Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει
Αλησμόνητα σινεμά. Έτσι τιτλοφόρησε ο ποιητής Ανδρέας Αγγελάκης τις περιπλανήσεις του στα τότε (ενδεχομένως και τώρα) «περιθωριοποιημένα» για το ευρύ κοινωνικό σύνολο, τσοντάδικα της Αθήνας. Και αν στην δεκαετία της μεταπολίτευσης, με τις επιδερμικά κουλτουριάρικες επιδρομές σε ναούς τέχνης, τα τσοντάδικα να ήταν η χλεύη των καθαρόαιμων αρσενικών, για μια μειοψηφία πολιτών ήταν ο επί της γης ερωτικός παράδεισος. Ο χώρος που τα ταμπού σπάνε, οι περιφερόμενοι σʼ αυτά τα μέρη βρίσκουν τους όμοιους του, και περνάνε καλά. Η γλώσσα του σώματος κυριαρχεί. Και όλα τα άλλα περισσεύουν…
Ένα νεύμα, αρωγός για μια ερωτική αγκαλιά, πρόδρομος μιας συνουσίας ομόφυλων. Εξάλλου μόνο αυτοί μπορούν να νιώσουν. Η ηθική από την φύση της προβληματική…
Τέτοιους είδους χώροι υπάρχουν πολλοί. Δεν είναι μόνο τα σινεμά.. παραδοσιακοί, από την περίοδο του μεσοπολέμου πρέπει να θεωρηθούν τα δεντροφυτεμένα αλσύλλια του πεδίου του Άρεως και το πάντα κυριλέ Ζάππειο. Αυτά έχουν την τιμητική τους, τους καλοκαιρινούς μήνες.
Από παλιά μέχρι σήμερα τα πράγματα στην κλειστή αυτή κοινωνία δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Η μπουρδελότσαρκα των ανθρώπων αυτών, κάτι που δικαιωματικά ανήκει στους πάντες, περιορίζεται σε ναούς γύρω από κεντρικές πλατείες, και στα άλση μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών και κυρίως των περιοίκων. Δεν μιλάω για τις ομοφυλοφιλικές ερωτικές σχέσεις, μιλάω καθαρά για τις ξεπέτες, ή στην ξεφτίλα (με την ορθή έννοια) των χώρων που μπορείς να γνωρίσεις ερωτικούς παρτενέρ. Υπάρχουν και άνθρωποι ακόμα και παντρεμένοι που γουστάρουν στο κρεβάτι τους σύντροφο της ίδιας σεξουαλικής ταυτότητας, αυτής που δηλώνει το φύλλο. Αλλά για λόγους ανεξήγητους και βυζαντινισμούς ή ακόμα γιατί άργησαν να το πάρουν πρέφα, γιατί γυρέψανε στην ζωή τους ένα κοινωνικό καβάτζομα τέτοιο που να τους γλιτώσει από τις ενοχλητικές παροτρύνσεις για συμμόρφωση , τουλάχιστον να μην τους πρήζουν για αυτή τους την διαφορετικότητα λες και πρόκειται για την υψίστη απόκλιση. Χιλιάδες γιατί όσα και οι μη εκδηλωμένοι…
Οι τσάρκες αυτές, βέβαια, προκαλούν και ένα εστέτ αίσθημα, υπεροχής ή όχι, εξαρτάτε από τον φορέα, που αντιμετωπίζει τους κωλομπαράδες ως μεσσίες για τον θεανρθωπισμό που νιώθεις όταν βλέπεις πως ακόμα μετράς, τις πιο πολλές φόρες με το αζημίωτο.
Τα ταμπλό των τηλεφώνων του δρόμου αποτελούν ένα πεδίο διαρκούς έκφρασης των ενδιαφερόμενων, όπου αρκεί η πληκτρολόγηση ενός κινητού νούμερου και από την άλλη άκρη της γραμμής ακούγεται η συνήθως λάγνα παθιασμένη φωνή του αποστολέα της αγγελίας να σου κάνει συνήθως κλασικές ερωτήσεις όπως για το βάρος σου και παρεμφερή άλλα θέματα που πρόσκειται στο σαρκικό κάλλος. Τα ραντεβού κλείνονται συνήθως μετά την δουλειά και ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Ο ένας κάτοχος τηλεφώνου φροντίζει να σβήσει τα υπόλοιπα που πιθανών να βρίσκονται στο ταμπλό.
Ακόμα σε στις κυριλέ καφετέριες του Κολωνακίου και αλλού, νεαρά άτομα, με ελαφριά ενδυμασία, κατά προτίμηση στενά ρούχα που τονίζουν ένα γυμνασμένο στέρνο, απολαμβάνουν το καφέ τους, έχοντας πάνω στο πακέτο με τα τσιγάρα τους έναν όρθιο αναπτήρα που δηλώνει την διαθεσιμότητά τους στο να προσφέρουν ερωτική παρέα σε άτομα του ίδιου φύλλου, τις πιο πολλές φορές έναντι αμοιβής. Το πορτοφόλι ανοίγει, εφόσον η πολυπόθητη συνουσία προπληρώνετε και έτσι ο καθένας από τους τουλάχιστον δύο συντρόφους μένει ευχαριστημένος και απολαμβάνει τα αποτελέσματα της περιπλάνησής του. Οι νεαροί κυρίως καταβάλουν τα χρήματα στις «άκρες» τους με μοναδικό τους όφελος την εξασφάλισης της δόσης τους, κατεξοχήν σκόνες οφείλω να ομολογήσω, συντριπτικά περιζήτητες έναντι χαπιών ή ακόμα και πεϊπερ. Όταν λέμε σκόνες, η προτήμησή τους εστιάζετε κυρίως στην κόκα κάτι που βοηθάει ακόμα και στην πολυπόθητη στύση, αναγκαία τόσο στο επάγγελμα όσο και στην προσωπική τους ζωή.
Η προτίμηση που έχουν μερικοί εύποροι γέροι στις παρτούζες είναι σύνηθες φαινόμενο στα στέκια αυτά. Τόσο οι υποψιασμένοι όσο και οι επαγγελματίες αντιμετωπίζουν την προτίμηση τους αυτή όχι ως ανωμαλία κάτι που διαδίδουν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι πετυχημένοι δημοσιογράφοι που μόνο την αλήθεια διαστρεβλώνουν και δημιουργούν ένα ψεύτικο κέλυφος στις προεκτάσεις και στις αδυναμίες της ανθρώπινης ψυχής αλλά ως ακόμα ένα ενδεχόμενο τις ερωτικής παρουσίας του άλλου και οι επαγγελματίες ως μια ευκαιρία για τουλάχιστον διπλό μεροκάματο.
Η τιμή που αποκαλείται γάμηστρο, διαφέρει ανάλογα με τις απαιτήσεις, το καλό ή όχι παρουσιαστικό του γαμιά, το μέρος που γίνετε το νταραβέρι, ακόμα και το κοζαρίσμα. Μια φυσιολογική τιμή (τι πάει να πει φυσιολογικό σʼ αυτές τις περιπτώσεις εξαρτάται από πολλούς παραμέτρους) θεωρείται το ποσό των 50 ευρώ.
Τα τελευταία χρόνια με την άνθηση που παρουσιάζεται στις εφημερίδες των αγγελιών, έχουν στηθεί ειδικές στήλες με τον τίτλο μάσαζ, όπου έχοντας ένα τέτοιο αμπαλάζ μπορούν αποδεκτά για το ευρύ κοινό να κάνουν την δουλειά τους και να διαδίδουν την παρουσία τους στο επάγγελμα και γενικότερα στο χώρο μέσω του τύπου.
Και επειδή με την άνθιση που παρατηρείτε στον τύπο τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπεταχτεί αρκετά ομοφυλικά περιοδικά καταχωρούν στις τελευταίες σελίδες τους αγγελίες τέτοιου είδους με την διαφορά ότι αναφέρονται σε ομοφυλόφιλους. Ο τίτλος είναι βεβαία διαφορετικός και αντί για την λέξη μασαζ έχουμε την λέξη γνωριμίες άλλα στην ουσία ή στις παραμέτρους του έχουμε να κάνουμε με το ίδιο πράγμα. Την αναζήτηση ερωτικού συντρόφου του ιδίου φύλλου, χωρίς την διαπροσωπική μεσολάβηση.
Κλείνοντας αυτό το μικρό και όσο το δυνατό από την πλευρά μου κατατοπιστικό άρθρο για τα ψωνιστήρια θέλω να επισημάνω την θεϊστική άποψη ότι το γαμήσι ευλογήθηκε από τον θεούλη αλλά όπως και αν έχει το πράγμα, όσο και αν απομακρυνόμαστε από τις «ορθολογικές» ερωτικές συμπεριφορές ένα είναι σίγουρο για τους ανθρώπους αυτούς που έχουν την τάση να ξεχωρίζουν όχι τόσο αφ εαυτού όσο από το παρουσιαστικό τους:
« Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει».
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Υποβρύχιο τεύχος 32, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2006
