Το καλοκαίρι θα περάσει κορώνα γράμματα.
Μια μέρα του φθινοπώρου
θα μαζευτούμε οι καπνιστές στα καφενεία˙
θα κοιταχτούμε καλά
κι ύστερα θα βγούμε στη βροχή
να προστατεύσουμε
τα τσιγάρα που μας άναψαν
οι έρωτες.
Κι όπως θα γίνουμε ένα
με τις καύτρες του στήθους μας
θα καταλάβουν επιτέλους
του κόσμου όλου οι άκαπνοι
ποιο πάθος μας μοσχοβροντά
και ποιο μας αποτεφρώνει.
Γιατί τελικά,
το να καταστρέφεσαι σιγά-σιγά,
ηδονικά και μάταια,
είναι το να ζεις.
Ίσως όμως
στο χαμένο οξυγόνο
να βρίσκεται το θαύμα…
“ποιο πάθος μας μοσχοβροντά
και ποιο μας αποτεφρώνει.”
Χωρίς το περιττό -κατα την άποψή μου- “και”, οι συγκεκριμμένοι στίχοι είναι εξαιρετικοί.
Έτσι κ.Μουζάκη! Διερευνείστε αν θέλετε αυτό το ύφος αλλά και το “ήθος” του “εμείς” σε αντιπαράθεση μ’ εκείνο του “εγώ”.
http://www.ecocrete.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=754&Itemid=85
http://11dim-kaval.kav.sch.gr/main/diatrofi/8paxysarkia.htm
http://www.neahygeia.gr/foreas.php?ParentID=173&lang=gr&CategoryID=9&IssueID=4
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=14.06.2005,id=13701336
στο χάμπουργκερ… που τρώμε
στο τσιγάρο… που κρατάμε
στον ένα μας θεό… ε κάποιος πρέπει και μας σώσει
YΓ. πριν το 1492 μ.Χ. δεν ερωτευόντουσαν στην ευρασία;;;
Ναι, να μαζευτούμε οι καπνιστές να μετρήσουμε τα εγκαύματά μας!
Κι όπως λέει κι ο Μίχος “το ασυνείδητο του νεοέλληνα είναι δομημένο ως ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος”. Συνεπώς, “περιττή” οποιαδήποτε παρέμβαση στα θέσφατα του ασυνειδήτου.
Εξηγώ σωστά, αγαπητέ περιηγητά;
Μια φιλική ερώτηση: Δηλαδή, όσοι δεν καπνίζουν, δε ζουν;
ή μήπως οι άκαπνοι δεν έχουν αισθήματα;
και λέω μήπως…μήπως το πιο βαρύ τσιγάρο είναι η ποίηση;
Αγαπητέ Παναγιώτη
Συνειδητά ή ασυνείδητα ο κ.Μουζάκης, σ’ αυτούς τους δυο στίχους, χρησιμοποιεί παραδοσιακό ύφος.
Είναι εκείνο το “μοσχοβροντά”, είναι η επανάληψη του “ποιό” αλλά και η παρήχηση του “π”. Αφαιρώντας λοιπόν το “και”, γίνεται δεκαπεντασύλλαβος και δένει το όλο πράγμα.
Προσωπική μου άποψη και γούστο βέβαια.
παρήχηση του “ποιο” ναι, αλλά παρήχηση του “π”;
το κάτω όριο είναι ο φθόγγος (αν δε με απατά η μνήμη μου…)
Εύχομαι οι στίχοι αυτοί
να μην εμπέσουν στην
αντίληψη γνωστής χριστινοκομμουνίστριας .
Με σαφέστατη ασάφεια
μας θυμίζουν την ανθρώπινη αφέλεια .
Φίλε Τυρταίε ξέρεις τι με «χαλάει»;
Ανάμεσα στα τουλάχιστο 1.000-1.200 άτομα που καθημερινά διαβάζουν το «Ποιείν» θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρχουν και αρκετοί έφηβοι. Αν όχι, τότε δεν υπάρχει μέλλον. Ενδέχεται πολλοί να προσεγγίζουν και την ποίηση μέσω του χώρου και αυτό, αν συμβαίνει, είναι πολύ σημαντικό. Σκέψου όμως ένα παιδί 13-14 χρονών, με βάση την παρούσα, να προσεγγίσει το τσιγάρο;
Αγαπητέ περιηγητά, παρήχηση του “π” δεν εντοπίζω, όπως και ο κύριος Πρίμπας. Σε τι άλλωστε θα εξυπηρετούσε; (ΟΚ, ίσως την ακουστική εικόνα του φτυσίματος του καπνού από τα άφιλτρα.) Επίσης, ο τύπος “αποτεφρώνει” δεν μπορεί επ’ ουδενί να χαρακτηριστεί παραδοσιακός, εάν πρώτα δεν σφάξετε στο γόνατο τον ορισμό “παραδοσιακός”.
Συνειδητά ή ασυνείδητα, διαβάζετε παραδοσιακά το κείμενο του κου Μουζάκη.
Δικαίωμά σας, ασφαλώς.
Κύριε Πρίμπα, αν ένας έφηβος 13-14 ετών προσεγγίσει το τσιγάρο μέσω του Ποιείν, ΤΟΤΕ μόνο υπάρχει μέλλον.
Συμφωνώ με το κυριο Παναγιώτη στην τελευταία του φράση. Με μια μουσικότητα..ας πουμε έσωτερικό μέτρο(ίσως και το δεκαπεντασύλλαβο να φταίει).
Σαν να έχει πια μεστώσει και η προσμονή αυτού του συναισθήματος.
Υ.Γ. το “εσύ τσιγάρο camel να καπνίζεις ναι και εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκι”
επιτρέπεται ή είναι διαφήμιση και αρνητικό πρότυπο στη νέα γενιά;
ΥΓ. η διαφορά ανάμεσα στο «Γράμμα σε ένα ποιητή» που αναφέρατε και στο: «στο τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου θεό…» είναι ΔΙΑΦΟΡΑ ΟΥΣΙΑΣ (όχι θρησκευτικής…). Το δεύτερο παράγει πρότυπο προς μίμηση!
Μα και βέβαια υπάρχει παρήχηση συμφώνου και χρησιμοποιείταο απο αρχαιοτάτων χρόνων. Το αισθητικό αποτέλεσμα βέβαια δεν είναι δεδομένο αφού εξρτάται απο τους συνειρμούς που προκαλεί στον αναγνώστη (ακροατή μάλλον) το συγκεκριμμένο γράμμα.
“Τυφλός, τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ ομματ’ ει” (Σοφοκλής, Οιδίποδας)
“Ουκ ουν Ορέστης τουτ’ επι τω τύμβω λέγει τω του πατρός τεθνεώτος;” (Αριστοφάνης, Βάτραχοι)
“Σ’ όλα τα μνήματα έκλαιγε, σ’ όλα μοιρολογιόταν” (Του Νεκρού Αδελφού)
“Στων Ψαρρών την ολόμαυρη ράχη”
“Βάσις φρουρα εξηκονταρχία Πρεβέζης”
“Τρελός μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια”
κλπ κλπ
Τον περι ου λόγος τώρα εγώ τον “διαβάζω” έτσι:
“Ποιο Πάθος μας μοσχοβροντά [και] Ποιο μας αΠοτεφρώνει”.
Και βέβαια αγαπητέ Παναγιώτη μπορεί κάποιος άλλος να τον “διαβάσει” αλλιώς.
Όσο για τα υπόλοια περι καπνίσματος, γνώμη μου είναι, ότι οι πρόσφατες απογορεύσεις δεν έχουν να κάνουν με την προστασία της υγείας των μη καπνιστών αλλά με την ανάγκη της εξουσίας να καταπιέζει (άτομα, ομάδες, πληθυσμούς ολόκληρους).
(για τον ορισμό της παρήχησης όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει σε ένα λεξικό)
για το άλλο που γράφετε, θα ήθελα να μου το ταιριάζατε με την Ολλανδία, για παράδειγμα, όπου κάποιος μπορεί να κάνει έρωτα ακόμα και σε δημόσιους χώρους ή να προμηθευτεί χασίς (όχι δεν έχω καπνίσει και ούτε προτίθεμαι) ελεύθερα σε πολλά μέρη, ενώ τσιγάρο πουθενά. Να σημειώσω απλώς ότι η νικοτίνη θα ήταν το πιο εθιστικό ναρκωτικό αν δεν υπήρχε η ηρωίνη…
Άντε να σας τα πω μπας και δείτε λιγάκι πιο καθαρά..Τα σχόλια που ακολουθούν γίνονται από ενδιαφέρον προς το ποιείν και την προσπάθειά του.
Είναι αστείο το γεγονός ότι αρκετοί εδώ μέσα περνιούνται για αυθεντίες.
και αρχίζουν τις φλογερές κριτικές τους πρός όλες τις κατευθύνσεις.
Άλλοι, ουσιαστικά ατάλαντοι, κάνουν ένα γνωστό κόλπο: γεμίζουν τα λόγια τους με ”μοραλίνη” και αντισταθμίζουν έτσι την απουσία ταλέντου.
Σας το συνιστώ: όταν δεν έχεται έμπνευση ρίξτε λίγη μοραλίνη στα γραπτά σας για να αποκτήσουν ”αξία”.
όταν δεν έχετε πια τι να γράψετε, μην γράφετε.
το ότι γράψατε ,ίσως, 5-10 καλά ποιήματα κάποτε δεν σημαίνει πως ό,τι γράφετε είναι καλό ή πως αντέχουμε να το διαβάσουμε.
Να απέχετε πότε-πότε από την ποίηση, για να καθαρίζει η ματιά σας.
Και επιτέλους γράψτε κάτι διαφορετικό.
γιατί πρέπει να φωνάζουμε για τα αυτονόητα;
γιατί πρέπει όλα τα ποιήματα να ναι ίδια;
γιατί φοβάστε να τολμήσετε;
Τα σχόλια αφορούν κάποιους μόνο ”ποιητές” του ποιείν.
Φιλικά..
Κύριε Πρίμπα διάβασα και το υπόλοιπο των στίχων
της κυρίας Ζιώγα που τραγουδά ο Κότσιρας και δε νομίζω ότι παράγει πρότυπο προς μίμηση…Βέβαια εγώ πιστεύω ότι δεν παράγει τίποτα (γιατί δεν είναι και του γουστου μου ο συγκεκριμένος τραγουδιστής)αλλά μιλάει απλά μια ερωτοχτυπημένη(με ένα τηγάνι στο κεφάλι) και δεν ξέρει τι λέει…
Συμφωνώ ότι υπαρχει διαφορά ουσίας αλλα δεν οφείλεται σε αυτό.Δεν υπαρχει λογος βεβαια να το αναπτύξω εδώ.
Νομίζω απλα ότι το ποιήμα του κυρίου Μουζάκη έχει μαι μουσικότητα και μια μεστωμένη εικόνα αυτού του συναισθήματος. Σαν να μου τραγουδά ότι δεν εκπλήσσεται αλλα έχει σιγουριά ότι θα μας καταλαβουν όλοι.(είμαι και εγώ καπνιστής!).
Την καλησπέρα μου
Για την παρήχηση κοιτάξτε κι εδώ
http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AE%CF%87%CE%B7%CF%83%CE%B7
όσο για το άλλο είναι μεγάλη κουβέντα και δεν μπορεί να γίνει εδώ μάλλον. Γιατί παρόμοιο ταίριασμα θα σας ζητούσα γι’ αυτούς που δεν έχουν αυτοκίνητο και υποχρεώνονται να εισπνέουν τα καυσαέρια των άλλων.
Θα καταλάβατε βέβαια πως δεν μιλώ για την υποχρέωση του καπνιστή να σέβεται τον μη καπνιστή αλλά για τις προθέσεις του κράτους (και δη του Ελληνικού).
Αγαπητέ κύριε Πρίμπα,
Είμαι υπέρ της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Γνωρίζω-πιστέψτε με, καλά-ότι το κάπνισμα προκαλεί ΚΑΡΚΙΝΟ, ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ και πολλές ακόμη θανατηφόρες νόσους. Συχνά διερωτώμαι αν θα έπρεπε το ίδιο το προϊόν να είναι νόμιμο…
Θα αναρωτηθείτε, ίσως, γιατί τα λέω όλα αυτά. Δεν τα λέω γιατί είναι αυτονόητα, αλλά γιατί θέλω να ξαναδιαβάσετε το ποίημα…
Ευχαριστώ άπαντες αναγνώστες και σχολιαστές.
Αγαπητέ περιηγητά, ευχαριστώ για τον ορισμό και τα παραδείγματα – αν και το μόνο για το οποίο με πείθετε είναι το αληθές της παροιμίας “άλλα λέει η γιαγιά μου κι ακούν τα αφτιά μου” (εδώ η παρήχηση ως παρακρόαση – κατά το παρανάγνωση).
Όσο για το τσιγάρο, πιστεύω ότι (παραφράζοντάς σας) ίσως είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η ανάγκη μας να καταπιέζουμε επιτρέπει στον καθένα μας να ασκεί μια μορφή εξουσίας.
Αγαπητέ Παναγιώτη
στο μόνο που δεν απάντησα ήταν για το “αποτερφρώνει” και για το οποίο έχετε δίκιο. όμως εγώ είπα ότι χρησιμοποιεί παραδοσιακό ύφος, δεν ίσχυρίστηκα ότι έγραψε την Παπαλάμπραινα.
Όσο για την όποια ανάγκη που έχει κάποιος να καταπιέζει και το αν την εκφράζει και πως, αυτή σε καμμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με αυτή του κράτους!
Νομίζω ότι ο κ. Μουζάκης κάνει ένα βήμα διαφορετικό σε αυτό το ποίημα. Γράφει τα όρια που θα υπερβεί. Σκηνοθετεί μια εύπλαστη σχέση. Εκείνος θα τολμήσει, θα εκτεθεί. Εκείνοι θα καταλάβουν. Αυτή η ένταση – της αποκάλυψης, αλλά και του στοιχήματος ή της ευχής αφού προδιαγράφει την έκβαση – προσφέρει γνήσια ομορφιά στη δημιουργία του.
Υπάρχει μια ευτυχής συνάντηση στο ποίημα. Η ποίηση της εκρηκτικής εικόνας -η ποίηση του Σαχτούρη- συναντά την ποίηση του νοήματος -την ποίηση του Καρούζου.
Ο ποιητής μιλάει για το αμετάδοτο της εμπειρίας. Για τη συνενοχή, την ενοχή, το ξένο, το οικείο, τον διαχωρισμό, το γειτνίασμα στον άξονα μιας εμπειρίας. Καταδύεται σε και αναδύεται από μια τρύπα που φεγγοβολά ή σκοτεινιάζει στο στήθος του. Μόνο οι καπνίζοντες τη βλέπουν. Αυτοί που φουμάρουν τα χρόνια τους. Που ανατέλλει στο βάραθρο της εισπνοής το αχ της ζωής. Που η εκπνοή τους λυτρώνεται σε μιαν ελπίδα νικοτίνη.
Θυμήθηκα κι ένα ποίημα του Γιάννη Στίγκα.
ΠΡΟΦΗΤΕΙA ΠOY ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΥΣ ΤΗΣ
Τη φωνή μου ρε
κι ας μην έχω να φάω
γιατί είναι ωραία η παλινδρόμηση των σωμάτων
(από τον ενικό στον πληθυντικό τους
κι αντίστροφα)
ωραίο το γεφύρωμα των πνοών
(σαθρό ή στέρεο – αδιάφορο τι –
διπλά ωραίο για την αδιαφορία του)
ωραίο αίνιγμα τα λουλούδια
Αλλά θα έρθουν καιροί
με στυφά δευτερόλεπτα
να ερημώσουν την όραση
να την κάνουνε Σιβηρία
Αυτά, για όσους ταξιδεύουνε προς το θέρος
Οι υπόλοιποι, θα την πάθουμε αλλιώς
Μια μέρα
κάποιος θα βρει ένα ξέφτι στον ουρανό
θα το τραβήξει και
θα πέσουν όλα τα ποδήλατα των αγγέλων
όλα
το εννοώ
Το γεγονός ότι εκτιμώ τον
Δημ. Μουζάκη σαν ποιητή
φέρνει τον ακόλουθο αντίλογο.
“Οι αδύναμοι λυγίζουν στο πιοτό.
Νικοτίνη σπέρνουν οι ραγιάδες.
Αφεντάδες την πουλάνε γιατρικό.
Γύρνα στη ζωή μ’ ένα φιλί.
Αξίζει? δεν αξίζει η βλακεία
γιατί ’ναι κίβδηλη , αν όχι ακριβή”
Καλά μόνο εγώ πιστεύω ότι η ουσία του ποιήματος δεν είναι το κάπνισμα, τα απαγορευτικά μέτρα, ο καρκίνος και τα συναφή;
*γειτνίαση αντί γειτνίασμα στο 23
http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AE%CF%87%CE%B7%CF%83%CE%B7&dq=
Περιηγητή, σε θέματα ετυμολογίας ανάμεσα σε μια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια που γράφεται από τους αναγνώστες/ χρήστες της – προσπάθεια πολύ σημαντική ως μια βάση, αλλά ενέχει τον κίνδυνο της ανακρίβειας – προτιμώ το συγκεκριμένο ηλεκτρονικό λεξικό (του Τριανταφυλλίδη) του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας
κε Μουζάκη, το «λάθος» έχει να κάνει με το ότι το συγκεκριμένο σας ολιγόστιχο ποίημα (καθόσον το αντίθετο θα δικαιολογούσε το αντίθετο) δεν παρουσιάστηκε μαζί με μερικά σας ακόμα, οπότε αυτά που λέτε όπως και αυτά για τα οποία διαμαρτύρεται η Μάτα Χάρι «χάνονται». Όταν λέω «χάνονται» δεν εννοώ ότι δε φαίνονται, εννοώ ότι η παρουσίαση του, ως ενός και μόνου ποιήματος οδηγεί τη συζήτηση (γιατί να μη ξεχνάμε ότι κάτω από την παρουσίαση του Ποιείν ο τίτλος αναγράφει «Σχόλια», αν έγραφε «Κρίσεις» με ότι ή μη πρόθεση μπροστά, δε θα συμμετείχα…) στο θέμα κάπνισμα.
«Αυτοί που φουμάρουν τα χρόνια τους. Που ανατέλλει στο βάραθρο της εισπνοής το αχ της ζωής. Που η εκπνοή τους λυτρώνεται σε μιαν ελπίδα νικοτίνη»
Μου έχουν λείψει το τζαζ μπαρ. Τα τελευταία είκοσι χρόνια μια φορά πήγα, ο τζαζμαν μεγάλο όνομα, και έφυγα από τη μέση με πονοκέφαλο και ένα λαιμό γδαρμένο. Πριν τρία χρόνια, μόνο, στην Πράγα (οι Τσέχοι αγαπάνε πολύ την τζαζ) δεν ήθελα να φύγω από ένα μπαράκι μ’ ένα μέτριο συγκρότημα και καθόμουν λες και είχα μπροστά μου τον Coltrane.
Και μιας και μιλήσατε για λύτρωση, κάθε που σχολάω, παίρνω το Μετρό μέχρι Μοναστηράκι, και μετά για Καλλιθέα… έχετε περπατήσει ποτέ το λιθόστρωτο της Ακρόπολης και στη συνέχεια την κοίλη οδό που διασχίζει του Φιλοπάππου, ανάμεσα σε πεύκα, ελιές, μερικές συστάδες κυπαρίσσια κι ένα χώμα με του καιρού το χρώμα, μέχρι το θέατρο Δώρας Στράτου;
κ.Πρίμπα
παρακάτω είναι ο ορισμός που παραθέτει η σελίδα που μας παραπέμπετε
“παρήχηση η [paríxisi] Ο33 : (γραμμ.) σχήμα λόγου που συνίσταται στην επανάληψη (μέσα στον ίδιο στίχο ή στην ίδια φράση) όμοιων ή ομόηχων φθόγγων, συλλαβών ή λέξεων, π.χ. «Tραγούδι τραγουδήστε μου χιλιοτρα γουδισμένο», «Εγέλα ο γιαλός γάλα όλος». [λόγ. < ελνστ. παρήχη(σις) -ση]”
Εγώ δεν είπα τίποτα διαφορετικό! Που ακριβώς διαφωνείτε;
Kύριε Πρίμπα,
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα την ερμηνεία σας για την κατ’ εσάς εκτροπή της συζήτησης στα περί καπνίσματος. Η εννοιολογική προσέγγισή σας, πάντως, των “σχολίων” επί ποιήματος (ολιγόστιχου έστω) βρίσκω ότι έχει περισσότερο να κάνει με αυτό που θέλετε να πείτε παρά με αυτό που καλείσθε να σχολιάσετε. Να είστε καλά.
Στο σχόλιο νο8 μιλήσατε για παρήχηση του «π». Στο συγκριμένο απόσπασμα την παρήχηση δεν την κάνει το γράμμα «π» (αν δεχθούμε ότι υπάρχει την κάνει το «ποιο») σε αντίθεση με το «λ» του συγκεκριμένου παραδείγματος του λεξικού. Ακουστικά τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι.
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το “π” επαναλαμβάνεται 4 φορές σ’ ένα δεκαπεντασύλλαβο (αν αφαιρέσουμε το “και”) στίχο. Αυτό για μένα συνιστά παρήχηση.
κε Μουζάκη, αν και αρχικά σκέφτηκα, ό,τι ακολουθεί, να σας το στείλω με email, εν τούτοις για να μην υπάρχουν σκιές τόλμησα τη δημοσιότητα.
Δυο θέματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με αυτό που έγραψα ότι, αν κάτω από την εγγραφή (όχι τη δική σας, γενικά) υπήρχε ο τίτλος Κρίσεις, δε θα έγραφα. Είναι σαφές. Δεν είμαι ούτε αισθάνομαι «κριτικός». Ένας που δηλώνει κριτικός οφείλει, για να μη γίνεται αντικείμενο χλευασμού, να έχει και γνώσεις αλλά και άποψη (όσο το δυνατόν αποστασιωποιημένη από το συναίσθημά του) πάνω σε αυτό που θα κρίνει, κάτι που ελάχιστοι έχουν. Για να μην πω ότι οι περισσότεροι που εμφανίζονται ως «κριτικοί» απλώς απέτυχαν ως δημιουργοί…
Το δεύτερο έχει να κάνει με αυτό που έγραψα. Το ποίημά σας ακριβώς ως έχει (*) μου άρεσε. Όμως τέτοιου τύπου και με τέτοιο τρόπο αναφορές αποφεύγω να τις δημοσιοποιώ γιατί δεν αφορούν κανένα πλην εμού (και είναι και η τελευταία φορά που το κάνω), αλλά θα επιμείνω ότι ο στόχος της παρουσίασης, όπως έγινε, ήταν να υπάρξει συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων για το κάπνισμα. Και να σας πω κάτι, αυτό δεν είναι κακό ή δε θίγει σε τίποτα το ποίημά σας.
(*) όπως ήδη έχω αναφερθεί και αλλού δε μου αρέσει να ακούω το πώς θα ήθελε κάποιος άλλος να έβλεπε ένα έργο τέχνης ή ένα λογοτέχνημα. Ακόμα και σε ένα «και». Σε τελική ανάλυση είναι δικαίωμά σας να προσθέσατε αυτό το και ακριβώς για αν μην υπάρχει υποψία δεκαπεντασύλλαβου.
Γαβ του κόσμου όλου οι αποστάσεις και οι μακρύτατοι καιροί…
Eίστε σαφής κύριε Πρίμπα, ευχαριστώ. Oμιλώ κυριολεκτικώς (το υπογραμμίζω για να μη νομίσετε ότι σας ειρωνεύομαι). Το από πάνω γάβγισμα δεν έχει σχέση μαζί σας, αλλά με κάποιους ανώνυμους κρετίνους, των οποίων τα σχόλια σβήστηκαν, αφήνοντάς μας πίσω το άρωμα του γλωσσικού τους αισθητηρίου.
Σε όσους θα ήθελαν το “και” ανύπαρκτο, υπόσχομαι να το σβήσω, για να αποκαταστήσω την αριθμητική τους. Ας είναι πλήρεις οι παλάμες των δαχτύλων των παιδιών.
κ.Μουζάκη
Είναι άδικο για τους υπόλοιπους να απευθύνεστε στον πληθυντικό. Μόνον εγώ μίλησα για το “και”. Ούτε σας ζήτησα τίποτα. Τη γνώμη μου είπα μόνο.
Μας το ζητάτε άλλωστε. “Θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας” λέει!
Περιηγητή, για το “και” είχες δίκιο. Να τα λέμε αυτά, καθυστερημένα έστω.