Σʼ αγάπησα
Σ’ αγάπησα
Σʼ αγάπησα πολύ
Ήσουν η αντανάκλαση
Σημείο φωτεινό
Στον άναστρο καθρέφτη του ουρανού μου
«Λίγα κομμάτια
Σε κίτρινο χρυσό
Έχουν μείνει
τώρα είναι η ευκαιρία να το αποκτήσετε»
φώναξε η τηλεπαρουσιάστρια
Ενώ εγώ
“You are my last hope”
Σου ψιθύρισα
Στη μοναδική υπόγεια διάβαση
Που μου διέθετες
Όλα αυτά τα χρόνια….
Γέρασες
Γερασα
“You are my last hope”
Σου ψιθύρισα
Και ο καθρέφτης – ουρανός
Έσπασε στις ρυτίδες μας
Θάλασσα
Τη θάλασσα
Δέκα τέσσερα χρόνια
Είχα να τη δω
Υποθέτω πως έτσι
ξαναγεννιέται κανείς
Ανοίγοντας τον εαυτό του
Μοιρογνωμόνιο του ορίζοντα
Σε μιαν ανείπωτη αγκαλιά
Για τη μητέρα του κόσμου
Τη θάλασσα
Ερημιά
Μπήκε η Άνοιξη
Τα λουλούδια ανθίζουν
τα φώτα της γιορτής
διασχίζουν την ερημιά μου
που δεν είναι βρεγμένo ρούχο
ούτε σχισμένο πέπλο
Είναι η σάρκα μου
Έρπει στον αιχμηρό πλανήτη
Με όραση χαώδη
Με ήχο
Αλύχτισμα πεινασμένης αγέλης
-Που πηγαίνεις;
Ρώτησε ο θεός
Ενώ ήξερε.
Στίχοι-Μουσική: Λένα Πλάτωνος
Παραγωγή:Λένα Πλάτωνος-Γιώργος Χρονάς
Μεταφράσεις στα αγγλικά στο ένθετο του δίσκου: Γιάννης Γκούμας
Μια αύρα κυματίζει λίγο από νιάτα, λίγο από ανάμνηση, λίγο από μελαγχολία. Χαίρομαι για την επανεμφάνισή της (όλους τους δίσκους της που έχω και το βιβλίο με τα ποιήματά της «Τα Λόγια μου» εκδόσεις Οδός Πανός, 2005), μα όταν σκέφτομαι την Λένα Πλάτωνος στέκομαι στο “Μπλέ” της. Το έξοχα μελοποιημένο από τη ίδια.
Αυτό το Μπλε. Το χρώμα του ουρανού, της θάλασσας, της μελαγχολίας.
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής σε ποιήτρια και στιχουργό που θαυμάζω, που με συντρόφευσε όλα αυτά τα χρόνια με την μουσική της αυτήν από τις νότες της κι από τους στίχους της, έφτιαξα κάποτε αυτήν την εικόνα :
http://farm2.static.flickr.com/1046/1454208583_bc0bf43bf7_o.jpg
Συχωρήστε με, αλλά όταν αγαπώ την δουλειά κάποιου, πάντα του δίδω (αποδίδω) το αντίδωρο της προσοχής μου.
Και δράττομαι της ευκαιρίας να πω κάτι εντελώς άσχετο με το ποστ για την Πλάτωνος, αλλά σχετικό με το κλίμα εδώ, κι αυτό επειδή προσεκτικά διαβάζω ό,τι λέγεται, κι αφουγκράζομαι ακόμα και τους ανεπαίσθητους ψιθύρους –υπαινιγμούς που ειπώθηκαν για ψευδώνυμους:
Αν ενοχλεί κύριοι της ιστοσελίδος το ψευδώνυμό μου, ευχαρίστως να το αντικαταστήσω με ονοματεπώνυμο. Και διεύθυνση ιστοσελίδος μου, αν και ουδέποτε και σε κανένα blog ή άλλο χώρο διεφήμισα τα ψήγματα της ψυχής μου, τα ποιήματα ή ό,τι άλλο γράφω. Είναι που γράφω για μένα, κι όχι για να ακκίζομαι. Που προσπαθώ να ποιήσω κι όχι να εκποιηθώ. Το εκ βαθέων δεν παρουσιάζεται σαν οπώρες σε καφάσια. Τουλάχιστον το δικό μου. Αλλά αν αυτό είναι η πιστοποίηση ύπαρξης μου το Α.Δ.Τ ή το Α.Φ.Μ μου, η διαδικτυακή μου υπόσταση, τι να πω;
Είμαι το κοινό σας και το κοινό σας είναι ανώνυμο. Είμαι αυτός που θα πάει να αγοράσει το βιβλίο σας ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ που θα το παραγγείλει και θα σας μελετήσει. Θα σκύψει πάνω στο έργο σας με προσοχή. Θα σας διαβάσει. Αν με θέλετε επώνυμη -ασυνήθιστο είναι το αγοραστικό κοινό να είναι και επώνυμο όταν επιλέγει ή σχολιάζει αυτά που επέλεξε- γιατί όχι;
Αλλά να είστε προσεκτικοί. Διότι και οι ανώνυμοι και οι επώνυμοι αναγνώστες μα και ακροατές, είναι -όπως λέει ένας αγαπητός φίλος- αποδημητικά πουλιά. Σήμερα εδώ, αύριο αλλού. Όπου λαχταρά η ψυχή των, όπου επιλέγουν.
Και κρίνουν.
Ευχαριστώ σας για την κατανόηση, όσοι εξ υμών την διαθέτετε
“Τη θάλασσα
Δέκα τέσσερα χρόνια
Είχα να τη δω
Υποθέτω πως έτσι
ξαναγεννιέται κανείς”
Δεν ξέρω αν πρέπει να κάνει κάποιος 14 χρόνια να δει τη θάλασσα για να ξαναγεννηθεί. Νομίζω πως μερικές μέρες αρκούν.
Η Λένα Πλάτωνος ήταν και παραμένει πρωτοπόρα στην ηλεκτρονική μουσική. Ο λόγος είναι ο λόγος.
Δηλαδή κάνει ηλεκτρονική μουσική με βάση την ποίηση.
Αν ακούσει κανείς μαζί τον δίσκο αυτό και τον τελευταίο δίσκο του Κωνσταντίνου Βήτα (Άργος), που θεωρείται από τους καλύτερους της εγχώριας ηλεκτρονικής μουσικής, θα καταλάβει γιατί πιστεύω πως παραμένει πρωτοπόρα.
Ο δίσκος δεν είναι “Σαμποτάζ” αλλά είναι ίσως ο καλύτερος από τις νέες κυκλοφορίες.
(Συνέντευξή της μαζί με τον Γιώργο Χρονά θα δημοσιεύτει στις 9 Μαίου στο περιοδικό Δίφωνο. Την συνέντευξη έκανε ο Αντώνης Μποσκοΐτης.)