Το αυγό του Brancousi
Ι
Η γυναίκα μετέωρη ανάμεσα στο εκμαγείο και τον τοίχο
Ο άντρας αιχμάλωτος στο περίγραμμα
Έλα λοιπόν
Κάνε μια κίνηση
Όσο ακόμα η φωνή χαϊδεύει το βλέμμα
Η γυναίκα εκκολάπτεται μέσα στο εκμαγείο
Το ξέρεις ότι μπορείς
Σπάσε τη φόρμα
Το εκμαγείο μεγαλώνει
Η σχισμή στενεύει
Πες κάτι
Σπάσε το τετριμμένο
Πίσω από την καγκελόπορτα
εκείνος την κοιτάζει με απορία
προσπαθεί να καταλάβει
να καταλάβει ;
Η γυναίκα έξω από το εκμαγείο
Ραγίζει
Μη με κοιτάς
Κάνε μια αποκάλυψη
Ψάξε για μια παρέμβαση
Το κύμα βάφει τα δάχτυλα των ποδιών στο χρώμα
του κρόκου
Η γυναίκα ξαπλώνει κάτω από το εκμαγείο
το γύψινο σώμα άδειο
κέλυφος ωοειδές
χωρίς στίγματα
Οι λέξεις συγκροτούνται σε επεξήγηση
όσο το αντικείμενο απομακρύνεται
το κενό του χώρου μεγεθύνεται
Ένας άντρας θα εμφανιστεί με τον οποίο θα ερωτευτεί
Αλλά όχι ακόμα
ΙΙ
Το αυγό ή το πουλί
Ερώτημα ;
Το πουλί ή το αυγό
Το τέλειο οβάλ πουλί πετάει
Η αίσθηση της πτήσης ;
Το πουλί το αυγό το πουλί
Εμμονή ;
Το αυγό το πουλί το αβγό
Το τέλειο οβάλ πρόσωπο ξαπλώνει
Η πτήση της ύλης ;
Η απάντηση βρίσκεται
στους λευκούς τοίχους
όταν φοράς ένα ζευγάρι
βουλωμένα αυγά μάτια
Όχι η απάντηση βρίσκεται
στις μαύρες φωτογραφίες
όταν φοράς τους τοίχους
για κέλυφος
Πάλι λάθος η καλύτερη απάντηση βρίσκεται
στους λευκούς τοίχους όπου κρέμονται
μαύρες φωτογραφίες
Στις μαύρες φωτογραφίες σας λέω
¨Όχι το ξανασκέφτηκα στους λευκού . . . . .
«Μην ανησυχείτε, είμαι καλά», είπε
φέρνοντας ένα ποτήρι κρασί στα χείλη
κι έπειτα
ήρθαν οι κουδουνίστρες
Όχι
κι έπειτα
ήρθε η υπόνοια
ότι ο ποιητής ίσως να είναι
μεθυσμένος
ΙΙΙ
Στην επιστροφή του γρίφου υπάρχει
μια ρηχή φορά δίνει την τελευταία ευκαιρία στο κεντρί
της μέλισσας
ένας ρηχός συμβιβασμός σε δένει με σκουριασμένη παραμάνα
ένα ρηχό τέλος φράσσει ένας ενοχλητικός θάμνος
μία μπαγιάτικη αμφισβήτηση που μυρίζει
λίγο πριν διαπιστωθεί ότι ήταν ελαφρύ
λίγο πριν ραγίσει το τέλειο περίγραμμά του
και τελικά βρεθεί
ότι για όλα έφταιγε :
το αυγό
το κλούβιο
Τοιχογραφία
στον καμβά του Jackson Pollock
Είναι μια άλλη ζωή
Σε τυλίγει σφιχτά κάθε βράδυ
τυπωμένη σε λωρίδα χαρτιού
όταν κοιμάσαι κρατιέσαι
από σπασμένο πόδι πεταλούδας
έτσι νιώθεις λιγότερο άθλιος
συνήθισες πια ν’ ανέχεσαι
τις χαλασμένες λέξεις
ο ωραίος γαλάζιος έρωτας
οπισθοχώρησε
πιτσιλισμένα τα παπούτσια
περπατούν στον καμβά
το λευκό τοπίο λιώνει
αναρωτιέσαι:
«τι γεύση έχει το ασυνήθιστο;»
για άλλη μια φορά
επιμένεις να εστιάζεις
στην αψεγάδιαστη ανατομία των ζυγωματικών
– «Μα μου υποσχέθηκες να σκέφτεσαι λιγότερο»
– «Δεν μπορώ» , λες «τις σαπουνόφουσκες
μου τις ψιθυρίζει ο ήλιος»
σε μια προσεκτική ψηλάφηση ρωγμών
ακολουθείς πιστά τις πινελιές
που αφήνει στην τοιχογραφία
η στιγμιαία έλξη
ρακοσυλλέκτης
από ευκαιριακές προδοσίες
το ξένο σώμα σε φιλοξενεί
από αναγκαιότητα
αναζητάς απεγνωσμένα τη διαύγεια
όμως παραμένεις εγκλωβισμένος στο
νεφέλωμα
«πώς μπορείς να είσαι τόσο
περιζήτητος και μόνος ταυτόχρονα;»
εικόνα πρώτη:
το ζευγάρι
τα χέρια απλωμένα
σε καλωσορίζουν
για να μπεις στο πετσί του ρόλου
εικόνα δεύτερη:
η καταδίωξη
η απώλεια
τα χέρια
σε αντίστροφη κυκλική κίνηση
ένα ρολόι χωρίς δείκτες
συλλαβίζει ξεπλυμένες ώρες
μια παράξενη επιθυμία
το σώμα σου σε μπερδεύει
είναι βλέπεις το περιτύλιγμα
φανταχτερό
με έκπληξη διαπιστώνεις
ότι το σώμα απουσιάζει
την ανεπάρκεια την αποστήθισες
τώρα ζητάς μια γενναία αποζημίωση
για τα ανοργασμικά χρόνια
σκέφτεσαι
ότι έχεις ανάγκη από
μια τολμηρή κι απεγνωσμένη πράξη αντίστασης
( ενάντια στο θάνατο; )
εικόνα τρίτη:
γδυθείτε τώρα!
ας μη χάνουμε χρόνο
ο ήχος της βροχής
πάνω στα φύλλα
η πούδρα του φιλιού
σε σχήμα μισοφέγγαρου
ο άνεμος
το νερό
τα νιώθεις;
αγκομαχητά
κυλούν μέσα στα μάτια σου
δύο αφράτα σύννεφα
μια συνουσία
στον πάτο γαλάζιας κονσέρβας
Να τη ! Τη βλέπεις;
η γυναίκα φεγγάρι
η γυναίκα φεγγάρι κόβει τον κύκλο
η λέξη που δεν ειπώθηκε
θα πρέπει να ειπωθεί
για να υψώσει
την ποιητική διαστροφή
στην αιωνιότητα
– « Μ’ αγαπάς ; »
Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα
Η νέα ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα» περιλαμβάνει μακροσκελή ποιήματα που χαρακτηρίζονται από έντονη εικονοποιϊα και θεατρογενή ποιητικό λόγο. Πρόκειται για μια απόπειρα ανατομίας συνηθισμένων όσο και ασυνήθιστων αλληλένδετων, συχνά αλλοπρόσαλλων ψυχικών τοπίων που λειτουργούν σαν συναισθηματικοί λαβύρινθοι εμπειριών ευαισθησίας και τρωτότητας. Η παρουσία και η απουσία της ομορφιάς και του έρωτα, το σωστό και το λάθος, το ηθικό και το ανήθικο, το αληθινό και το ψεύτικο, η τάξη και η αταξία, η αίσθηση και η ψευδαίσθηση έχουν για την ποιήτρια το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα. Η ύπαρξη και η μη ύπαρξη διαλύονται μέσα από την ίδια διαδικασία, αυτήν της αποδόμησης. Για την πολυπόθητη κατάκτηση της αρμονίας με το σύμπαν που την περιβάλλει, διεκδικεί μια συνθηκολόγηση με τον εαυτό της. Τότε όλα πάλι γίνονται πιθανά όταν καταλήγει να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός υβριδικού όντος, καθώς μεταμορφώνεται σ’ ένα είδος διανοητικής μη ύπαρξης. Αλλά για να συναρμολογηθούν οι σχέσεις με την οικογένεια, τους φίλους, τους εραστές, τους συζύγους, με τη φύση, με τα πράγματα, όλα πρέπει πρώτα να αποσυναρμολογηθούν. Για να κάνεις μια εικόνα ορατή θα πρέπει πρώτα να την κάνεις χειροπιαστή. Για να προσεγγίσεις την εικόνα θα πρέπει πρώτα να γίνεις ο παρατηρητής της. Ο παρατηρητής της ανυπαρξίας σου!
Έλσα Κορνέτη
Αγαπητή κυρία, η αισθητική παρακολούθηση δια μέσω Μπρανκούζι και Πόλλοκ σας βρήκε εντελώς εκτεθιμένη στην πανηγυρικήν της αποτάξεως των αυγοκομμένων κολοκυθίων – περιθώρια παρεξήγησης μάλιστα, προς το καλύτερο, δεν αφήσατε με το συμπλήρωμα εκείνου του επιμέτρου.
Too much reference…. so little poetry…
You know what i mean……
(Άξιον λόγου: η φυσική σας γυναικεία ομορφιά, συζητήστε εντόνως εις τους καλλιτεχνικούς κύκλους)
Με εκτίμηση.
Κάτι σαν Βλαβιανός στο γυναικείο….. εν τω συνόλω.
Μα εν τούτω μηδέν νίκα….
Τα ποιήματα της κ. Κορνέτη που παρουσιάστηκαν εδώ στο πρόσφατο παρελθόν (από 2 ποιητικές συλλογές της, εάν θυμάμαι καλά) ήσαν απείρως καλύτερα αυτών εδώ.
Ίσως της πάει το λιτό.
Αναρωτιέμαι αν δεν είχε εκδοθεί ξανά ποιητική συλλογή της, αυτά εδώ τα συγκεκριμένα θα έβγαιναν στο φως; Θέλω να πω, μήπως είναι πιο προσεκτικός κανείς όταν πρωτοεμφανίζεται;
Επίσης να συμφωνήσω με τον κ Μουζάκη, δεν προσφέρονται όχι μόνον τα κλούβια αυγά, μα και τα ψαροκόκαλα για ποίηση. Δεν είναι ότι είναι πολύ προχωρημένα (αντοχές έχουμε!) αλλά είναι αντιαισθητικά…
Ξεκάρφωτη μού μοιάζει η τελική ερώτηση στο τελευταίο ποίημα. Είναι τόσο δυνατή (κι ας είναι καραμέλα στην συχνότητα με την οποία συνήθως απευθύνεται) που το ναι ή το όχιτης απάντησής της, γύρευε άλλο φόντο.
Πιο έντονη η υπόμνηση ότι μια κατάφαση αποβαίνει ομφάλιος λώρος με την ζωή. (μια και πάντα ο Έρως είναι το αντίπαλον δέος του Θανάτου)
ΥΓ. κι εμένα με ενθουσιάζει το αφρώδες κ. Μίχο…επίσης έχω προσέξει ότι υπάρχουν αναλύσεις κειμένων και ποιητικών συλλογών που κάλλιστα θα μπορούσαν να …εφάπτονται σε περισσότερα του ενός βιβλία.
Κάτι σαν πασπαρτού.
Εδώ, σε τούτο το κείμενο, αδυνατώ να κατανοήσω το spumante του, πώς γίνεται δηλαδή σε κάποιες σχέσεις να επιβάλλεται να υπάρξει αποσυναρμολόγηση για να υπάρξει εκ των υστέρων η συναρμολόγηση. Νόμιζα ότι το δύσκολο είναι να βρεθούν τα σωστά κομμάτια-σύνδεσμοι -εάν υπάρχουν- για να επιτευχθεί η δόμηση και όχι να τα διαλύουμε εξ ων συνετέθησαν μόνον και μόνον για να δούμε αν σωστά τα βάλαμε πριν.
συνήθισες πια ν’ ανέχεσαι
τις χαλασμένες λέξεις
αναρωτιέσαι:
«τι γεύση έχει το ασυνήθιστο;»
σε αντίστροφη κίνηση
ένα ρολόι χωρίς δείκτες
συλλαβίζει ξεπλυμένες ώρες
ο ήχος της βροχής
πάνω στα φύλλα
σκέφτεσαι
ότι έχεις ανάγκη από
μια τολμηρή κι απεγνωσμένη πράξη αντίστασης
( ενάντια στο θάνατο; )
κι έπειτα
ήρθε η υπόνοια
ότι ο αναγνώστης ίσως να είναι
μεθυσμένος….
Νεκρή Φύση (Natura Teza)
Η γυναίκα κάθησε γυμνή στο τραπέζι
μπροστά της
μέσα στο πιάτο
το ψάρι την κοίταζε απερίσπαστο.
Στο θολό του βλέμμα
είδε έξαλλη την πείνα της να καθρεφτίζεται.
Δεν αντιλήφτηκε
την ακίδα
(τής διαπέρασε άραγε τη γλώσσα;
Ποτέ δεν θα μάθουμε)
καθώς το έκανε μια χαψιά.
Το ψαροκόκαλο στο λαιμό της
-αιχμηρό βέλος-
τής τρύπησε άραγε και την καρδιά;
Έλα λοιπόν βήξε.
Είναι το προβλέψιμο αντανακλαστικό
που κάνει το σκοτάδι φαγώσιμη μεταφορά.
Μάταια όμως.
Το χλαπάκωμα
οδηγεί – σίγουρο απόφθευγμα-
στο θανάσιμο αμάρτημα τής αξιοπρέπειας .
Γουρλώνεις τα μάτια.
Δυο αυγά μάτια
θα ήταν σοφότερη
επιλογή.
Η τηγανίλα
έμεινε για καιρό στα μαλλιά της.
Ποτέ πια δεν ξανάφαγε ψάρι.
Ούτε και τίποτα άλλο άλλουστε.
( Ο Ladorno Giotto δεν ήξερε τι τού γινόταν
Γι αυτό ζωγράφιζε ανακούρκουδα)
πιστεύω με κάποια επιφύλαξη γιατί θα ήθελα να διαβάσω και τα υπόλοιπα ποιήματα της συλλογής για τολμήσω βαρύγδουπα συμπεράσματα ότι για κάποιο άκρως γοητευτικό και μυστηριώδη λόγο αυτή τη στιμή η ποιήτρια αδικείται στην κυρολεξία κατάφωρα και μάλιστα με τη μεγαλύτερη ευκολία. Όπως άλλωστε και ο άμοιρος Pollock που σε όλη του σχεδόν την άτυχη ζωή βίωσε την απαξίωση των κριτικών για τα έργα του που συχνά τα χαρακτήριζαν σουφλέ για μακαρόνια και σχέδια για γραβάτες.
Η πιο ενδιαφέρουσα τέχνη προκύπτει άλλωστε από την κατάργηση των κανόνων.
Τα ποιήματα αυτά κεντρίζουν το ενδιαφέρον με την παραδοξότητα τους – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΝΕΟ ΚΑΤΙ ΦΡΕΣΚΟ – ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΕ ΣΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ . . .
Και μια ευχή για τους φιλολογους
Να αυτοπυρποληθούν
σε κανέναν δεν θα λείψουν
κυρίως στην ποίηση
θα λείψουν…θα λείψουν
(οι φιλόλογοι)
από τα παιδιά κυρίως
διότι δεν θα έχουν πια κανέναν να τα διδάξει την γλώσσα
ας μην ξεχνάμε ότι τα ωραιότερα ποιήματα πριν 70-80 χρόνια γράφτηκαν από δεινούς κατόχους της ελληνικής, πόσοι εξ αυτών ήσαν νομικοί…
Η γνώση της γλώσσης επιβάλλεται, απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αδίκημα…
Για να κάνω λίγο το συνήγορο της ποιήτριας μια που αυτή η συζήτηση μου κέντρισε το ενδιαφέρον για να συμμετάσχω – τυγχάνω ένθερμος οπαδός της ποίησης της Κορνέτη, τυγχάνω όμως και ένθερμος οπαδός της φυσικής της ομορφιάς – θεωρώ όμως ότι το σχόλιο του αξιότιμου κυρίου Λειβαδά είναι political incorrect, στην περίπτωση μας άκρως σεξιστικό. Του εύχομαι από καρδιάς να ξεπεράσει το παρακμιακό με προεκτάσεις κακής απομίμησης μπιτ στυλάκι του και ίσως τότε η ποίησή του γνωρίσει καλύτερες μέρες.
Η Κορνέτη είναι μια ποιήτρια πρώτης γραμμής –
κάποιοι θα το καταλάβουν – είναι θετικό για την ίδια και την ποίηση της το γεγονός του ότι κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν ακόμα – σημαίνει ότι κάτι καινούργιο έχει να πει
Της εύχομαι ό,τι καλύτερο σε αυτόν τον σκληρό και αφιλόξενο χώρο
Ικαρε, σας πρόλαβε άλλος συνήγορος με το ίδιο ip…
Πάντως να ξέρετε, οτι ο ποιητής που χρειάζεται συνηγόρους και όχι φιλολόγους, δεν είναι ποιητής…αλλά στρεψοδίκης…
(δεν αναφέρομαι στην Κορνέτη, με αφορμή τα σχόλια, γράφω.)
Ναι, ή μάλλον yes!
Αξιότιμε Ikare, αν θες πρόσθεσε κι άλλα ακόμα, όσα περισσότερα τόσο το καλύτερο για μένα….
(Γνωρίζεις πολλλά βλέπω…)
Η Κορνέτη στην πρώτη γραμμή μαζί με τον Καραμανλή και εσένα.
Πωωω, έχω σχέση και με τους Μπιτ! Γουστάρω απομίμηση… Είμαι και σεξιστής. Είμαι ήδη πλήρης για σήμερα. Περιμένω τα αυριανά.
Σε φιλώ καυτά.
Από τη μια τα ψαροκόκαλα, από την άλλη οι σκυλοτροφές…
Βρε παιδιά, απαξιώνω – δεν απαξιώνω, χαίρομαι για την οικολογική έμφανση της ποίησης… 🙂
Κε Μίχο,
ομολογώ ότι δεν σας καταλαβαίνω, πάντοτε, στον σχολιασμό σας.
Παρ’ όλ’ αυτά, θα υπενθυμίσω εκείνη(ν) την τρομερή ατάκα του Αστερίξ για την Κλεοπάτρα: “Έχει ωραία μύτη, αλλά είναι παλιοχαρακτήρας”!
Όταν χρειαστεί, θα ρίξω και την άλλη(ν) ατάκα της αλησμόνητης (χάρτινης) Μπλανς Επιφανή…:)
Ευχαριστώ για τις συμβουλές σας, κε Μίχο.
Η κάθε Μπλανς (του καιρού μας) θα την έλεγε την ατάκα, αφελώς πάντοτε:
“Είμεθα καλά, ή να βάλω τας φωνάς…”
Όταν ακούω, βλέπω ή διαβάζω κάτι, κρίνω με τις όποιες (πενιχρές) γνώσεις μου αυτό που ακούω, βλέπω ή διαβάζω. Και με το δικό μου διαμορφωμένο γούστο (άλλα αρέσουν στον καθένα μας, δεν είναι δυνατόν να συμφωνούμε όλοι και σε όλα)
Ποτέ δεν κρίνω την “ετικέτα” του.
Το όνομά του δεν με αφορά, μόνον το νόημά του.
Και, για να γίνω πιο συγκεκριμένη φέρνοντας ένα κραυγαλέο παράδειγμα, θεωρώ ότι ο Ερρίκος ο 8ος (ναι, ο γνωστός της Αγγλίας, εκείνος ο ανοικονόμητος από συζύγους…) έγραψε καταπληκτική μουσική
Δεν με ενδιαφέρει τι σόι βασιλιάς ήταν , αν είναι να κρίνω την μουσική του, κρίνω την μουσική του και μόνον.
Αν δεν άξιζε, δεν θα με ενδιέφερε ακόμα κι αν στην παρτιτούρα είχε γράψει με κιννάβαρι
Στην περίπτωση αυτή θα ήταν καλό και εδώ για τα της κυρίας Κορνέτη να συμπεριφερθούμε όλοι με την υπευθυνότητα που απαιτεί ένας τέτοιος χώρος αν θέλει να παρουσιάζει τις δουλειές, τα πονήματα των δημιουργών και όχι τα ίδια πρόσωπα, κι όσα σχόλια είναι για εκείνην να έχουν σχέση με την γραφή της, με τα ποιήματά της και όχι με άλλο τι δικό της.
Στο κάτω κάτω της γραφής, τα ποιήματα εκτίθενται εδώ και τίποτε άλλο.
Νομίζω.
Και αν ένας άνθρωπος έχει 3-4 πλεονεκτικά στοιχεία (ομορφιά, οικον. δυνατότητες κλπ) γιατί άραγε αυτά του τα πλεονεκτήματα θα πρέπει να συνυπολογίζονται είτε θετικά είτε αρνητικά;;; (ανάλογα με τον χαρακτήρα του κριτή του)
Το δικό μου αρχικό σχόλιο αφορούσε τα ποιήματα της κ. Κορνέτη.
Μόνον.