ηδονή.
Γελώντας με τ’ αθώα δόντια της, στη μικρή.
Που γλιστράει ανάμεσα στα σκέλια της
Το μαύρο δέρμα ανασηκώνοντας, μισανοίγοντας
την πυκνή, μαύρη χαίτη.
Και να τος ο ουρανίσκος, απλώνεται
Σε κείνο το παράξενο στόμα
Το χλομό και τριανταφυλλένιο, σαν θαλασσινό κοχύλι.
Και μια σπουδαία ατάκα του Τριαρίδη
“Η γκάβλα δεν διδάσκεται”. Στη θέση “γκαβλα” βάλε “ποίηση”
Με φιλικούς χαιρετισμούς
H ίδια υστέρηση που τους κατήντησε βομβιστές τους οδήγησε και στον Έλιοτ.
Θα πρότεινα στο Ποιείν να αναρτήσει, μέρος έστω, του κειμένου ανάληψης ευθύνης της οργάνωσης που έβαλε τη βόμβα στο Σύνταγμα…. αξίζει τον κόπο να διαπιστώσει κανείς κάποια, “ποιητικού περιεχόμενου” ανέλπιστα επικοινωνούντα δοχεία.
Ένα μικρό μόνο σχόλιο για την μεταγραφή ξένων
ονομάτων στα ελληνικά: ακόμη δεν έχει καθοριστεί κάποια επίσημη(θεσμική) εκδοχή
για το πως μεταγράφονται τα ξένα ονόματα
στα ελληνικά. Σχετικοί εγκύκλιοι του Υπουργείου
Εξωτερικών και Παιδείας είναι ανεπαρκείς. Και η μεταναστευτική πολιτική του κράτους δεν έχει καθορίσει τα πρωταρχικά. Ο καθένας αυτοσχεδιάζει. Δεν έχει ακόμη υπάρξει ιδιαίτερη
ενασχόληση με το πρόβλημα, σε σχέση πάντα
με τη φωνολογία της νέας ελληνικής. Ούτε
βέβαια είναι δυνατό να κρατηθεί η προφορά
ενός ξένου ονόματος στη γραφή μιας άλλης γλώσσας, παρά μόνο συμβατικά. Τι είναι τώρα
σωστό και τι λάθος, αυτό μοιάζει για την ώρα
ως προϊόν τυποποίησης.
Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση. Στο ποίημα “Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10μμ”, ο τρίτος στίχος από το τέλος είναι μεταφρασμένος “νιώθω σα να μπορείς”. Βρήκα το ποίημα στο πρωτότυπο στο διαδύκτιο (http://dffaagf.livejournal.com/4481.html) και ο ίδιος στίχος γράφει “I feel like you can’t”. Πρόκειται για λάθος του μεταφραστή ή για λάθος στην παραπάνω ιστοσελίδα; Ελπίζω το δεύτερο, γιατί προτιμώ το “νιώθω σα να μπορείς”. Ευχαριστώ.
Αγαπητή Πολυξένη,
στο πρωτότυπο είναι γραμμένο ως ‘I feel like you can’ (Mockingbird wish me luck, p.148).
Προφανώς ο δικτυακός τόπος το αντέγραψε λάθος. Και έχεις δίκιο, αλλιώς δεν δένει με το υπόλοιπο ποίημα.
γράφω ένα σχόλιο που πιθανότατα κανείς δεν θα δει αφού έχουν περάσει 3 χρόνια από την ανάρτηση, αλλά ούτε κι εγώ θα δω αν υπήρξε απαντηση: Λοιπόν, δεν είναι ο κ. θάνατος αλλά η κ.θάνατος. Τρομακτικό λάθος, σκοτώνει όλη την ηχητική του ποιήματος, αν άκουσε κανείς ποτέ τον ίδιο τον Μπουκόβσκι να το απαγγέλλει. Κατά τ’ άλλα μόνο σεβασμός σε μια τόσο επίμονη μετάφραση.
1. Η αφορμη : δημοσιευση στο Left.gr
“Μπουκόφσκι: Ένα εκπληκτικό animation για το ποίημα “Ο Άνθρωπος με τα όμορφα μάτια”
Το 1999, ο Βρετανός σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων Jonathan Hodgson και η εικονογράφος Jonny Hannah συνεργάστηκαν σε μια καταπληκτική κινούμενη διασκευή του ποίηματος του Μπουκόφσκι του 1992 “the man with the beautiful eyes”
https://left.gr/news/mpoykofski-ena-ekpliktiko-animation-gia-poiima-o-anthropos-me-ta-omorfa-matia
2. Το σχολιο
Στην ΚΝΕ την δεκαετια του 70 (οταν εμεις ειμασταν φοιτητες «φρικια», διαβαζαμε beat (Jack Kerouac onthe road, Burroughs, Ginsberg,…. Bukofski, και ακουγαμε underground και -αρκετες φορες- δεν ξεραμε που και με ποια θα κοιμομαστε το βραδυ )και εως τα μεσα του 80, εαν ενας συντροφος «διεφθειρε» 🙂 μια συντροφισσα χωρις να την παντρευτει, τον καλουσαν να κανει δημοσιως την αυτοκριτικη του. Ο μεσος ορος γαμου σε κνιτες ηταν 21 εως 24 (ονοματα δεν λεμε , αλλα ειναι γνωστα 🙂 ).
Τωρα αν, γυρω στο 1990 χωρισαν στα 35 με 40 και επεσαν με τα μουτρα κατοπιν εορτης στις καταχρησεις 🙂 , ειναι ευνοητο. Ετσι κανουν οι στερημενοι 18-30.
Πως αλλαζουν οι καιροι και το λεφτ θυμηθηκε τον «αγιο» ποιητη του βρομικου ρεαλισμου. Εστω και με 40 χρονια καθυστερηση!!!
http://panosz.wordpress.com/2014/12/25/bukowski-2/#comment-250896
3. Και αναρτησα το πρωτο ποιημα
“Οι δεινόσαυροι, εμείς”
αφιερωμενο στην Μεσηλικη Ευπορη/πλουσια «Αριστερα» και σε αλλες «φωτισμενες»/ κουτοπονηρες μεσηλικες ομαδες.
O Μπουκόβσκι έχει έναν τρόπο να σε αποσυνδέει από το άγχος. Αυτό νοιώθω όταν διαβάζω. Ένα σαλόνι, ένα μπουκάλι ουίσκι και οι νότες από καποιο μπαρ να εισβάλλουν μέσα διακριτικά. Καμιά φορά δεν είναι λάθος να αποφεύγεις καταστάσεις όπως η βαρετή καθημερινότητα. Δε χρειάζεται να τα ζήσουμε όλα, πρέπει να παίρνει μπρος και η φαντασία μας..απλώς ανάψτε τη μίζα της!
είναι η κυρία θάνατος όχι ο κύριος θάνατος. Πόσες φορές δολοφονήθηκε αυτό το υπέροχο προφητικό ποίημα από αυτό το επαναλαμβανόμενο λάθος
Και εμενα μου αρέσει ο Μπουκόβσκι..
Όσον αφορά το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται στα ποιήματά του ,το βρίσκω απλό και κατανοητό…Θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στο κύριο παπαθανασοπουλο που μεταλαμπαδεύοντας την ορθοτήτα της λέξης Γκάβλα έτσι είναι το σωστό όχι κα… Γκά
Εάν και δεν διδάσκεται …
Κική Ματέρη