Τρία ποιήματα του Ανακρέοντος
1. Ανακρέων, 22
εγώ δ’ έσοπτρον είην,
όπως αεί βλέπης με.
εγώ χιτών γενοίμην,
όπως αεί φορής με.
ύδωρ θέλω γενέσθαι,
όπως σε χρώτα λούσω.
μύρον,γύναι,γενοίμην,
όπως εγώ σ’ αλείψω.
και ταινίη δέ μασθώ
καί μάργαρον τραχήλω
και σάνδαλον γενοίμην.
μόνον ποσίν πάτει με.
Καθρέφτης σου να ήμουνα,εμένα να κοιτούσες
χιτώνας να γινόμουνα,πάντα να με φορούσες.
Νεράκι για να έτρεχα,το δέρμα σου να πλύνω
και μύρο, για να μ’ αλειφτείς, θα μπόραγα να γίνω.
Στηθόδεσμος στο στήθος σου,στολίδι στο κεφάλι,
τα πόδια σου να με πατούν,ας ήμουν και σανδάλι.
2. Ανακρέων, 36
Έρως ποτ’ εν ρόδοισι
κοιμωμένην μέλιτταν
ουκ είδεν, αλλ’ ετρώθη.
τόν δάκτυλον παταχθείς
τάς χειρός ωλόλυξε,
δραμών δέ καί πετασθείς
πρός τήν καλήν Κυθήρην
«όλωλα,μήτερ»,είπεν,
«όλωλα καποθνήσκω.
όφις μ’ έτυψε μικρός
πτερωτός,όν καλούσιν
μέλιτταν οι γεωργοί.»
ά δ’ είπεν. « ει τό κέντρον
πονείς τό τάς μελίττας,
πόσον δοκείς πονούσιν,
Έρως, όσους σύ βάλλεις;»
Ο έρωτας που κάποτε στα ρόδα είχε πάει
μια μέλισσα δεν πρόσεξε κι εκείνη τον τσιμπάει.
Το δάχτυλό του πόνεσε,οδύρεται και κλαίει
στη μάνα του Κυθέρεια πετάει και της λέει:
«Μάνα μου ,πάει…,χάνομαι,με τσίμπησε ,μανούλα
φίδι μικρό και φτερωτό -το λένε μελισσούλα.»
Κι εκείνη του ‘πε: «αν το κεντρί της μέλισσας πονάει,
το βέλος σου πόσο πονεί ,αυτόν που αγαπάει;…»
3. (Στοβ. 4,51,12)
πολιοί μέν ημίν ήδη
κρόταφοι κάρη τε λευκόν,
χαρίεσσα δ’ ουκέτ’ ήβη
πάρα, γηραλέοι δ’ οδόντες,
γλυκερού δ’ ουκέτι πολλός
βιότου χρόνος λέλειπται.
διά ταύτ’ ανασταλύζω
θαμά Τάρταρον δεδοικώς.
Αίδεω γάρ εστι δεινός
μυχός, αργαλή δ’ ες αυτόν
κάτοδος.καί γάρ ετοίμον
καταβάντι μή αναβήναι.
Η κόμη μου ασπρίζει
οι κρόταφοί μου, γκρίζοι.
Τα νιάτα μαραμένα,
τα δόντια σαπισμένα.
Λίγος καιρός μου μένει
ζωή γλυκιά,χαμένη.
Γι’ αυτό συχνά στενάζω
με τους νεκρούς τρομάζω.
Φρικτό το βάθος του Άδη,
απύθμενο πηγάδι.
Εκεί όποιος εχάθη
εδώ δε θα ξανάρθει.
ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ
ασπίδι μέν Σαΐων τις αγάλλεται,ήν παρά θάμνω,
έντος αμώμητον,κάλλιπον ουκ εθέλων.
αυτόν δ’ εξεσάωσα.τί μοι μέλει ασπίς εκείνη;
ερρέτω.εξαύτις κτήσομαι ου κακίω. Sphere movie download
Ο Σάιος θ’ αγάλλεται που ‘βρε κοντά σε θάμνο
την όμορφη ασπίδα μου,που κι αν δε θέλω χάνω.
Μα αν τη ζωή μου έσωσα,η ασπίδα τι με νοιάζει;…
Μιαν άλλη, όχι κατώτερη, θα βρω- δε με πειράζει.
ΣΑΠΦΩ
Δέδυκε μεν α Σελάνα και Πληιάδες,
μέσαι δε νύκτες, παρά δ’ έρχεται ώρα,
εγώ δε μόνα καθεύδω. Shelter Island dvd
Η σελήνη έχει δύσει και η Πούλια έχει λειώσει-
τα μεσάνυχτα με βρίσκουν μόνη εγώ να ‘χω ξαπλώσει.
ΑΛΚΜΑΝ,89 Final Exam dvd
εύδουσι δ’ ορέων κορυφαί τε καί φάραγγες
πρώονές τε καί χαράδραι
φύλα τ’ ερπέτ’ όσα τρέφει μέλαινα γαία
θήρές τ’ ορεσκώοι καί γένος μελισσάν
καί κνώδαλ’ εν βένθεσσι πορφυρέας αλός.
εύδουσι δ’ οιωνών φύλα τανυπτερύγων.
Φαράγγια, λόφοι και βουνά,χαράδρες,δες, κοιμούνται
και τα ερπετά της μαύρης γης καθόλου δεν κουνιούνται.
Των μελισσών το γένος δες, στον ύπνο που εγλυκάθη,
τα κήτη μες στης θάλασσας της σκοτεινής τα βάθη,
των μακροφτέρουγων πουλιών το σμήνος που εβουβάθη…
ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ,Ζ 146-149
«οίη περ φύλλων γενεή,τοίη δέ καί ανδρών.
φύλλα τά μεν τ’ άνεμος χαμάδις χέει,άλλα δε
θ’ ύλη τηλεθόωσα φύει,έαρος δ’ επιγίγνεται ώρη.
ως ανδρών γενεή η μέν φύει η δ’ απολήγει.»
Θνητές γενιές,σκορπάτε σαν τα φύλλα-
βάζει στη θέση σας άλλα η φύση,
ώσπου κι αυτά μια μέρα θα σκορπίσει
φύσημα ανέμου σαν ανατριχίλα.
Χαίρομαι ειλικρινά με τη σημερινή ανάρτηση- επιστροφή στην ποιοτική αντιμετώπιση του Λόγου, εδώ στο Ποιείν…
Για την ανεκτίμητη και αδιαφιλονίκητη αξία της δουλειάς του Ι.Ν.Κυριαζή έχω μιλήσει επανειλημμένως…
Θα αρκεστώ λοιπόν να επισημάνω πως, πέραν της αξίας της καθεαυτήν ,όποτε και όπου παρουσιάζεται θα λειτουργεί αυτόματα ως πυρήνας αισθητικής αποκατάστασης της όποιας ποιητικής ή μη κακο- ποίησης….
Δεχτείτε τη Συγχαρητήρια Καλημέρα μου
αδιαφιλονίκητη αξία της δουλειάς του.
πολύ σωστά το είπε η δανάη.
ο κυριαζής είναι άριστος τεχνίτης του λόγου. και είναι γι’αυτό, στις μεταφράσεις του, Ποιητής.
χωρίς να θέλω να πω κάτι αρνητικό για την πρωτόβουλη δική του ποίηση.
εδώ μιλάμε για μεταφράσεις, κι επειδή έχω κι εγώ την πετριά, ε, ναι λοιπόν, του βγάζω το καπέλο!
(και ζηλεύω κιόλας)!
γιάννη μου, να είσαι καλά! και εις άλλα με υγεία!
Θα συμφωνήσω απολύτως με την φιλτάτη Δανάη σε αυτά που κατέθεσε στο Ποιείν. Διότι οι μεταφράσεις-αποδόσεις είναι εξαιρετικές
Και πόσο με λυπεί να αποκαλούμε “μεταφράσεις” όσα από την γλώσσα του παρελθόντος εις την σημερινή καθομιλουμένη αποδίδονται, λες και δεν είμαστε πλέον η ιδία με εκείνους τους συγγράψαντες αυτά, φυλή…πόσο με λυπεί να υπάρχει πλέον τόση απόσταση ώστε ο μη ειδήμων για να τα κατανοήσει καλύτερα να έχει την ανάγκη μετάφρασης…όλα αυτοί οι αδάμαντες των λέξεων να λησμονούνται, να χάνονται, να βυθίζονται διαρκώς στις επιχωματώσεις της φθοροποιού καθημερινότητας, και για να αναδυθούν να χρειάζεται η “ανασκαφή” των φιλολόγων…
(πχ. πόσο πιο εύηχη η λέξις Σελάνα [η σελάννα της Σαπφούς] από το κακόηχο φεγγάρι, ακόμα κι εκείνος ο Πανσέληνος του Ελύτη αν ήταν φεγγάρι θα ξέμενε στον φεγγίτη ανήμπορος ..)
(κι ω ναι, αντιλαμβάνομαι τους συσχετισμούς φέγγω- φως και σελήνη, luna, lux, μα πιο πολύ από όλα με νοιάζει η μουσική των λέξεων, η μελωδία που οφείλει να δίνει ένα ποίημα στην ανάγνωση…τίποτε τυχαίο αφού κάποτε όλα αυτά ξεκίνησαν για να τραγουδηθούν…ας κρατά λοιπόν η Ποίηση στην χώρα μας τον ήχο, την αρμονία, την μουσική της, κι ας απεκδυθεί τις κακόηχες και κακόγουστες λέξεις, επιτέλους!)
Σε αυτά εδώ λοιπόν, αυτές εδώ τις μεταφράσεις, αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα σε όσα εξ αυτών έχω δει, είναι ότι συμβάλλει στην ροή πολύ η ομοιοκαταληξία, κι όχι μόνον δεν χωλαίνει το αποδιδόμενο νόημα σε σχέση με το πρωτότυπο, αλλά και αποδίδεται καλύτερα.
Θερμά συγχαρητήρια για αυτήν την πολύ αξιόλογη δουλειά.
Κι εύχομαι όσα εκ της Παλατινής μεταφράσατε κ. Κυριαζή, να τα δούμε και τυπωμένα σε ανθολογία.
Η λύπη (η σεφερική “σύγχρονη θλίψη” ) της Ignis (“πόσο με λυπεί να αποκαλούμε “μεταφράσεις”
όσα από την γλώσσα του παρελθόντος εις την σημερινή καθομιλουμένη αποδίδονται, λες και δεν είμαστε πλέον η ιδία με εκείνους τους συγγράψαντες αυτά, φυλή…”) με πηγαίνει κατευθείαν στους Ποσειδωνιάτες του Καβάφη (και τα σεφερικά “αρχαία μνημεία”):
“Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
[…]
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι – ω συμφορά! – απ ‘ τον ελληνισμό.”
H ευγενής καβαφική αγωνία και λύπη ανά τους αιώνες.
Αγαπητή Ignis,
συμφωνούμε, βεβαίως. Όμως, αναφορικά με την πρώτη παράγραφο του σχολίου σου, επίτρεψέ μου να ρωτήσω ποιος τις απεκάλεσε “μεταφράσεις”; Γιατί, εξ όσων βλέπω, ο Γιάννης Κυριαζής, σοφά και φιλολογικά ποιήσας, μιλάει για “έμμετρες αποδόσεις”. Το θέμα, πάντως, νομίζω ότι έχει λυθεί ήδη απ’ τον καιρό του Σεφέρη και οπωσδήποτε μετά την έκδοση του τόμου των “Μεταγραφών” του (και τα σχόλια που σ’ εκείνον περιέχονται).
Σχεδόν συμπέσαμε με τον Σπύρο, στα τελευταία σχόλια. Δεν είχα διαβάσει το δικό του, γράφοντας το προηγούμενο δικό μου, όμως το ότι η ίδια φράση τα προκάλεσε κάτι, νομίζω, λέει…
Κύριοι έχετε απόλυτο δίκιο στις επισημάνσεις σας. Εγώ έσφαλα στο “μετάφραση”
Και αυτό ενθυμούμενη…. κρατώντας την των Ροών, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Ποίησης, βλέπω να γράφει “εισαγωγή –μετάφραση– σχόλια, Γεωργία Παπαδάκη” (ένα εξαιρετικό βιβλίο, η πρώτη μου επαφή με αυτές τις “μεταφράσεις” και την Παλατινή Ανθολογία) και όσα άλλα διαθέτω με παρεμφερείς εργασίες και ανθολογήσεις (εκδοτ. οίκοι Λιβάνη, Ζήτρος, Κάκτος κλπ) πως “μεταφράσεις” λένε στο εξώφυλλο…
Σωστά λοιπόν μου υπενθυμίζετε το εδώ “έμμετρες αποδόσεις” κ. Λυκοτραφίτη.
Και με τι ευγένεια έτσι να αποκαλούνται.
Και χαίρω και για τις δικές σας επισημάνσεις κ. Σπύρο. Την αναφορά στους Ποσειδωνιάτες. Η γλώσσα μας χάνεται, άθυρμα στα χείλη των αδαών και των ανίδεων.
(σκεφθείτε αν κάποιον τον στενοχωρούσε τότε το θέμα, τι θα έκαμε τώρα που ολοένα κι αποδυναμώνεται κι άλλο η πιο πλουσία της οικουμένης γλώσσα, τι περιθώρια μπορούν να υπάρξουν για νέες απώλειες…. τα παιδιά με το λεξιλόγιο των 200-300 λέξεων το πολύ….πού είσαι Καβάφη, κόμητα της γλώσσης…)
Δεν έχω τις γνώσεις, τις σπουδές τις σχετικές, δεν έχω τις ικανότητες τίποτε να διαφυλάξω, εκτός από την αγάπη για αυτήν.
Τίποτε άλλο.
(ευχόμενη να μπορούσε να αρκέσει)
Να ευχαριστήσω και εγώ με την σειρά μου τον κύριο Κυριαζή για τις πολύτιμες καταθέσεις-συνεισφορά του.
Συνεισφέρω λίγο και εγώ (περισσότερο ως διδακτικό στίχο των διαδικτυακών ημερών που ζούμε…τον ένιωσα…)
Έναν Καππαδόκη δάγκωσε κάποτε μια έχιδνα κακή
αλλά κι αυτή
πέθανε αφού γεύτηκε δηλητηριώδες αίμα
Δημόδοκος ο Λέριος (τέλος 7ου αιώνα ή 6ου αιώνα)
5.964 δημοσιευμένα σχόλια (ατυχώς το WordPress δεν μας δίνει την καταμέτρηση των σβησμένων) εμείς ως “ποιείν” τα θεωρούμε αναντικατάστατο μέρος της Ιστοσελίδας και του πλούτου της.
Θα συνεχίσουμε να επιτρέπουμε τα σχόλια (το μοναδικό ηλεκτρονικό περιοδικό που δέχεται σχόλια) άσχετα από τον προσωπικό μας μόχθο, ελπίζοντας πάντα στον αυτοέλεγχο και την αυτοσυγκράτηση των συνεργατών μας.
Όσοι εκ των οποίων θέλουν να συνεχίσουν το δημιουργικό τους “μονόλογο” ας τον συνεχίσουν από τα προσωπικά τους ιστολόγια.
Το “ποιείν” είναι δημόσιος χώρος συζήτησης διαφορετικών τάσεων, ομάδων (έχουν πλέον οργανωθεί σε μπλοκ), και δεν θα επιτρέψουμε σε καμία από αυτές να επικρατήσει εναντίον κάποιας άλλης.
Αν έχετε να συνεισφέρετε στην αντιπαράθεση με επιχειρήματα, καλώς. Την προσωπική ευθυξία του καθενός οι διαχειριστές της ιστοσελίδας δεν είναι εις θέση να την γνωρίζουν εκ των προτέρων. Είσαστε όλοι ενήλικες κι έχετε σώας τας φρένας κι ελληνικά γνωρίζετε.
Του Αρχίλοχου το “ασπίδι μεν..”, πολύ ζόρικο, πολύ καλό – νομίζω η καλύτερη μετάφραση που έχω δει μέχρι σήμερα.
Σαν αναγνώστρια,η ποίηση και η γενικότερη δουλειά του κ.Κυριαζή, μού είναι γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή και μέσα απο βιβλία του και απο το ιστολόγιό του.
Στα προηγούμενα σχόλια αλλά και σε άλλες αναρτήσεις σας έχουν εκφραστεί σχόλια που υπερκαλύπτουν τη ταπεινή μου γνώμη.
Σας γράφω μόνο,για να επισημάνω μόνο πως η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση είναι μάλλον ξένη με την αρχαία ελληνική ποίηση αφού πρόκειται για το έργο Danaid του Auguste Rodin που ναι μεν είχε επιρροές απο τη κλασική ελληνική γλυπτική αλλά το έργο έγινε στις αρχές του περασμένου αιώνα.
ευχαριστώ για τη φιλοξενία
…ο Πρώτος προτείνει
“Δεδομένου ότι η φροντίδα των σχολίων είναι διαδικασία εξαντλητική, στο βαθμό που την επιλαμβάνονται μόνο οι εκδότες του Περιοδικού, προτείνω οι τακτικοί συνεργάτες να αναλάβουν την ανάγνωση-διαχείριση των σχολίων που αφορούν σε δικές τους αναρτήσεις. Σε ό,τι με αφορά, θα ήμουν προθυμότατος να επωμιστώ αυτή την ευθύνη.”
…κι ο Καπετάνιος σκέφτεται να την αναθέσει για μια μέρα μόνον τιμητικά σε όποιον γράψει το σχόλιο#6.000 (είμαστε στο υπ’ αριθμ.5.972 με το δικό μου), αλλά το χειρότερο δεν είναι τόσο να διαχειριστεί τα σχόλια, όσο να απαντήσει και να δικαιολογήσει πειστικά στους θιγόμενους, στους διαμαρτυρόμενους και…στους συγγενείς τους!
Καπετάνιε ως απλός ναύτης ομιλώ με τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκη:
της, με κομπολόι και τσιγάρο, πλάι σε καθρέφτη, με μια καρέκλα πίσω του, ενώ ατενίζει έτοιμος να ερεθιστεί, τον κόσμο που ετοιμάζεται να φύγει ή να χαθεί.
Δηλαδή,τους υπερήλικας.
Όμως εκείνο που έχει σημασία είναι τα πράγματα να μείνουνε στη θέση τους, να διασωθεί ο πολιτισμός των τάφων και των ανακτόρων.
Και οι άνθρωποι… ας πάνε μοναχοί τους να ταφούν, ή να χαθούν, ή να εξαφανιστούν.
Η γη παράγει μούσμουλα κι ο άνθρωπος ανθρώπους.
Όλο και θάχουμε στον κόσμο μας ηγέτες λαϊκούς – αυτούς που λεν… “απ’ το λαό για το λαό”
Η ελευθερία, προόρισται να γίνει εικόνισμα στον ύπνο των τρελλών ή ένα παιχνίδι στα χέρια των παιδιών…
“Μόνο που έτσι ο ποιητής, καθώς τους βλέπει αναφωνεί:
Πέθανες τώρα; Από καιρό δεν ήσουν
μες στ’ ασάλευτα βάθια του θανάτου;
Τι νόημα για σένα έχει ο τάφος;
Ή ζωντανός ή πεθαμένος, όμοια
Μιλάς και φέγγεις.
Και οι νέοι της σήμερον τους αγνοούν, και δεν γνωρίζουνε
τον Παλαμά, ούτε το κάθε τι που πάει να μετρήσει
την καταγωγή απ’ τη ρίζα, απ’ την πηγή της.
Και όμως θα τους εταίριαζε νάναι
Παιδιά καπετανέων απ’ τα Ψαρά
Κι όχι των Προεστών εγγόνια…“
Μπορεί κ. Μίχο, μπορεί, αλλά ετούτο εδώ (οίη περ φύλλων γενεή, τοίη δέ καί ανδρών) που μου αρέσει όσο σπάνια άλλη φράση, βρίσκει την πιο ωραία της απόδοση
Τι σχέση έχει αυτό (που περνά μα δεν αγγίζει τόσο για να μείνει, να χαράξει)
“Όπως είναι των φύλλων η γενιά, έτσι είναι και των ανθρώπων
Τα φύλλα άλλα τα ρίχνει ο άνεμος χάμω στη γη
κι άλλα βγάνει το ολόχλωρο το δάσος, σαν έρθει η εποχή της άνοιξης”
δεν λέω ποια απόδοση είναι αυτή, ακριβής και ωραία και αποδεκτή, αλλά….
Ετούτο εδώ είναι έξοχο
«Θνητές γενιές, σκορπάτε σαν τα φύλλα-
βάζει στη θέση σας άλλα η φύση,
ώσπου κι αυτά μια μέρα θα σκορπίσει
φύσημα ανέμου σαν ανατριχίλα»
Επομένως με αυτήν την ενασχόληση καλύπτει ένα κενό ο κ.Κυριαζής. Ποικιλόμορφα χρήσιμη η εργασία αυτή. Και με αυτήν την ποιητική ματιά ιδωμένη, κάτι περισσότερο από μια απλή μετάφραση-απόδοση.
Κι αξίζει και να υποστηριχτεί και να συνεχιστεί. (ας μην είναι εγκλωβισμός λοιπόν, αλλά άξια θέση σε άξια δουλειά)
(να που έλεγα για τα χάϊκου και τα λοιπά. Ωραία ήσαν. Ήσαν όμως δικά μας;; Επιτρέπεται να γνωρίζουμε -ή να παριστάνουμε πως γνωρίζουμε- τόσο καλά τα ξένα, να έχουμε εντρυφήσει και σε θεωρίες και ζεν και τα λοιπά σχετικά, και τα δικά μας, τα ολόδικα μας πράγματα να μην μας αγγίζουν;)
(ουφφφφ το Νο 5. 975 σχόλιον ….έχουμε μέλλον ακόμα για να εξαφανιστώ, κι αν ο ανωτέρω εμού κ. Τόλιας παριστάνει τον απλό ναύτη, πάει, δεν έχω άλλο μέλλον παρεκτός ενός τρωκτικού που χουχουλιάζει στα αμπάρια)
“Και των θνητών η γενεά των φύλλων ομοιάζει
των φύλλων άλλα ο άνεμος χαμαί σκορπά και άλλα
φυτρώνουν, ως η άνοιξη τα δένδρʼ αναχλωραίνει.
Και των θνητών μια γενεά φυτρώνει κι άλλη παύει. ”
Ιάκωβος Πολυλάς
“Ξέρεις των φύλλων τη γενιά και των θνητών την ξέρεις.
» Άλλα απ’ τα φύλλα κατά γης σκορπάει τ’ αγέρι, κι’ άλλα
» προβάλλουν με την άνοιξη στα φουντωμένα δάση·
» έτσι κι’ οι άντρες άλλοι παν και ξαναβγαίνουν άλλοι.”
Αλέξ. Πάλλης
“Οπως των φύλλων η γενιά, τέτοια και των ανθρώπων η φυλή·
τα φύλλα, άλλα τα ρίχνει ο άνεμος στη γη, άλλα φυτρώνουν όμως
στο φουντωμένο δάσος, σαν φτάσει η εποχή της άνοιξης.
Ετσι και των ανθρώπων η φυλή, ανθίζει η μια γενιά,
φυλλορροεί η αλλη και μαραίνεται.”
Δ.Ν. Μαρωνίτης
“Kαθώς των φύλλων, απαράλλαχτη κι η φύτρα των ανθρώπων:
αλλα απ τα φύλλα ρίχνουν οι άνεμοι στο χώμα, κι άλλα πάλε
το δάσος ξεπετά τ ολόχλωρο την άνοιξη . παρόμοια
και των θνητών η μιά ξεπέταξε κι η άλλη γενιά πεθαίνει”
Ν.Καζαντζάκης
——————————————-
Η πέζη απόδοση του Λορεντζάτου:
“H γενιά μας είναι όπως των φύλλων, που άλλα πέφτουν από τον άνεμο καταγής και άλλα φυτρώνουν στο φουντωμένο δάσος την άνοιξη, η μία γενιά φυτρώνει ή έρχεται και η άλλη παύει να φυτρώνει ή παρέρχεται.”
Πρβλ. την ακόλουθη παρατήρηση του Ζ.Λ. : “Μπροστά την ποιητική μεγαλοσύνη της Ιλιάδας, ο απροκατάληπτος ή κανονικός αναγνώστης καταλήγει σε σκέψεις μελαγχολικές για την ανθρώπινη μικροψυχία και μικρολογία,…”
H προσπάθεια του κ. Ι.Ν. Κυριαζή συνδράμει στην όποια προσέγγιση με τους αρχαίους ποιητές. Ποιοτική και σοβαρή, κεντημένημε χάρη η μετάφραση, χωρίς φορτώματα πολλά της φράσης.
Μήπως να δίνατε, ω φίλοι, και κάποια ποιήματα από τις τριπλές προσπάθειες του Γιάννη Δάλλα, για να έχουμε μια ακόμη γεύση αρχαίας ποίησης;
Ίσως σ’ αυτά, Σπύρο υπομονετικέ, ββρεθεί “παραμυθία” από τις παρενέργειες των διαδικτυακών νεφώσεων…
Ωραίες μεταφράσεις κ. Σπύρο
Ωραίες αποδόσεις του ίδιου νοήματος. (κι ωραίες επιδόσεις μεταφραστικές, ικανότατες, αναγνωρισμένων “ονομάτων”)
Σαν να διαλέγεις γυαλιά ηλίου πώς και σε τι χρώμα θα αντιμετωπίσεις αυτό που εμπρός σού δίδεται. Πώς θα δεις το φως ανενόχλητος με ορθάνοιχτα τα μάτια.
Εγώ προτιμώ αυτό που αφήνει περιθώρια στην φαντασία. Αυτό που αφήνει την εικόνα να ταξιδεύει…
(μόνον το περισσότερο λιτό μπορεί να το πετύχει αυτό…οι φιοριτούρες είναι σαν θάμνοι στο μονοπάτι της απόδοσης, που δυσχεραίνουν την φαντασία να βαδίσει..)
Κι εκείνο το αεράκι που σκορπά τα φύλλα στο χώμα, (οι άνθρωποι που ενταφιάζονται) λες και θα γίνουν λίπασμα τροφή κι όλο ετούτο το ανεξάντλητο του δέντρου θα πρασινίζει τις γενιές του που θα αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη καθώς φυλλορροεί…
Καθώς ανασαίνει τις εποχές
Και τον Χρόνο
Η τραγικότητα των βροτών που βρήκαν το ύδωρ έρωτα για να παλέψουν με τον θάνατο που θα τους αφανίσει…
Για να μην τους αφανίσει
Για να αφήνουν κάτι πίσω τους, φύλλα στα φύλα, φίλια..
Κι ανάγκη
ΥΓ. μάλλον είπα ποια απόδοση μου αρέσει.
ΥΓ (2)
“Διότι στην Ελλάδα μόνο συμβαίνει αυτό το φανατικό… Κάθε τι που κατατίθεται τείνει να αποκλείσει και όχι να καλέσει το διπλανό του…”
Πόσο δίκιο έχετε κ. Μίχο
Μα μόνον φανατικό;; Και πικρό και τραγικό και ενοχλητικό ακόμα…
Ιδίως όταν για να αναρριχηθεί κάτι, προσπαθεί να φανεί υψωμένο πάνω στο προηγούμενο, να αναδειχθεί, χωρίς καν να το αναφέρει, χωρίς καν να φανερώσει το πόσο πάνω του βασίστηκε, λες και δεν υπάρχει…
Η έπαρση όμως φορά πολλά πλουμίδια και στο τέλος πάντα διακρίνεται.
Και κατακρίνεται μιας και είναι ενοχλητικά ηχηρή
@ Ignis
Η ανταρσία, δηλαδή «η εξέγερση του πληρώματος πλοίου» τιμωρείται με θάνατο.
Στα παλιά χρόνια οι ναυτικοί πάνω στα καράβια τους είχαν τα επονομαζόμενα Καραβόσκυλα.
Σκυλιά τα οποία είχαν εκπαιδευτεί να οσμίζονται τις καταιγίδες.
Τα έτρεφαν με εκλεκτά ψάρια.
Όταν αυτά τα σκυλιά γερνούσαν τα άφηναν στη στεριά για να πεθάνουν τουλάχιστον
πάνω στο χώμα.
Έτσι λίγο πριν το θάνατο τριγύριζαν σαν Χασαπόσκυλα κάτω από τα τραπέζια των πανηγυριών και ανεχόμενα τις κλωτσιές, άρπαζαν τα πεταμένα κόκαλα.
Αν μπορούσες να διαβάσεις τα λυπημένα τους μάτια, θα έβλεπες ότι νοσταλγούσαν τις φουρτούνες.
@ κ. Τόλια
Πάντα το πεσμένο φύλλο νοσταλγεί την εποχή που ήταν επάνω στο δέντρο, την θαλερή εποχή του έντονου χρώματος, την ικμάδα, τη στιλπνάδα του, την λάμψη.
Το λένε αλλιώς ανάμνηση
Κι όσο για τις φουρτούνες και τις κοσμοχαλασιές, είναι το αλάτι υποθέτω. Η νοστιμιά για να μην χάνεται άγευστη (κι άνευρη) η ζωή.
Ο χτύπος εκείνου του οργάνου που πάλλεται στο στέρνο κάποιες ιδιαιτέρες στιγμές εξόχως ηχηρά, μόνον και μόνον για να σ’ αφυπνίσει…
Για να μην “ζεις” νεκρός
Αντάρα όμως και κίνδυνοι υπάρχουν παντού, καμιά φορά τα θηριώδη κύματα δεν είναι τα πιο επικίνδυνα να αφανίσουν, να καταπιούν την ύπαρξη.
Επιστρέφοντας εδώ σε αυτή τη γλώσσα την πλουσιοτάτη, αντιγράφω:
“Ει τους εν πελάγει σώζεις, Κύπρι, καμέ τον εν γά
ναυαγόν, φιλίη, σώσον απολλύμενον”
[Ασκληπιάδης ή Ποσείδιππος, 2ος ή 3ος μΧ αιών, και η απόδοση από Νίκη Φιλιπουπολίτη]
“Αν, Κύπρη, σώζεις ναυαγούς στην ανοιχτή τη θάλασσα
σώσε με, Αφροδίτη μου,
που κινδυνεύω στη στεριά”
διορθώνω:
“Νίκη Φιλιππουπολίτη”
(άτιμο Πι που εκ του ίππου μακράν εκάλπασες)
Mε επιμονή και υπομονή Βενεδικτίνου και με ζήλο αξιοζήλευτο, ο Γιάννης Κυριαζής μάς ξαναδωρίζει την Παλατινή μέσα από μονοπάτια που φαίνεται να “ενώνουν” τρόπον τινά την αρχαιοελληνική προσωδία με το δημοτικό τραγούδι. Και η καινούργια γλωσσική υποτύπωση ανοίγει πλουσιοπάροχα τον δρόμο της αισθητικής συγκίνησης και σε όσους δεν έχουν την ευκαιρία της επαφής με το πρωτότυπο.
Βολκώφ
Τον έχω ευχαριστήσει πολλές φορές στο δικό του blog που μου έδωσε τη δυνατότητα να διαβάσω κείμενα που από μόνος μου δε μπορώ.
Σε ευχαριστώ και πάλι Γιάννη!
Η τελευταία πρόταση του Βολκώφ μιλάει και για μένα.
Παρακαλώ μήπως ξέρει κάποιος τον Κύριο Ι. Κυριαζή. Θα ήθελα επειγόντως να επικοινωνήσω μαζί του με κάποιον τρόπο. Όποιος γνωρίζει που μπορώ να τον βρω θα με βοηθούσε πάρα πολύ .Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων !!