Ω Μεγάλο Πνεύμα, που τη φωνή Σου ακούω στους ανέμους
και που η πνοή Σου δίνει στους πάντες ζωή,
εισάκουσέ με.
Σε Σένα έρχομαι ως ένα απʼ τα πολλά παιδιά Σου·
είμαι αδύναμος… είμαι μικρός… Χρειάζομαι τη δύναμη
και τη σοφία Σου.
Άσε με να βαδίσω στην ομορφιά και κάνε τα μάτια μου
πάντα να βλέπουν τʼ άλικα και τα μαβιά ηλιοβασιλέματα.
Κάνε τα χέρια μου να σέβονται όσα έπλασες
και κάνε μου οξεία την ακοή, ώστε νʼ ακούω τη φωνή Σου.
Κάνε με σοφό, ώστε να εννοώ αυτά που
στον λαό μου δίδαξες
και τα μαθήματα που έκρυψες σε κάθε φύλλο και σε κάθε πέτρα.
Ζητώ σοφία και δύναμη,
όχι για νά ʽμαι ανώτερος των αδελφών μου, αλλά για να μπορώ
να πολεμώ τον πιο μεγάλο μου εχθρό, τον ίδιο εμένα.
Δώσε να είμαι πάντα έτοιμος να παρουσιαστώ ενώπιόν Σου
με χέρια καθαρά και μάτι ευθύ,
ώστε η ζωή σαν σβήνεται και ξεθωριάζει ηλιοβασίλεμα ίδια,
το πνεύμα μου νά ʽρθει σε Σένα
χωρίς ντροπή.
© Mεταγραφή: Θεοδόσης Βολκώφ
συγκρατώ:”ζητώ σοφία και δύναμη,όχι για να΄μαι ανώτερος των αδελφών μου,αλλά για να μπορώ να πολεμώ τόν πιο μεγάλο μου εχθρό,τόν ίδιο εμένα”.
μεγάλη αλήθεια,πολύ όμορφη μεταγραφή.
Ξεχασμένη προσευχή… Τώρα πια που ο Θεός είναι νεκρός… Και η σήψη της σάρκας του αποκρουστική.
Τώρα πια που όλα κρέμονται απο την κλωστή της Αισθητικής, θεωρώ αυτή την επίκληση ανιαρή. Τίποτα δεν ξυπνάει μέσα μας. Όχι ευγενικά χτυπήματα στον ώμο… αλλά βαριοπούλες.
μήν γενικεύετε.Αν η προσευχή δεν ξυπνά κάτι μέσα σας ,δεν σημαίνει οτι συμβαίνει το ίδιο και με τούς υπόλοιπους θνητούς-αναγνώστες.Εκτός από την κλωστή της Αισθητικής υπάρχει ξερετε και η Αισθητική της σιωπής(ιδιαίτερα στην προσευχή!).
Η αλήθεια είναι ότι ψάχνω το θεό. Και η γενίκευσή μου ήταν λάθος. Ίσως με συνεπήρε ο οίστρος και η άδεια του ποιητή. Αλλά θεωρώ την εποχή μας πολύ μπερδεμένη και πολύ υλιστική, για να ενστερνιστεί την καθαρότητα αυτής της ινδιάνικης προσευχής.
Δεν έχετε άδικο, κύριε Ράπτη, όσον αφορά τον υλισμό της εποχής και κανένας δεν μπορεί να διαφωνήσει μαζί σας ως προς αυτό. Ένας ολόκληρος κόσμος από αυτόν υποφέρει. Είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που έχουμε όλοι μπροστά μας και μέσα μας. Γιατί πολλά από όσα μας περιβάλλουν, μας κατοικούν. Συχνά χωρίς καλά καλά να το αντιλαμβανόμαστε κιόλας. Διαποτίζοντάς μας, και μάλιστα κατά τρόπους που πολλές φορές μάς μένουν αδιάγνωστοι.
Απέναντι στο διαπιστωμένο αίσχος – και είναι αμετάθετη πεποίθησή μου αυτό -, εάν δεν θέλουμε να απορροφηθούμε ολοκληρωτικά μέσα του, μπορεί ο καθείς με τον τρόπο και τα όπλα του να ορθώσει ανάστημα. Να σταθεί εν εγρηγόρσει.
Άλλοτε αυτό έρχεται στη γλώσσα με την αθωότητα του νερού που κυλάει, με τη φυτική σχεδόν ανάπτυξη τού λόγου, που γι’ αυτό ακριβώς μπορεί μερικές φορές να ηχεί ακόμα και ως αφέλεια (έχω στον νου μου το παραπάνω κείμενο), και άλλοτε με μια έκπτυξη άλλης υφής.
Γραφή του αίματος και του πυρός
η προσευχή μου
στον βράχο μου
με το χέρι μου
μέσα σε σπίθες χίλιες χαραγμένη
με αυτήν μόνο η ψυχή μου ανατέλλει
και σε αυτήν πάλι γυρίζει για τη δύση της
αυτήν
νύχτα πάνω στη νύχτα επαναλαμβάνει
και αυτήν από αιώνες μελετά·
πέτρα της σκέψης και της θλίψης
μια μόνο προσευχή
σού χάραξα
κι άλλη δεν αναπέμπω στον σκοτεινό Θεό μου –
Καταραμένος
αν βάψω τα χέρια μου με το αίμα των αθώων
Καταραμένος φορές χίλιες
αν δεν ξεδιψάσω Γολιάθ τη Γη με το δικό σου.
Βολκώφ
Δεν ξέρω αν δύναται ο καθένας να βρει τον προσωπικό του θεό (αν αυτό εννοείς Θεοδόση) μέσα απο την τέχνη ή με κάποιο άλλο τρόπο. Αυτό που περιμένω είναι η επ-ανάσταση του αληθινού Θεού, ξανά, για όλους. Αυτοί που ασχολούνται με την τέχνη είναι άλλωστε οι happyfew. Γράφω και γω μια συνομιλία μου με τον Άγνωστο.
ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ
Ναι, κάπου σε ξέρω.
Το σκοτάδι δεν υπάρχει.
Μόνο τα μάτια μου είναι κλειστά.
Δεν μπορώ να τʼ ανοίξω.
Ναι, κάπου σε ξέρω.
Θυμάσαι;
Κάποτε σου έδειξα
την παλάμη μου
για να δεις ποιόν έχω σκοτώσει.
Θυμάσαι;
Μου χαμογέλασες.
Μια σταγόνα βροχής
έπεσε σαν απάντηση
και τα ξέπλυνε όλα.
“Το σκοτάδι δεν υπάρχει.
Μόνο τα μάτια μου είναι κλειστά”.
Σκέφτομαι, Νίκο, και μάλιστα χρησιμοποιώ και ως επίρρωση της σκέψης μου αυτής τους πολύ ωραίους σου στίχους, ότι ίσως οι λόγοι που ηχούν περισσότερο αταίριαστοι με την εποχή μας είναι και οι πλέον αναγκαίοι.
Την καλημέρα μου.
Βολκώφ
Πολύ ωραίο το όλο θέμα σας, με συγκίνησαν οι απόψεις σας, και πιστεύω πως διδάσκονται πολλά μέσα από αυτές της διαφυγές στην ανώτερη δύναμη…
μου άρεσε πολύ , καμιά φορά ψαχνεις να βρεις τις λέξεις να κρατηθείς. Εχω πάρει πολλα χριστιανικα προσευχηταρια…αλλα οι ινδιανοι σαμαν νομιζω με εκφράζουν περισσοτερο. Που μπορώ να βρω αναλογα ποιηματα-προσευχές? ξέρει κανεις?
φ.θ.
Παιδιά ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα σας, μου προκαλέσατε πολλά συναισθήματα.
Έφτασα εδώ αναζητώντας ινδιάνικη γραφή και ταξίδεψα για λίγο μαζί σας. Θα ήθελα να μεταφράσω τη φράση “μόνο για σήμερα” σε ινδιάνικη γραφή ή σύμβολα, αν γνωρίζετε κάτι θα ήθελα τη βοήθειά σας.
Ευχαριστώ πολύ και πάλι.
Θεωρώ τον κύριο Βολκώφ έναν κορυφαίο νέο
ποιητή μας. Οι στίχοι του αιχμαλωτίζουν καθώς
τους διακρίνει μιά Θεϊκή εμπνοή στο υπόβαθρ’ο τους
προχωρεί στα ακραία όρια των συνειδησιακών αναζητήσεων. Ποίηση θα έλεγα χωρίς νοθεύματα και άκαρως υποβλητική.Η νοηματική συνοχή πρυτανεύει.Αποκορυφώνει τον ερωτικό αναστεναγμό .Το ταλέντο και η εσωτερικότητα
υπάρχουν στο DNA του. Τον ευχαριστούμε που
παράγει παιδεία στην εποχή της παρακμής
Ρ.Λ.
απλα η προσωποποιηση της σοφιας και οχι μια ξεχασμενη σαρκα.