.!.

ΠΡΟΣ
Την Επιτροπή κρατικών βραβείων λογοτεχνίας, συνεδρίαση της 10ης Δεκεμβρίου 2007: κατάλογος των πέντε, μάλλον, ισχυρότερων συλλογών, από τις εκατόν πενήντα τέσσαρες (154), που είδα, περί των οποίων θα υποβληθεί σχολιασμένος κατάλογος.
———————…….———————

01.- Θεώνη Κοτίνη, Ανίδεοι πάλι, “Πλανόδιον”, 2006: Λυρικά στοχαστική, κυριαρχεί των εκφραστικών της μέσων, με καλά ελληνικά και αίσθηση του καίριου. Χαμηλόφωνη, ίσα που ακούγεται πίσω από το τεχνικότατο, συχνά, σκηνικό, η οιμωγή που παρήγαγε τους στίχους.

02.- Γιώργος Βέης, Λεπτομέριες κόσμων, “Ύψιλον/βιβλία”, Αθήνα 2006: Λυρική, υπαινικτικά ερωτική, ποίηση. Προφανής η προσπάθεια μιμίσεως των μεταξωτών στίχων της αποανατολικής παράδοσης. Γενικώς, καλή συλλογή. Σώζονται στίχοι και δυό – τρία ποιήματα.

03.- Ορέστης Αλεξάκης, Θίασος στην εξέδρα, “Γαβριηλίδης”, Αθήνα, 2006: Σημαίνουσα, παραστατική, υπαρξιακά δονούμενη ποίηση. Πάντα καλός, συχνά πολύ καλός, ο Αλεξάκης.

04.- Μαρία Κέντρου Αγαθοπούλου, Σεντόνια της αγρύπνιας, “Μεταίχμιο”, Αθήνα, 2006:
Καλή, απλώς καλή – στο ύφος όσων, δικών της, προηγήθηκαν.

05.- Ντίνος Σιώτης, Αυτοβιογραφάι ενός στόχου, “Κέδρος”, Αθήνα 2006: Αν οι Ανιπτόποδες και σφενδονίτες, του Τάσου Γαλάτη, βραβεύτηκαν γιατί απέδιδε, όσο καμία άλλη συλλογή, τα τελευταία καμποσα, χρόνια, την καταποντισμένη, μετεμφυλιακή – προδικτατορική Ελλάδα και τους παλαιόπτωχους ήρωές της, η Αυτοβιογραφία ενός στόχου, του Ντίνου Σιώτη, πρέπει να βραβευθεί, γιατί, ήδη από τον τίτλο, αποδίδει, όσο καμία άλλη, τα κάμποσα, επίσης τελευταία χρόνια, την μεταπολιτευτική Ελλάδα και τον, σε όλα του καιρου, “νεόπλουτο” ήρωα που την εκφράζει, ένα ήρωα του καιρού μας: αυτόν, που μπορεί, όπως ο Σιώτης λέει, να πει: “τα περασμένα μεγαλεία ανήκουν στο μέλλον μας.”. Η Αυτοβιογραφία ενός στόχου, είναι πράγματι, η αυτοβιογραφία ενός στόχου. Ενός στόχου ανόδου, απ΄τα χαμηλά στα ψηλά, από τα λίγα στα πολλά, από τον ποδαρόδρομο στην υπουργική λιμουζίνα, του πανέξυπνου ρωμιού που “ως μετανάστης και ως ξένος / ως έκπατρις και ως μειονότης / < με > δουλειές του ποδαριού / δουλειές με φούντες αλλά και / δουλειές δημοσίου συμφέροντος” – πέτυχε τον στόχο του. Μένει βέβαια το κενό μεταξύ του χθες και του σήμερα, μεταξύ της πατρίδας εκείνης, που βυθίζεται και της πατρίδας αυτής, που δεν αναγνωρίζεται, εφ΄ώ και ο ποιητής διαπιστώνει ότι “παρ΄ όλο που επέστρεψ< ε> πάλι λείπ< ει>.”. Εντούτοις, παρά που καταναλωτικός και καταναλώσιμος, εκσυγχρονισμένος και μεταμοντέρνος, ρεαλιστής και σουρεαλιστής, ο ήρωας αυτός του καιρού μας, σαρκάζων και αυτοσαρκαζόμενος, κουβαλάει μέσα του, δόξα και κατάρα, το καραγιοζοποιημένο αρχέτυπο του Οδυσσέα. Καραγκιόζης μαζί και Χατζηαβάτης, παριστάνει τον πεσμένο στα χώματα, για να τον λυπηθούν, μα πιάνει πουλιά στον αέρα. Περνάει είκοσι χρόνια στην Αμερική, μα αμερικανάκι δε πίανεται. Στρογγυλοκάθεται στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου και στα γραφεία της Επιτροπής, μα κουτόφραγκος δε γίνεται. Εισπράττει τα χρήματα που του δίνουν “οι χορηγοί της ήττας” του, “όμως τελευταία στιγμή / κάτι ψυλλιάστηκ< ε>, / το < έ>πιασ< ε> το κόλπο τους και < έδωσε> / τα χρήματά τους στον αντίπαλο / ηττήθηκε και τώρα κοντεύουν / να σκάσουν από το κακό τους.”. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που “< Τον> μέμφονται επειδή βλέπ< ει> / το αόρατο δια γυμνού οφθαλμού / επειδή ακού< ει> τα ανήκουστα / με βουλωμένα αυτιά, επειδή / φθάν< ει> σε συμπεράσματα / χωρίς να ξέρ< ει> τα γεγονότα […]”. Δεν ίδρώνει όμως τ΄αυτί του, “αλλάζ< ει> επιφάνειες όπως το φίδι δέρμα / κατά βάθος εί< ναι> σκληρό καρύδι / < άλλωστε> Such is life here .”. Τα ποιήματα του Γαλάτη είναι λυρικά έπη. Η ποίηση του Σιώτη, λιτή, ολιγόστιχη, ορθο-λογικώς σουρεαλίζουσα, με αιχμές πολιτικής και κοινωνικής κριτικής, έξυπνη, εύστροφη, ειλικρινής, αυτοαπομυθοποιητική του, είναι υπόδειγμα λυρικού κυνισμού. Είναι, επίσης, και από τις πιό βατές για τον μέσο, τον μη μυημένο στην ιδιόλεκτο των πιό “προωθημένων” ποιητών μας, αναγνώστη, κριτήριο που βάρυνε, εξ ίσου, στην επιλογή της.

Κώστας Σοφιανός

————————————————————————————————————-
Kaι αυτά μεν ως προς τις συλλογές που, τελικώς, ξεχώρισα. ΄Οσον αφορά τώρα στα καθ΄ημάς, δεν θάταν άσκοπο να επαναληφθούν και στον εδώ δημόσιο χώρο, τα κοινότυπα που βλέπει κανείς εκεί όπου ο καθένας μπορεί, κατεβάζοντας τα βρακιά του, να κάνει κατά
πως των παρωθεί το βασικό του ένστικτο – όθεν:

ΠΑΡΑΚΑΛΩ

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΧΡΗΣΗ ΝΑ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΟΠΩΣ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΤΕ

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ

ΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΕΝΤΙΜOΤΑΤΟΙ ΛΟΥΣΤΡΟΙ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΣΕΛΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ

ΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΝΤΙΠ ΚΑΤΑ ΝΤΙΠ BEAT ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΑΣΤΩΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΚΟΥ ΚΑΙ ΦΙΛΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΟΥΝ
(αν ποτέ κατάφεραν να μάθουν)
ΟΤΙ:

΄ΑΛΛΟ ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ και ΄ΑΛΛΟ ΤΣΟΓΛΑΝΟΣ

και
ΟΤΙ:

΄ΑΛΛΟ ΚΥΝΙΚΟΣ και ΄ΑΛΛΟ ΚΟΠΡΙΤΗΣ

Για την ώρα αυτά. Τα άλλα, τα περί εγκιβωτισμένων ταλέντων που προσπέρασα κυνηγώντας, λέει, τη θέση, τη φήμη και τα “παράφερνά” μου, όταν ολοκληρωθεί η δημοσίευση των κειμένων, και αφού καταπέσει λίγο ο κουρνιαχτός, θα τα πούμε. Το αυτό ισχύει και για τα περί μη παραιτήσεώς μου (ελπίζω και εύχομαι, ο απορών εραστής του απολύτου – απολύτως να παραγματοποιεί τα απόλυτα που κυνηγάει στη ζωή, ώστε να μη τεθεί ποτέ προ του τραγικού διλήμματος: θα συνεχίσω να ζω συμβιβασμένη μετριότητα ή θα σαλτάρω;)

Κατά τα λοιπά, και μέσα σε όλη αυτή την παρακμή, υπήρξε παρήγορη, η είδηση, ότι επιτέλους, ο μικρός σας φίλος ανακάλυψε ότι έχει και αυτός πουλάκι! Εύγε!

από Σωτήρης Παστάκας
37 Σχόλια