η φωνή του Jorge Luis Borges εδώ
Όλα συμβαίνουν σʼ εκείνον, στον άλλο, στον Μπόρχες. Εγώ περπατάω στους δρόμους του Μπουένος Άιρες σταματώντας ίσως μηχανικά, για να κοιτάξω την καμάρα μιας πόρτας ή μια καγκελόπορτα· νέα του Μπόρχες παίρνω από το ταχυδρομείο και βλέπω ταʼ όνομά του σε ακαδημαϊκές επιτροπές, σε κάποιο βιογραφικό λεξικό. Μʼ αρέσουν οι κλεψύδρες, οι χάρτες, η τυπογραφία του δεκάτου ογδόου αιώνα, οι ετυμολογίες, η γέψη του καφέ και η πρόζα του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον· ο άλλος μοιράζεται τις ίδιες προτιμήσεις, αλλά με ματαιοδοξία που τη μετατρέπει σε θεατρινισμούς. Θα ήταν υπερβολή να πω πως οι σχέσεις μας είναι εχθρικές· εγώ ζω, εξακολουθώ να ζω, για να μπορεί ο Μπόρχες να επινοεί τη λογοτεχνία του· κι αυτή η λογοτεχνία με δικαιώνει. Δε μου είναι δύσκολο να παραδεχτώ πως έχει συνεισφέρει μερικές αξιόλογες σελίδες, αυτές οι σελίδες όμως δεν μπορούν να με σώσουν, ίσως επειδή ό, τι είναι καλό δεν ανήκει πια σε κανένα, μήτε σʼ εκείνον, στον άλλο, αλλά στο λόγο ή στην παράδοση. Οπωσδήποτε πρόκειται κάποτε να χαθώ οριστικά, και μόνο μια στιγμή του εαυτού μου ίσως μπορέσει και ζήσει στον άλλο. Λίγο λίγο, του παραχωρώ έδαφος, ό,τι έχω και δεν έχω, αν και ξέρω καλά τη διεστραμμένη του συνήθεια, να υπερβάλλει και να παραποιεί τα πάντα. Ο Σπινόζα κατάλαβε πως όλα τα πράγματα προσπαθούν να διατηρήσουν την υπόστασή τους: η πέτρα θέλει να είναι αιωνίως πέτρα, και η τίγρη, τίγρη. Θα επιζήσω στον Μπόρχες, όχι στον εαυτό μου ( αν υποθέσουμε πως είμαι κάποιος) και πάλι αναγνωρίζω τον εαυτό μου λιγότερο στα βιβλία και περισσότερο στο περίπλοκο κούρντισμα μιας κιθάρας. Εδώ και χρόνια, προσπάθησα να τον ξεφορτωθώ και πέρασα από τις μυθολογίες των συνοικισμών της πόλης στα παιχνίδια με το χρόνο και το άπειρο, τώρα όμως, τούτα τα παιχνίδια ανήκουν στον Μπόρχες, και θα πρέπει να σκαρφιστώ κάτι άλλο. Έτσι η ζωή μου είναι μια διαρκής φυγή, και χάνω τα πάντα, και τα πάντα ανήκουν στη λήθη ή στον άλλο.
Δεν ξέρω ποιος απʼ τους δυο μας γράφει τούτη τη σελίδα.
Τιμή και δόξα για έναν μεγιστάνα των γραμμάτων και της υπαινικτικής γραφής.
Λέγεται ότι έχασε την όραση του στα έσχατα των ημερών του λόγω υπερβολικών αναγνωσμάτων.
…σαν πως η όραση του να άντεξε λιγότερο από το χώρο που κρατούσαν η ψυχή και το μυαλό μιας ρομαντικά ειδωμένης Αργεντινής.
Αν η Αργεντινή φημίζεται για μπάλα και τανγκό, τότε για τον υπογράφων, ο Μπόρχες έσκιζε τα δίχτυα χορεύοντας και αγκαλιάζοντας με τα ακροδάχτυλα τις λέξεις σαν αταξίδευτα πάθη..
…Τα σέβη μου.
Κύριε Ερωτιδέα, ωραία τα ποιητικά σας σχόλια, αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας: ο Μπόρχες πέρασε πάνω από 30 έτη στο σκοτάδι, και σίγουρα όχι προς το τέλος της ζωής του. Η δε υπερβολική ανάγνωση δεν συνιστά, από ιατρική άποψη, αιτία τύφλωσης.
Σοφάκι…
Το απόλυτο σκότος δεν ήταν για πάνω απο 30 χρόνια.
Βοστώνη, Σεπτέμβριος.
Από τις 24 Οκτωβρίου 1967 ως τις 10 Απριλίου 1968 ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, προσκεκλημένος της σειράς Διαλέξεων Νόρτον.
Την εποχή εκείνη η τύφλωση του Μπόρχες είχε προχωρήσει μεν σημαντικά, ωστόσο δεν ήταν εντελώς τυφλός.
Και ως γνωστόν ο Μπόρχες απεβίωσε τον Ιούνη του ’87. Ούτε εικοσαετία δηλαδή. Που τα είδες τα τριάκοντα έτη;
Ιατρικά, τύφλωση θα πεί έρεβος.Άσε που ποτέ δεν υπήρξα τα μάτια του Μπόρχες.
…για φαντάσου το διάβασμα να μας τυφλώνει.
Πόσοι θα απέμεναν να διαβάζουν και κυρίως πόσοι θα έγραφαν για το πολύτιμο της όρασης των άλλων…πόσο τιμητικό θα ήταν για τη πέτρα,να διάβαζαμε τότε,ακόμα και ένα στιχάκι λαξευμένο στο κορμί της..
Γιατί μου χαλάς τη παραμυθιά;
Θένκς για το γείωμα- που αλλιώς γραμμένο είναι γιόμα- επειδή η άλλη όψη μιας μυθοπλασίας είναι ο άκρατος ρεαλισμός (Σου)…
Αχ Σοφάκι.
Υ.Γ.δύσκολος καιρός για έχοντες την όραση τους..δε βρίσκεις?
Το πολύ διάβασμα κάτω από κακές συνθήκες φωτισμού και πολύ κοντά στο βιβλίο, (για να μην πω τίποτε για την ύπτια θέση της κατάκλισης) σαφώς και μειώνει την όραση. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι μελετηροί άνθρωποι είναι διοπτροφόροι. Παλιά, πριν τους φακούς επαφής, μπαμ έκανε ο γυαλάκιας-σπασίκλας. Και δεν είναι πάντα θέμα γονιδίων η κακή όραση, μα και υπερβολικής ταλαιπωρίας των οφθαλμών.
Συγχωρείστε μου την παρέμβαση, δεν είμαι ειδήμων, μα απλός παρατηρητής. Κι εκτιμώ όχι τόσο πολύ την καλή όραση των πραγμάτων, αλλά την όραση εκείνη που επιτρέπει στην διείσδυση εντός των ίδιων των πραγμάτων στα οποία οι πλείονες αρκούνται στην επιφάνειά τους. Ή αλλιώς, στις προθέσεις των ανθρώπων (με διαύγεια κρίσης) κι όχι στην όψη των. Αυτή είναι η βαθυτέρα όραση που αν λείπει, τότε απομένουμε πτωχοί. Και πράγματι τυφλοί..
Υποθέτω ότι το να είναι κανείς ποιητής, αυτήν και οφείλει να διαθέτει…
Κάποιες φορές μείωση της όρασης απλώς σημαίνει όξυνση των υπόλοιπων αισθήσεων..
Τιτάνια η φαντασία των τυφλών. Η όραση στέκει ανάμεσα στο κόσμο των αισθήσεων και στο κόσμο των παραισθήσεων.
Η όραση μας λέει ψέμματα..έτσι για να υπερθεματίσω.
Έχουν γίνει πλείστα πειράματα που αποδεικνύουν το ανωτέρω.
Θα σταθώ μόνο σε ένα.
Είχαν τοποθετήσει φακούς σε κάποιον, με σκοπό να βλέπει τα είδωλα αντεστραμμένα για αρκετές ώρες.
Κατόπιν του έβγαλαν τους φακούς που ήταν υπεύθυνοι για την «ανάποδη» όραση του και του έδεσαν τα μάτια για λίγη ώρα.
Όταν του έβγαλαν το μαντήλι…guess what..
Ο τύπος εξακολουθούσε να βλέπει τα πάντα ανάποδα για αρκετά λεπτά,χωρίς πια να φοράει τους ειδικούς φακούς!
Τι αποδεικνύει το πείραμα; Ότι τα μάτια υπακούν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ίσως, σε αυτό που ο εγκέφαλος τα προστάζει.
Βλέπουμε ό,τι βλέπουμε μόνο επειδή ο εγκέφαλος μας έχει υποβληθεί στη δυναμική των συνηθειών μας…
Η φαντασία μας πλήττεται ακριβώς επειδή βλέπουμε. Το ίδιο και η προσωπική μας αλήθεια…
Ίσως να μην ήξερε ο Οιδίποδας καθώς εκρίζωνε τους οφθαλμούς του ότι τελικά η αιμομιξία τον οδήγησε απλώς, πιο κοντά στο βίωμα μιας αλήθειας λιγότερο επιμολυσμένης από τον περίγελο των ματιών…(ζμπόϊνγκ)
Μόνο σε μια κατάσταση μπορώ να υποθέσω ότι τα μάτια μας λεν αλήθεια.
…κι αυτό είναι το ύστατο χαίρε..ένας τελευταίος λουλουδένιος ασπασμός …τότε που το δάκρυ κυλά καυτά και λυτρωτικά στα μάγουλα μας…
Εξαιρείται η κατάσταση εις την οποία η κλωστή των δακρύων μας δεν αφορά τους νεκρούς αλλά τους ζωντανούς…
Αυτό μπορείς να το κάνεις και σπίτι σου. Όχι πάνω από ένα φέρετρο που το σφραγίζει λίγος χους.
Παρλαπιπάρω ακατάπαυστα σαν να χω καταπιεί mp3 player!
Προς Ignis: Υποθέτω ότι το να είναι κανείς ποιητής προϋποθέτει την όραση του ομφαλοσκόπου, του μικροσκοπίου, του περιηγητή και τέλος του αναδευτηρίου…Η όραση είναι κάτι πιο σύνθετο από την απλή παρατήρηση. Ποτέ δεν είναι μόνη της.
Συνοδεύεται από χιόνι.
Κάποιοι-αυτό που εσύ- λες το είπαν «το δύσκολο έργο της όρασης»..υπάρχουν και τα προκαταρκτικά του «βλέπειν», Καστανεντιακά σπίκινγκ.
Άλλο το να βλέπεις (το οτιδήποτε, από ένα μπωλ κεράσια μέχρι ένα ηλιοβασίλεμα) κι άλλο το να δείς..
«Βλέπειν» εφαρμόζουν οι ποιητές που δεν αναλίσκονται στα προστάγματα fancy λέξεων. Απλά ειδώματα, από την άλλη εφαρμόζουν οι ποιητές-τσακάλια…τα αρπακτικά που τους νοιάζει μόνο η κονόμα και το προσωπικό τους αρχείο..
Χαίρομαι για την εκβάθυνση σου. Αποτέλεσε τον οίστρο μου να χτίσω πυργάκια στα πλαϊνά μιας ερημικής θαλασσας…ακόμα και εν’όψη φουσκοθαλασσιάς απουσία κυματοθραύστη !!!
Να μην αναθεματίσουμε όμως και τόσο την όραση….
Ως έχει, είναι η περισσότερο απαραίτητη των αισθήσεων. Η πολυτιμότερη εξ όλων. Της οφείλουμε χάριτας που υπάρχει και μας θρέφει. Και έχει απόλυτη σχέση με την φαντασία (μήπως η φαντασία δεν είναι άλλο από ομιχλώδεις εικόνες με σκηνοθέτη και παραγωγό τον εαυτό μας;)
Είναι το εφαλτήριό της συχνά, ο βράχος από τον οποίο θα καταδυθεί κανείς αριστοτεχνικά στα κύματα της φαντασίας.
Εάν η όραση συμπληρώνεται από διαύγεια κρίσης, τότε ενισχύεται και δεν πέφτουμε έξω ποτέ. Δεν θα λαθέψει. Η επιφάνεια είναι που καθρεφτίζει κι άλλες αντανακλάσεις, το βάθος των πραγμάτων όχι. Εκεί οφείλει να κοιτά όχι μόνον ο ποιητής, μα και ο κάθε νουνεχής που δεν παρασύρεται από εύκολες λύσεις.
Αρχικά. Το να κατηγορούμε την όραση είναι ένα πράγμα – το να την απορρρίπτουμε εξ ολοκλήρου, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
{Και επι μείζονα λόγο το να τη βγάζουμε σκάρτη απλώς γιατί η αναλογία της αλήθειας με τις θεατρικές φωτοσκιάσεις της οράσεως, είναι εκκωφαντική στα νοήματα που (μας) επισύρει..}
Προσωπικά, προτιμώ -(Βοσινάκη)- την αγυρτεία της όρασης μου από την εκ γεννησιμιού αποτύφλωση.
Είναι φορές που είν’ωραία χρωματισμένο το ψέμα..Αυτό δεν αίρει το γεγονός ότι η όραση πειραματικά επιβεβαιωμένα, είναι παιχνίδι των brain cells με το οπτικό μας νεύρο…
Ερώτηση…γιατί τα ευφορικά μας ανοίγουν πύλες μιας ολότελα διαφορετικής όρασης/όασης;
..και τι μπορεί να σημαίνει η ύπαρξη μιας παράλληλης όρασης με τη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών όπως οι μανίταροι, το στραμόνιο, το Datura Inoxia και ταλιμπάν;
Ποιά όραση είναι ωφελιμότερη; Αυτή που μπλοκάρει τον καθοδηγητή μικροεπεξεργαστή εγκέφαλο μέσω μιας χημικής ανισορροπίας, προκληθείσα από μυριάδες πάφα πούφα ή η άλλη…η γνωστή που αφήνει ανέπαφα τα νευρικά μας κύτταρα δίχως να επηρεάζει κυκλοφορικό, αναπνευστικό κοκ;
Μου θύμισα ένα στίχο:
…Αφού τα χόρτα είναι υγιεινά,
γιατί όλοι φωνάζουν όταν τα καπνίζεις?
Τζίζας, δεν αντέχομαι ώρες ώρες!
Ιgnisoulini, γιατί θεωρείς την όραση σαν τη princess of sensations (και όχι «Senses»μη μπερδευτούμε με τη «λογική & ευαισθησία» και σκάσει μύτη η Έμμα Τόμσον ντυμένη νοσοκόμα και έχω αδυναμία στις γυναίκες με λευκές φορεσιές!!);
Ξεδίπλωσε μου ανελέητα το σκεπτικό σου. Άπλωσε το σαν πανί ελιάς σε μια πεδιάδα ηλιοτροπίων. Χρωμάτισε τα κατάβαθα μου κίτρινα. Αμέ!
Φρονώ ότι κάνεις μια σαγηνευτική συσχέτιση της όρασης με τη φαντασία. Απλώς δε συμφωνώ στο level of correlation που λέμε εμείς οι θετικοί (τρομάρα μας, σάμπως οι φιλόλογοι είναι αρνητικοί!!!). Η φαντασία δεν είναι αυτό που αρχίζει σαν συνέχεια της όρασης εκεί που αυτή τελειώνει κατ’ανάγκη…
Η φαντασία είναι πολλές φορές αυθύπαρκτη. Δεν συνδέεται με την παρατήρηση πάντα…και σαφώς ούτε με τη γνώση ..
Όπως ο σουρεαλισμός υπερβαίνει το λογικό/πραγματικό/σύνηθες, έτσι και η φαντασία συμπληρώνει και ξεπερνά ο,τι μας είναι γνώριμο στα μάτια μόνο..
Μάλιστα, τολμώ να πώ ότι η φαντασία μπορεί να είναι ο ορισμός του ξεκάθαρου όταν την ίδια στιγμή η όραση μας είναι θολή και ρηχή..
Παραπομπή σε αλησμόνητες στιγμές Εληνικού Cinema:
[ξανθόπουλος] Τη θάμπωσαν τα λούσα… Και μας φέρεται με περιφρόνια 😛 [/ξανθόπουλος]]
Μήπως τελικά το βάθος των πραγμάτων που ξεκινούν με το φαίνεσθαι (= όραση) δεν είναι άλλο από την επεξεργασία μέσω της σκέψης και της εναπόθεσης της ουσίας της φαντασίας για κερασάκι;
Η επιφάνεια καθρεφτίζει αντανακλάσεις αλλά παίρνεις και καμιά ανάσα αδερφούλα μου. Μπουχτήσαμε στους βυθούς.
Δε λέω…το στρείδι μετατρέπει το νερό σε μαργαριτάρι στους βυθούς αλλά οι άνθρωποι δεν είναι στρείδια. Μπορούν όμως, να εμπιστεύονται περισσότερο τη φαντασία από την όραση τους και τότε όλο και κάποιο μαργαριτάρι θα κοσμήσει το λαιμό τους! Κι ας είναι της επιφάνειας…
(το δικό τους, ολόδικο τους μαργαριτάρι, όχι αλιευμένο..)
Ισως το βάρος της φαντασίας να τους σπρώξει στο βυθό του μπικίνι! (και το’πα. Να πάψω να βλέπω bob σφουγγαράκι!)
P.s. δε πίνω, δε καπνίζω..ορκίζομαι σε όλα τα λουλούδια !!! 8)
@Ερωτιδέας
Όνομα και πράγμα είστε στους συλλογισμούς σας!
Και είναι όντως ελκυστικοί (και αρκούντως χαριτωμένοι, ομολογώ!) για να πάνε πάρα πέρα, αν έπαιρνα την σκυτάλη.
Μα δεν θα πω για την όραση, θα πω για την κρίση:
Κρίση είναι όταν το διαφαινόμενο κύρος και ύφος μιας ιστοσελίδος μου απαγορεύει τέτοιου είδους συζητήσεις, όσο θελκτικές και αν μοιάζουν στα μάτια μου. Εάν το αρχικό κείμενο της ανάρτησης ήταν ανάλογο και προσεφέρετο περισσότερο σε τέτοιους συλλογισμούς, ή –κυρίως- εάν συμμετείχαν περισσότεροι (που σημαίνει ότι θα έβρισκαν το θέμα ενδιαφέρον) θα άλλαζαν κατά πολύ τα πράγματα.
ΥΓ. Η Έμμα Τόμσον μπορεί να γίνει πολύ κακιά. Είναι θέμα ρόλου.
Κρίμα που δεν βλέπετε το βλέμμα …της (;)
Φταίει η …Ινsoulini
Τι είναι το πιο δύσκολο απ’όλα; Εκείνο που φαίνεται το πιο εύκολο: να βλέπεις με τα μάτια σου αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου.
(ο τόσο εύγλωττα ειπείν) Γκαίτε
@Ιg. Δεν βλέπω το βλέμμα της Emma στον Άγγλο patient όχι γιατί ταλανίζομαι από τα τερτίπια του ζαχάρου (βλέπε διαβήτη) αλλά ούτε γιατί είναι θέμα μη προτίμησης σε ρολάκια..
Στον Άγγλο ασθενή έπαιζε η Ζυλιέτ Μπινός!!!
Άσε που προτιμώ να φαντάζομαι τον εαυτό μου στο ρόλο του Ρέϊφ Φάϊνς…!
Κάποια συνταγή για μένα, γιατρέ μου; 8)
Υ.γ Όταν το τέλος πλησιάζει, έγραψε ο Καρτάφιλος, δεν μένουν πια αναμνήσεις εικόνων..μένουν μόνο λέξεις.
Στο θέμα μας (Μπόρχες):
«Θα το πιστέψεις, Αριάδνη; είπε ο Θησέας. Ο Μινώταυρος δεν αντιστάθηκε καθόλου.»
Πόσο αποκρυφιστικό…(δικό μου σχόλιο)
Απόσπασμα από «Το Σπίτι του Αστερίου» περιεχόμενο στο διηγηματικό αριστούργημα «Άλεφ» Εκδ. Ύψιλον σε μετάφρ. του Αχιλλέα Κυριακίδη.
10 στα 10, διάνα!
Θερμά συγχαρητήρια
Φυσικά για το Σπίτι του Αστερίου, εκεί μέσα στον λαβύρινθό του. (σεις δεν χρειάζεστε καν μίτο, τα βρίσκετε όλα)
Πώς να αντισταθεί ο καημένος ο Μινώταυρος; Σαν έτοιμος από καιρό…
Σκηνικό ενός προδιαγεγραμμένου τέλους…προαποφασισμένου να πω καλύτερα. Και πρώτη φορά νομίζω παρουσιάζεται αυτός ως πρόσωπο τραγικό κι όχι η αδερφή του η άμυαλη. (άμυαλη κι ανόητη, δεν έβλεπε το αυτονόητο, το οφθαλμοφανές. Αυτή θα μπορούσε να γίνει το σύμβολο του παρορμητισμού και της ελλιπούς οξυδέρκειας)
Το βλέμμα του Μπόρχες να δίνει μια άλλη διάσταση, πολύ πιο ενδιαφέρουσα από όλες όσες ειπώθηκαν ποτέ για αυτήν την ιστορία. Ίσως και εκεί βρίσκεται η μεγαλοφυΐα της γραφής: στις ανατροπές που αποτολμά να κάνει και κατά πόσον η πένα του τις υπερασπίζεται ορθά μέχρι τέλους.
Κάνουμε τον μεσιέ Μπόρχες, ευτυχισμένο εκεί στο λαβύρινθο του παραδείσου (Του).
..που μιλάμε για μίτους, οράσεις και τυφλαμάρα, ονειροφαντασίες, ψυχεδέλεια μέχρι που σχολιάζουμε για ταινίες εξ’αφορμής του..
Σαν να του τις περιγράφουμε καρέ καρέ αφού εκείνος δε μπορεί να δει. Να γινόμαστε τα μάτια του. Η φαντασία του όμως, μόνο δική του..
Τι άλλο να περίμενε κανείς μέσα από τη συγγραφή των μυθοπλασιών από το να πλανιέται και να διαπλέκεται μια πραγματικότητα με πάθος, ένταση, τριβή των απόψεων..
Ώσπου να παραχθεί λίγη φωτιά, να χορεύουν οι φλόγες στους τοίχους να κάνουμε και οικονομία στα ρεσό!
Μια μυθοπλασία μπορεί να κρύβει στα φυλλοκάρδια της την αφορμή για τσαχπίνικους διαλόγους που διόλου μύθοι είναι..μύδροι μπορεί!
@Ιgn.
Δε βρίσκω απολύτως τίποτε εκτός από κείνα τα οποία βρίσκω, θα ήταν πιο ακριβές. (oh yeah)
8)
Δεν έχει σημασία ο μίτος και τόσο. Αλλά το να έχεις το νού σου μη κοπεί το σκοινί στα μέσα του δρόμου. Και τότε η χαρά τελειώνει στα μισά που λέει και το άσμα.
Χώρια που ο μίτος σου κλέβει την αγωνία της επιστροφής. Τη μαγεία της περιπέτειας με άλλα λόγια.
Για μένα ο χαμός σε έναν λαβύρινθο ισοδυναμεί με το σκαρφάλωμα ενός βουνού με κάθε μέσο που όταν φτάνεις στη κορυφή απλώνεις ενστικτωδώς τα χέρια πλάθοντας λίγη ζύμη για κεφτεδάκια αχλής (!) αλλά μετά από δύο (ίσως και τρείς) ανάσες σκέφτεσαι: και τώρα πως κατεβαίνουν;
Ο λαβύρινθος είναι κάτι ίδιο αλλά σε πρόσοψη, όχι κατοπτικά!
Ρωτάτε πως να αντισταθεί ο Μινώτ.
Μα με τα κέρατα του!
Μερικές φορές, απλώς, δύναμη σημαίνει να αφήνεις και να σε σκοτώνουν. Αυτό το νόημα αγκαλιάζω εγώ με τέρψη περισσή…
Στέκομαι στη τελευταία σας φράση κι επικροτώ. Δεν έχω πρόσφατα το διήγημα διαβάσει, είμαι πολύ μακριά από την βιβλιοθήκη μου για να το ξαναδιαβάσω και έτσι να το επαναφέρω στην μνήμη μου που συνήθως στέκεται ασθενής μια και δεν είναι φωτογραφική. Το είχα διαβάσει κάποια χρόνια πριν όταν οτιδήποτε στο θέμα Αριάδνη με ήλκυε, έτσι τώρα θυμάμαι μόνον ό,τι εγώ «είδα» με τους χρωματιστούς φακούς της δικής μου ανάγνωσης. Ό,τι μου άφησε.
Αλλά νομίζω ότι κάτι τέτοιο είχε στο νου του, την υστάτη δύναμη. Την δύναμη που αυτή ακριβώς η αποδοχή του τέλους, της επίσπευσης του τέλους, είναι που την αναδύει.
Όταν δεν έχεις τίποτε άλλο να δεις, όταν τα ξέρεις όλα εκ των προτέρων, όταν όλα τα έχεις εικονίσει ήδη σε κάποια σκοτεινή άκρη του μυαλού σου, τότε, ναι, με γενναιότητα αφήνεσαι στο τέλος σου, προχωρώντας ο ίδιος τις καταστάσεις έτσι ώστε να είσαι σίγουρος ότι δεν θα παρεκκλίνει τίποτε, δεν θα σε βγάλει από τον δρόμο αυτό τίποτε. Το να αφήνεις στους άλλους την τελική υπογραφή δεν είναι αδυναμία, είναι γνώση. Η δύναμη της γνώσης. Τους παραχωρείς την σκυτάλη και κοιτάς πώς θα τα καταφέρουν.
Τα κέρατα του Μινώταυρου μπορεί να ήταν το στέμμα του, δυο ξιφίδια που παρέμειναν στο θηκάρι τους. Μπορούσε να αντισταθεί, αλλά απλώς θα παρετείνε μια κατάσταση ήδη βαρετή. Ποιος ο λόγος να διαιωνίζονται έτσι οι μέρες βαλτώνοντας; Ο Μινώταυρος μεταχειρίζεται την ορμή του Θησέα, πού θα μπορούσε να βρει πιο καλό εντολοδόχο της τελειωτικής πράξης.
Ο Μινώταυρος στην ουσία «κλείνει» αυτό που ο ίδιος είναι, επειδή είναι αδιέξοδο.
Κι αυτό θέλει πολύ δύναμη. Ίσως την μεγαλύτερη από όλες.
Να ξέρεις, να γνωρίζεις, κι όμως κατά κεί να πας…