www.buddycom.com/dinos/3d03/pterodactyls.jpg
Ίμερος
Οι μέρες, που κράτησαν τον άνεμο,
διαβήκαν.
Μέρες που ‘ χαν για μάτια
κοχύλια άσπρα,
όμοιες πουλιά,
που χάθηκαν σε μακρινό ουρανό.
Μέρες απ’ τον αφρό της λησμονιάς φτιαγμένες,
της ηδονής και της χίμαιρας.
Τον έρωτα τον γεύτηκα
μέσα σ’ όστρακο πράσινο
στο χρώμα της θάλασσας,
κάθε που σκάλιζα οράματα
στα πέλαγα που με ζώναν.
Γούβες έκαν’ η μοναξιά
μες στην ψυχή μου
και μέσα χάντρα, το μάτι της θύελλας.
Κι ύστερα ήρθες,
μαζί με τη νύχτα.
Μπαλάντες του χαμού
με πήγαν σε κόσμους άγνωστους.
Μπαλάντες του αλαργινού
μου όρισαν το δρόμο.
Έσταξʼ η νύχτα έρωτα
μέσʼ απ’ των αστεριών τις ασημένιες κόχες.
Κι εγώ με φεγγαρόφωτο έκλεινα
τις χαραμάδες του κορμιού σου.
Όνειρα του γιασεμιού και του ίμερου
με κύκλωσαν.
Τι είναι τ’ αληθινό και τι είναι ψεύτικο;
Όσο κι αν έψαξα δε βρήκα.
Μόνο τη γεύση κράτησα
από την αχλή των στιγμών
και τ’ αστέρι τριαντάφυλλο,
να το φοράω στο στήθος.
Αστερίας
Γεννήθηκες απʼ τη μήτρα της νύχτας,
γυμνός,
θαλασσινός αστερίας πάνω στα βότσαλα.
Ξεπήδησες απʼ τη ρωγμή του σκοταδιού,
άντρας του κοραλλιού
και της χίμαιρας,
της λησμονιάς
και της Ανάστασης.
Κι ύστερα περπάτησες
μέσα στα ηλιοτρόπια,
κάποιο ξημέρωμα
σε μια μαγεμένη γη.
Μάτια του πελάγους,
ανάσα της άνοιξης.
Νεράιδες ερωτεύονται
στο ξύπνημα των κυκλάμινων,
στο λίκνισμα των ανεμώνων,
στο γύρισμα της μέρας που φεύγει.
Κι εσύ περιδέραιο στο λαιμό
περνάς τα όνειρά μου.
Κρωγμοί πουλιών οι στιγμές
χάνονται με τον άνεμο.
Κι εσύ ζώνη στη μέση σου
φοράς την αγκαλιά μου.
Η ζωή μετριέται με τις αυταπάτες μας
κι ο έρωτας η μεγαλύτερη.
Ονείρεμα
Μπαλάντα της νύχτας,
της βροντής
και του σύννεφου,
μπαλάντα του πελαγίσιου αέρα,
σάλεμα φύλλων την ώρα του σούρουπου
γη, ουρανός κι αστέρια.
Σμίξαμε τη νύχτα του χαμού
πάνω στη νοτισμένη γη,
κάτω απʼ την Πούλια.
Χελιδόνια κουρνιάζουν στις μασχάλες σου.
Ο ιδρώτας σου,
δάκρια του φεγγαριού,
χαράζει το κορμί μου.
Τα μάτια σου,
μαύρες λίμνες,
ξεχύθηκαν στο σώμα μου,
το βογκητό σου
ο αχός της παλίρροιας.
Στο στόμα κρατούσες τριαντάφυλλο,
άγγιγμα από φίλντισι,
αφρό της θάλασσας κι ονείρεμα
ηδονή ανάκατη με πελαγίσια αλμύρα
γη, ουρανός κι αστέρια.
Ο γαλαξίας σκίρτησε στο σώμα μου
κοράλλι της θάλασσας
μπαλάντα της χίμαιρας
γη, ουρανός κι αστέρια.
Έρωτας ξεχύθηκε
απʼ τις ρωγμές της νύχτας.
Μας πήρε ο άνεμος την ώρα που σμίγαμε
πάνω στη νοτισμένη γη.
Μη μιλάς άλλο πια,
μόνο αφουγκράσου την παλίρροια
μπαλάντα της χίμαιρας
τραγούδι του άπιαστου
γη, ουρανός κι αστέρια.
Φεγγαρόφωτο
Φύσηξε νοτιάς
πάνʼ απʼ το χορτάρι
που πλαγιάσαμε
κι άνοιξαν τα γερμένα παράθυρα.
Κούρνιες πουλιών οι παλάμες σου
όταν μʼ αγκάλιαζες
και στο βλέμμα σου
έφεγγε ο Έσπερος.
Τα βήματά σου αφουγκράστηκα
στο πλακόστρωτο,
σφύριγμα κροταλία
μέσα στη νύχτα.
Έφυγες για τα μέρη της Πούλιας
πάνω σʼ άτι λευκό
στεφανωμένος με γεράνια,
στράτα χαραγμένη με κρύσταλλο.
Την ανάσα σου ακολούθησα
στη χώρα του Υάκινθου,
άντρας του ίμερου και της αναχώρησης,
του Νοτιά και της Ανάστασης.
Σʼ αντάμωσα τη νύχτα του χαμού
στην κόψη της στιγμής που ξεχάστηκε.
Φτερούγες γερακιών
είχες στους ώμους
και στα μάτια
ανταριασμένο πέλαγος.
Πληγωμένα αστέρια
σκεπάσαν το σώμα σου
κι ύστερα σμίξαμε
την ώρα της Σελήνης.
Αποχαιρετισμός
Ανταύγειες ονειρικών ηλιοτροπίων
με τυλίξαν
την ώρα που οι σκιές των αερικών
πέφταν πάνω στα κύματα.
Αλμύρα και σούρουπο,
παλίρροια κι αγέρας.
Ο έρωτας έσπαζε,
αφρός,
στα πόδια μου
κι ανάσαινα το γιασεμί του Απείρου,
πριν σʼ αντικρίσω.
Λυκόφωτο του κυκλάμινου
και της ηδονής.
Αλμύρα και σούρουπο,
παλίρροια κι αγέρας.
Ήρθες,
απʼ τη μεριά της θάλασσας,
γυμνός
και στάθηκες μπροστά μου.
Η άμμος στέγνωνε
πάνω στο κορμί σου.
Για μάτια
είχες κοχύλια λευκά
της Σερίφου
και στα μαλλιά
μπλεγμένα φύκια.
Στʼ αριστερό σου αφτί,
για σκουλαρίκι,
κρεμόταν ένας Τρίτωνας
και στα χέρια ανέμιζες,
ηδονικά,
του Ωκεανού τα δίχτυα,
γύρω απʼ το σώμα σου,
για να με φυλακίσεις.
Σπαθί από κόκαλο φάλαινας
κρεμόταν απʼ τη μέση σου,
μισό αλμύρα, μισό λέπια.
Ήσουν της τρικυμίας
και της ηδονής,
στήθος δασύ
Αποχαιρετισμός
κι η αναπνοή σου Ζέφυρος.
Μʼ αγκάλιασες σαν κύμα
ανταριασμένο του πελάγους
κι ύστερα αγκαλιασμένοι
στʼ ανοιχτά χαθήκαμε,
όπως τα βότσαλα
που ρίχνουν τα παιδιά
στη θάλασσα.
Από τις συλλογές ΟΝΕΙΡΟ και ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ
Ποιήματα που διαβάζονται ευχάριστα. Ρέουσα γλώσσα κι ευτυχισμένες ερωτικές στιγμές. Βάλσαμο…
Παρατήρηση 1η:
Around Thirty, OK! Μήπως, όμως, θα έπρεπε να αποδεσμευθούμε λίγο από ό,τι γράφαμε στα γυμνασιακά μας θρανία; Πονάει η ενηλικίωση, το ξέρω (και είναι φορές που, δυστυχώς, δεν επιτυγχάνεται ποτέ…)
Παρατήρηση 2η:
Ενώ το Μάγια είναι υπέροχο, μήπως το Μποντζώρλου θα μπορούσε να τύχει … ρετουσαρίσματος τινός; Τί κακό είχε, δηλαδή, το Σεφεριάδης ή ακόμη και το Αλεπουδέλης για να φτάσουν μέχρι τη Στοκχόλμη έτσι όπως έφθασαν; Οχι τίποτε άλλο, εν όψει της (πολυποθήτου) αιωνιότητος μιλάω, φίλη μας Μάγια!
Προς Γ.Λυκοτραφίτη:
Αν ήσασταν ενημερωμένος θα γνωρίζατε οτι το πατρικό επίθετο της ποιήτριας είναι Μποντζώρλου και δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας της ή της τυχόν ματαιδοξίας της(που προσωπικά δεν θεωρώ οτι υπάρχει,πράγμα που αποδεικνύεται μέσα από τα ποιήματά της).
Για την ποιήσή της θα έλεγα πως είναι πολύ ώριμη,παρουσιάζει εικόνες του άπιαστου και του ονείρου με έντονο λυρισμό και συναίσθημα.Τα ποιήματά της μας υπενθυμίζουν τι πραγματικά σημαίνει ποιήση και ποιός είναι ο σκοπός της.
Έχω διαβάσει και άλλα ποιήματα της και τολμώ να πω πως δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τους μεγάλους ποιητές.
Μα, για το πατρικό της επίθετο μίλησα κυρία ή κύριε Σ. Τρίγγα.
Εξ άλλου, ποιός μίλησε για ματαιοδοξία;
(Θέλω να πιστεύω πάντα ότι η φωνή των ποιητών είναι αρκούντως δυνατή ώστε να μη χρειάζεται τα δεκανίκια αυτοκλήτων δικηγόρων).
Μού λείπει ο Ζώιλος….
Eν καιρώ voas
Σάμπως να γίναμε λιγάκι βαρετοί
στους άνθρωπους, στερέψανε οι τόποι
είναι που κρύωσε ο καιρός σαν αρετή
και θέλουνε να κλάψουν οι ανθρώποι
(Ασκητικά Τετράστιχα, Γιώργος Μακρής, 1942)
Διόλου λυρική η παραπάνω αγαπητή μας ποιήτρια. Δεν υφίσταται ποιητικό λεξιλόγιο, ποιητικός τρόπος. Τόσες πολλές συναισθηματικές αοριστίες. Η πρώτη παρατήρηση του κυρίου Λυκοτραφίτη είναι ορθή.
Μάλλον αναρτήθηκαν από φιλικό αίσθημα ή καλοσύνη.
Δεν είμαστε φιλανθρωπικό ίδρυμα κύριε Μάνζελε-Pratt.
Μέχρι να βρεθεί ο νέος Σεφέρης ….εμείς θα συνεχίζουμε να παρουσιάζουμε (έπειτα απο υποκειμενική μας αξιολόγηση) ΜΟΝΟ όσο ποιήματα θεωρούμε οτί είναι άξια δημοσίευσης έστω και ψήγματα καλών στίχων αν διαθέτουν κι ας υστερούν σε πολλά.
Το οτι άγγιξε δυο αναγνώστες είναι σημαδι επιτυχίας.
Όπως και το οτι δεν άγγιξε άλλους δυο είναι σημάδι υγιές.
Αξιότιμε κύριε Αραβανή μέσα στα πλαίσια αυτής της υγιούς ανοιχτοσιάς σχολίασα κι εγώ το έργο της ποιήτριας. Δεν έχω τίποτε προσωπικό με κανέναν. Πιστεύω μάλιστα πως είμαι σε θέση, όχι μόνο λόγω ηλίκίας, να τηρώ ορθόδοξη στάση, δεν κατηγόρησα οιονδήποτε για κάτι. Δεν είναι αυτές οι προθέσεις μου, πιστέψε με. Έχοντας το δικαίωμα να σχολιάσω δημόσια το έκανα. Δεν χρησιμοποιώ και ψευδώνυμο ξέρετε. Τα τα σχόλια που κατατίθενται υπόκεινται στην ομαλή κριτική που θα τους ασκηθεί από τον χρόνο. Για εμάς τους ίδιους μένει μόνο η ανταλλαγή.
Η διαφορά μας ανακύπτει με φυσικότητα και ηρεμία. Όπως ας πούμε δεν θα μπορούσα να κάνω ανάλογο σχόλιο για τον Γιώργο Σεφέρη.
Μην είστε επιθετικοί στο Ποιείν, και συντάκτες και αναγνώστες.
Ευχαριστώ.
“Μάλλον αναρτήθηκαν από φιλικό αίσθημα ή καλοσύνη”.
Νομίζω οτι η φράση σας αυτή δεν χωρούσε άλλου είδους απάντηση εκ μέρους μου.
Καλή σας μέρα.
Αυτό μόνον εάν το Ποιείν είναι εκκλησία.
Απομάκρυνση.
Υπάρχει κι άλλη λέξη από α.
Απόλυση. Της εκκλησίας, όπως υποστηρίζετε ανευ επιχειρημάτων.
Και συνεχίζεται το ίδιο βιολί-λάθος. Να προσωποποιείτε.
Δεν νομίζω πως μπορεί να ευδοκιμήσει διάλογος. Σχετικώς με την επιχειρηματολογία τέθηκαν τα δύο σημεία: λεξιλόγιο και τρόπος. Επ’ αυτών θα μπορούσαν να γίνουν δημιουργικοί σχολιασμοί. Μήπως θα έπρεπε να έχετε φροντίσει να επιβάλλετε μία τάξη σε εκείνους τους αδαείς που σκοτώνουν την ώρα τους προσβάλλοντας όσους σχολιάζουν, πριν ενοχληθείτε από τον λόγο μου;
Την απόλυση δε, την αποδέχομαι, πιστεύω πως τα όποια σχόλιά μου θεωρείτε ότι βλάπτουν.
Θα φροντίσω να μην σας ενοχλήσω ξανά.
Συνεχίστε το έργο σας.
Aγαπητέ κ. Μάνζελε-Pratt,
Ουδεμία, προφανώς, έννοια έχει το να σας απευθύνομαι, στο βαθμό που αμετακλήτως αποφασίσατε να μην ξαναγράψετε εδώ.
Εντούτοις, τα ερωτήματα που έχω, θα τα θέσω-διαχειριστείτε τα όπως εσείς νομίζετε.
“Διόλου λυρική η παραπάνω αγαπητή μας ποιήτρια”: Από που προκύπτει ότι η ανυπαρξία του λυρισμού είναι μια de facto ποιητική αδυναμία; Ο προσδιορισμός “αγαπητή” μήπως είναι προσβλητικός, δεδομένου του δεδηλωμένου οίκτου σας για την ποιητική της έκφραση;
“Τόσες πολλές συναισθηματικές αοριστίες”: Γιατί, αναρωτιέμαι, να λείπει το παράδειγμά σας από τη θέση σας;
“Μάλλον αναρτήθηκαν από φιλικό αίσθημα ή καλοσύνη”: Τι προσφέρει, άραγε, στην ΚΡΙΣΗ σας επί ποιημάτων η ΕΚΤΙΜΗΣΗ σας για τις προθέσεις των που τα αναρτούν;
κύριε Μάνζελε-Pratt,
εντέχνως περιστρέφετε τη συζήτηση γύρω από τα σχόλιά σας για τα ποιήματα, τα οποία σαφώς και έχετε κάθε δικαίωμα να κάνετε, αν και χωρίς επιχειρήματα. Δεν είστε φυσικά ούτε ο πρώτος ουτε ο τελευταίος.
Η ουσία της μεσολάβησής μου ήταν αλλού. Και ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.
Είστε ευπρόσδεκτος στο Ποιείν όπως ο καθένας, αρκεί να μη θίγονται οι προθέσεις αλλά τα κείμενα.
Ζητώ συγγνώμη για το ατυχές μου ποστ νούμερο 12.
Ελπίζω και στη δική σας ευθυκρισία και αναγνωριση ευθυνης.
Συγγνώμη που θα παρεμβληθώ.
Δεν με ξέρετε, δεν σας ξέρω. Ποιητικές απόπειρες είδα, διιστάμενες απόψεις είδα, κι είπα να προσθέσω και την γνώμη μου, αν έχει καμία αξία μια παραπάνω άποψη.
Σαν σχόλιο νομίζω πως καλύτερα στέκει ένας έπαινος αν όντως έχει να πει κάτι κάποιος, παρά σχόλια που πονούν αυτόν ο οποίος παρουσιαζόμενος εδώ καταθέτει ίχνη της ψυχής του. Δεν υπάρχει λόγος για τέτοια αυστηρότητα, αυτά ανήκουν στα γυμνασιακά χρόνια.
Και λυρική είναι, και ωραίες στιγμές διαθέτει:
“Η ζωή μετριέται με τις αυταπάτες μας
κι ο έρωτας η μεγαλύτερη”
Αλλά βρίθει νατουραλιστικών περιγραφών, που εν μέσω κογχυλιών γιασεμιών, οστράκων παλιρροιών και λοιπών περιπλεγμένων λέξεων, κισσών αναρριχώμενων στον τοίχο του ποιήματος, κουράζουν…… κι όταν αυτά πέσουν τόσα πολλά μαζεμένα ο αναγνώστης αρχίζει να πλήττει κι αγωνίζεται να βρει το νόημα και την ουσία μέσα στον πίνακα.
(ή την αληθοφάνεια, πχ. τα βότσαλα που ρίχνουν τα παιδιά, ποτέ δεν πάνε στα ανοιχτά)
Ερώτημα: αυτή η κριτική χρειάζεται; Η στριφνή; Η κακοδιάθετη;
Και χρειάζεται τέτοιας φύσεως κριτική;
Προσωπικά νομίζω ότι αν έχει κάποιος κάτι καλό να πει, ας το πει. Ειδάλλως, ερρέτω. (και η απουσία σχολίων, και αυτό μπορεί να είναι απάντηση…)
ΥΓ. Λυπάμαι πάντως αν έκανα εγώ το ίδιο σφάλμα που μόλις κατέκρινα..
Ιgnis…γιατί να μην είσαι περισσότεροι;
Γιατί οι περισσότεροι δεν σκέπτονται το “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω” …Και δεν κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέπτη (όλοι γράφουμε ποίηση έτσι; Ή έστω και ως απόπειρες), αλλά βιάζονται να κριτικάρουν την εμφάνιση των άλλων
Θέλω να λέω το καλό όταν βρίσκω πως υπάρχει, και να αποσιωπώ αυτό που ξέρω ότι θα στενοχωρήσει. Κι έπειτα στο διαδίκτυο η αμετροέπεια (scripta..) παραμένει…
Eίθε να πολλαπλασιαστείς.
Ό,τι γράφεται σε στίχους (τουλάχιστον) είναι ποίημα. Υπάρχουν καλά και κακά ποιήματα. Τις λοιπές εμπαθείς, σεμνοτυφοδήθεν παρθενοπιπιτσικομπαλωμένες θεωρήσεις, ουδέποτε τις κατάλαβα.
Ας πολλαπλασιαστούμε όλοι μας. Παρακολουθώ τους σχολιαστές του Ποιείν σχεδόν από τις πρώτες εβδομάδες της λειτουργίας του. Να σημειώσω κάτι λοιπόν κι εγώ, με την εμπειρία μου ως φιλολογου και ως αναγνώστη της ποίησης. Ποιος επιτέθηκε σε ποιον, ή ποιον προσέβαλλε; Δεν επικοινωνούμαι με τον αφαλό μας;
Υπό ποία έννοια κρίθηκαν οι στίχοι εντός των εισαγωγικών, της ποιήτριας, (η οποία συμφωνώ δεν μας φταίει τίποτα, μα σχολιάζουμε το ποίημα και όχι το πρόσωπο), και δεν τους πρέπει η κριτική πως πρόκειται για ολοφάνερη συναισθηματική αοριστία; Έχετε γνώση οποιουδήποτε επιπέδου σημειολογίας του ποιητικού λόγου; Ποιος από τους παραπάνω, που μιλούν με τον αέρα κάποιας ειδίκευσης, αντιλαμβάνονται τι σημαίνει στις μέρες μας παραγωγή και σώμα ποιητικού έργου; Θλίβομαι τόσο διαβάζοντας αυτά τα σχόλια. Και εάν τον παρόν site δεν αναλαμβάνει την όποια ευθύνη να καταδείξει ποιος είναι ο αυθεντικός ποιητικός λόγος και ποιος όχι, με κάθε επιφύλαξη, μέτρο και σύνεση (που προϋποθέτει παράλληλα την στελέγχωση από ανθρώπους που είναι ικανοί) τότε ποιον ρόλο παίζει; Είναι η Esspresso ή η Athens Voice της ελληνικής ποίησης;
Αφού το ξενυχτάμε ας μιλήσουμε. Όταν ο πρώτος κύριος σχολιάζει: “Ποιήματα που διαβάζονται ευχάριστα. Ρέουσα γλώσσα κι ευτυχισμένες ερωτικές στιγμές. Βάλσαμο…” αυτό δεν σχετίζεται άμεσα, αν και στη δεδομένη περίπτωση από την ανάποδη, με τον λυρισμό;
Από εκεί πιστεύω ορμώμενος ξεκίνησε να μιλά ο κύριος Μάνζελος. Την επίθεση ή την λοιδωρία δεν την είδα, μα ακόμη κι αν είναι έτσι ίσως και η ξεχυλωμένη αβρότητα ορισμένων να αποτελεί κατ΄ουσίαν προσβολή – και για τους συμμετέχοντες στα σχόλια και για την ίδια την ποίηση.
Πάντως μιλώντας με ψυχραιμία ίσως πρέπει κάποιοι από τους φίλους που γράφουν τα σχόλιά τους να αναλογιστούν ότι υπάρχει μία περιρρέουσα αίσθηση ωμής επιθετικότητας και αυτό δεν μπορεί να οφείλεται αποκλειστικά στους σχολιαστές.
Θα δηλώσω απολύτως ομόθυμος με τις θέσεις του κυρίου Βουρλιώτη.
Συγγνώμη για το λάθος του ονόματος (Βουρλιώτης) εννοούσα τον Γ. Μάνζελο.
Προσπαθώ να καταλάβω τι λέτε όλοι σας…
Κύριε Μουζάκη επιτρέψτε μου:
Ό,τι γράφεται σε στίχους είναι στιχούργημα κι όχι ποίημα, ποίημα μπορεί να είναι ένα πεζό, ακόμα και μια εικόνα. Το ποίημα είναι πολύ περισσότερα από μια στοίχηση στίχων…
Το ποίημα για μένα είναι φτερά. Αν μπορεί να μου το δώσει αυτό το στιχούργημα, πάει καλά. Αν όχι, κλείνω το βιβλίο κι ανοίγω ένα άλλο.
Έπειτα όλα από ένα επίπεδο και πέρα, είναι θέμα γούστου και προσωπικών επιλογών και κριτηρίων. Ας υπάρχει μια βάση καλή που να αποκλείει όσα βρίσκονται πολύ κάτω του μετρίου, κι από κει και πέρα, ας είμαστε όσο επιεικείς κι ανεκτικοί χρειάζεται.
Και με συγχωρείτε, είμαι αλλεργική στην ανορθογραφία, ιδίως την δική μου:
Το ορθόν: Στοίχιση
(μου εστοίχισε!)
Aξιότιμε κ. Λειβαδά,
είπατε: Την επίθεση ή την λοιδωρία δεν την είδα, μα ακόμη κι αν είναι έτσι ίσως και η ξεχυλωμένη αβρότητα ορισμένων να αποτελεί κατ΄ουσίαν προσβολή – και για τους συμμετέχοντες στα σχόλια και για την ίδια την ποίηση.
Επ’ αυτών, επιτρέψτε μου τα εξής:
α)Την αβρότητα, αδυνατώ να τη συνεκφέρω (άρα και να την αντιληφθώ) “ξεχειλωμένη”-και δη επειδή διαφωνώ με το γούστο κάποιου. Αντιθέτως, τη λοιδωρία μπορώ να τη συνεκφέρω ποικιλοτρόπως-και δη επειδή δεν είναι το γούστο (ή η διαφορά του από το δικό μου) που θα με οδηγήσει στις συνεκφορές, αλλά ο καννιβαλισμός, η καφρίλα, η έπαρση, η αγένεια και οι ανάγωγοι.
β)Ακόμη και να υφίσταται ξεχειλωμένη αβρότητα, αδυνατώ να αντιληφθώ πώς νομιμοποιεί τη λοιδωρία.
γ)Ως σχολιαστής, επιτρέψτε μου, σε ό,τι με αφορά, να πω εγώ τι με προσβάλλει. Η ανάγωγη ανωνυμία, η κακία, η εμπάθεια, η ανοχή.
Aγαπητή Ignis
Επειδή, ακριβώς, η Ποίηση έχει να κάνει με Μεγάλα και Σπουδαία, εγώ δεν “επιτρέπω” σε κανέναν να λέει “δεν είσαι ποιητής” ή “το ποίημά σου δεν είναι ποίημα” (προφανώς δεν αναφέρομαι εις όσους μου απευθύνονται, γενικώς ομιλώ). “Επιτρέπω” μόνο να λέει “είσαι κακός ποιητής” ή “το ποίημά σου δε μου αρέσει”, εκμαιεύοντας την ευγένεια της αναγνωρίσεως πως η γνώμη του ενός τελειώνει στον ένα.
Κύριε Λειβαδά πως ξέρατε οτι θα εμφανιστεί ο κύριος Βουρλιώτης, αφού σήμερα ανέβασα το σχόλιό του αν και προηγήθηκε χρονικά του δικού σας;
Λοιπόν, για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία.
Τα σχόλια είναι ανοικτά όλα αυτά τα χρόνια, οι άνθρωποι -ανώνυμοι-επώνυμοι-ετερώνυμοι- γράφουν την άποψή τους και η παρεμβολή των διαχειριστών είναι όταν θίγονται προθέσεις και πρόσωπα, όχι κριτικές- ποιήματα. Μην εξηγούμε καθε φορά τα αυτονόητα.
Αν είμαστε η Espresso του διαδικτύου; Τα κείμενα-ποστ υπάρχουν, ανοικτά στον κάθε αναγνώστη. 819. Δεν το γράφω ως αριθμητικό. Η χειροπιαστή απάντησή μας. Το ποιος κρίνει και γιατί τι ανεβαίνει είναι υποκειμενικό, δικό μας. Για αυτό και τα καλοδεχούμενα (αρνητικα-θετικά) σχόλια ανοικτά δικά σας.
“Κύριε Λειβαδά πως ξέρατε οτι θα εμφανιστεί ο κύριος Βουρλιώτης, αφού σήμερα ανέβασα το σχόλιό του αν και προηγήθηκε χρονικά του δικού σας;”
Eκ των ενόντων
ή
“Ο ποιητής είναι ενα άλλο είδος προφήτη , που οραματίζεται οχι το μέλλον άλλα το παρόν” (πάλι Παπαδίτσας)
Ζώιλε δεν ξέρω αν είναι μεταφυσικό ή όχι.
Αυτό που ξέρω είναι πως οι υπέρμετροι εγωισμοί και η ωραιοπάθεια έχουν αρχίσει να γίνονται συνώνυμα των σχολίων, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Παράλληλοι μονόλογοι. Όπως συμβαίνει παντού.
Σκυταλοδρομία εντυπώσεων και όχι ουσίας.
Ηταν πολύ φυσιολογικό να γίνει και εδώ.
Ως μέρος του προβλήματος, αναλαμβάνω την ευθύνη μου.
Ελπίζω να βρω μιμητές.
Aγαπητέ κ. Αραβανή,
η ρήση σας “υπέρμετροι εγωισμοί και η ωραιοπάθεια” μου θύμισε τα λόγια σας-εκλείπει το επιχείρημα.
Για να μη νιώθω, λοιπόν, ότι με προσβάλλετε, θα σας παρακαλέσω σε επόμενους αφορισμούς σας, να είστε πιο συγκεκριμένος.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος θα πρέπει να αραδιασω 1000 σχόλια πολλών απο εμάς.
Νομίζω οτι καταλαβαίνετε τι εννοώ, είστε καθημερινός πολύτιμος -και το εννοώ-αναγνώστης-συνεργάτης και διαθέτετε την οξύνοια πρώτος να εντοπίσετε το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί εδώ και καιρό.
Και μετά τρία χρόνια σερφάροντας απόψε με βγάζει η θάλασσα ναυαγό στις ακτές του Βόλου, όπως τον Οδυσέα στο νησί των Φαιάκων, όπου βλέπω ότι είχε ξεσπάσει σύραξη ανάμεσα σε ειδικούς γύρω από την ποίηση.Ο θεός με προίκησε με λίγη φωνή,αλλά σ’αυτό που μου αρέσει,ποίηση και ζωγραφική,με αγνόησε πλήρως.Οπότε τι γνώμη να εκφράσω για τα ανωτέρω ποιήματα και σχόλια? Ο Μότζαρτ μου αρέσει αλλά ο Μπετόβεν συγκλονίζει τη ψυχή μου.Έτσι και εδώ.”Χελιδόνια κουρνιάζουν στις παλάμες σου” ”ο ιδρώτας σου δάκρυα του φεγγαριού χαράζει το κορμί μου”, ”στην ύφεση των ονείρων μου σε κάλεσα και όταν ήρθες μαζεψα τους χυμούς του έρωτα απ’ τ’αυλάκια του κορμιού σου”,”στο κορμί σου ψηλάφισα τις πληγές των αστεριών…” ”η ζωή ολοένα μας πάει στα σταυροδρόμια της” ΚΑΙ ”τι αξίζει ζωή που δεν δοκιμάστηκε”, είναι στιχοι που συγκλονίζουν.Μάλλον μπορεί να εκτιμηθούν από αυτούς που έζησαν ”κάτι”, που πόνεσαν, που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται,που η ζωή τους πηγαίνει στα σταυροδρόμια της…..και όχι από ποιητές ή ειδικούς περί την ποίηση.Δεν ακουμπάει όλες τις καρδιές ο Μπετόβεν ούτε τους μουσουργούς. Προς τι αυτός ο πόλεμος λέξεων στο διαδίκτυο, λυρισμός,συναίσθημα,ρέουσα γλώσα ενηλικίωση,ματαιοδοξία φιλικό αίσθημα ομαλή κριτική,ο αναμάρτητος τον λίθον…. όταν απέναντί σας έχετε μία τόσο όμορφη και οχι απλή και συμπαθητική, αλλά ευλογημένη κοπέλα?